40 Dagen Bloggen

Campagnebeeld van Kathleen van verbeelding.org - het brein achter deze challenge.

En hopla! We doen nog eens zot dacht de Gazelle en ze registreerde zich voor de 40 Dagen Bloggen Challenge, een uitdaging waarin bloggers 40 dagen na elkaar proberen te ... bloggen tijdens de Vastenperiode. 

De vorige jaren heb ik nooit meegedaan omdat ik stress kreeg van alleen al de gedachte van elke dag te moeten opleveren. Maar dit jaar verscheen de challenge net op tijd onder mijn aandacht (vandaag, op de startdag, dus) en deze keer raakte hij wel een snaar.

​Dus vanaf nu tot Pasen elke dag een stukje -- dat belooft. 

En omdat mijn leven er ondertussen weer flink anders uitziet dan in mijn laatste blogpost van een maand geleden begin ik aan mijn 40 dagen met een snelle terugblik. ​

Ik ben weer de gelukkige eigenares van twee armen

Zoals aangekondigd mocht na 10 dagen de plaaster van mijn arm. Het moment dat de verpleegster de gips loskreeg (hij zat superhard en strak, ze moest er met haar volle gewicht aan gaan hangen om hem open te krijgen) was sowieso het gelukkigste moment van 2019. Het moment daarop, toen ik mijn hand en arm met zeep en water mocht wassen, het tweede gelukkigste. Maar de blijdschap verdween al snel toen mijn arm nog gigantisch veel pijn bleek te doen. 'Normaal' verzekerde de specialist me. En dat ik nu maar zoveel mogelijk moest gaan bewegen om mijn elleboog en arm weer soepel te krijgen.
​
De dagen na de bevrijding waren hels en met veel tranen van de pijn. Mijn elleboog was superstijf en het leek alsof alle spieren en pezen in mijn arm op 10 dagen tijd veel te kort waren geworden. Een staart in mijn haar maken ging totaal niet, bewegingen als een deurklink openen, aan het autostuur draaien of fietsen waren een regelrechte marteling.  Na vier dagen hield ik het niet meer. De huisarts stelde een flinke peesontsteking op de voorarm vast en gaf me ontstekingsremmers en de tip om ijszakken op mijn arm te leggen. Ondertussen zijn we een maand verder en doen mijn elleboog en arm weer tip top normaal. 

Ik loop weer

Zolang ik pijn had in mijn arm kon ik het niet opbrengen om te gaan lopen. Van zodra de ontstekingsremmers aansloegen en, vooral, toen die zalige lentezon zo hard begon te schijnen, jeukten mijn benen wel weer enorm. Gelukkig ben ik gezegend met een oudste dochter die niets liever doet dan mij begeleiden op de fiets, ideaal om mijn benen los te gooien en een goeie portie aanmoediging te krijgen bij mijn eerste lenteloopjes na de plaaster. 

- De Griep kwam op bezoek
Net toen ik weer aan het werk ging na mijn fietsongeluk, kwam De Griep op bezoek. Hij velde eerst onze oudste dochter, toen Oma en dan Opa die waren komen babysitten, en toen nog onze jongste. Timing was top met Manlief die die weken vooral in het buitenland zat en ik die net terug aan het werk was; maar goed -- ik ben al wreed content dat Manlief en ik gespaard zijn gebleven.

​- De zon heeft even geschenen

Maar echt ... hoe zalig was dat prille lenteweer!!!??? Eén van de redenen waarom ik er naar blijf verlangen om naar Spanje te emigreren is omdat iedereen daar buiten leeft. En ik merk het ook hier: mensen zijn veel socialer en toegankelijker als de zon schijnt, iedereen komt op straat en heeft zin in een praatje. Ik. hou. ervan. <3 Wat een verschil met een maand geleden toen ik uitschoof over een ijsplek en het halve land samen met mij op spoed terecht kwam door verse sneeuw. ​

- We vierden de lente, carnaval, de vakantie en de Noordzee

En dat zie je hier:

Voila, een willekeurige notendop en een beetje een rammelend begin van de challenge waar ik vandaag besliste om aan mee te doen; maar in elk geval: de kop is eraf. 

​Stay tuned ;-).