Als ik thuis kom staat ze aan de voordeur die naast de onze ligt. Een papieren zak met boodschappen in de ene hand, de andere hand vecht met het sleutelgat. Door de zonnebril op haar neus kan ik haar ogen niet zien maar ik raad dat ze zenuwachtig heen en weer gaan en getooid worden door diepe wallen. Vijf dagen - zo vertelt ze me - vijf dagen ligt Hugo al op intensieve en niemand weet wat. Koorts van hier tot in Tokio en hij voelt zich een hoopje miserie. Ik schrik, zij houdt zich sterk. 'Let een beetje op mij' zegt ze voor ze haar lege huis binnengaat. 

Manlief schrikt ook. Hugo is een beest, Hugo is een schat en Hugo geeft nooit op.

Drie dagen later kom ik ze samen tegen, wat verder in de straat. Zij jubelend omdat Hugo voor het weekend naar huis mocht, hij is stil en staat er uitgeput en asgrauw bij. Het contrast met de vroege, zonovergoten lentedag kan niet groter zijn. De wandeling die hij zo graag wilde maken, was veel te zwaar. Hij is bekaf en razend op zichzelf omdat er niet meer in zit.

En nu, hypertoevallig, loop ik ze, nog eens vijf dagen later, letterlijk tegen het lijf - in de gang van één van 's lands grootste ziekenhuizen op weg naar mijn werkplek. Lena geeft een gilletje en ik zie het meteen, hun tij is gekeerd. Ze stràlen. 65 en 66 zijn ze, maar ineens lijken ze 17 en 18, dartel en smoorverliefd. Zij voert het hoogste woord. 'Zeldzaam' ... 'Gevonden' ... 'Gepaste medicatie' ... 'Morgen naar huis' ... en ik kijk naar Hugo. Het is waar. Zijn wangen kleuren weer normaal, zijn schouders staan rechter, hij glimt. Oef. Oef Oef. Als Lena is uitgerateld geeft Hugo me een knipoog. Jaja - zegt hij - morgen naar huis. Overmorgen halen we de mobilhome en vrijdag zijn we weg. Ik lach ... uit zenuwachtigheid, giechelende opluchting, en omdat ik niet weet of ik het wel een goed idee vind dat ze zo snel vertrekken. Ik heb er natuurlijk niets over te denken ... Deze helden -- de dokter vindt hun hele plan maar 'zozo' -- trekken zich nergens wat van aan. Zij vertrekken. Ik kus ze, wens ze een mooie reis, en alle goeds. 

Ondertussen zijn we vijf weken verder - minstens. Ik wachtte op hen toen Pasen eraan kwam - tevergeefs. Ze blijven weg en waar ze ook zitten, het moet daar goed zijn. Toen ze die dag in het ziekenhuis wegliepen zag ik hoe innig ze hun vingers in elkaar vlochten en Lena net geen sprongetje maakte. En echt ... ik hoop dat ze nu zo ergens rondlopen. Blootvoets, op een tropisch strand, hartjes tekenend in het zand  en kussend onder een zwoele sterrenhemel.  

Hugo + Lena.
​<3

Fijn weekend wens ik jullie -- met tijd voor jezelf, wandelingen in het bos, gezond eten en verse bloemen. Luide muziek en dampende soep, lentezon en tsjilpende vogels. Hangen in een bad en knapperige pistolets. Goeie gesprekken en dikke boeken. Aaitjes met je kinderen en gewoon fijn samen zijn. Blote voeten in het zand, wijdse landschappen en wind door je haar. Toneel en film en gezellige restaurants. Een volle koelkast en verse lakens. Kussen met je lief, zwarte chocolade en dieprode wijn. Of witte. Of Gin. Cheers!

Het is de manier waarop ze daar zo zit. Haar haren - losjes opgestoken in een snelle dot; haar blik - denkend, in het scherm van haar laptop geboord; en haar vingers in de aanslag voor haar toetsenbord. Pure concentratie -- op dit uur van de dag kan het nog -- in een hip en schandalig mooi landschapskantoor in Leuven.  

10 seconden, max,  zie ik haar - de tijd om het plein van het verder nog lege bedrijvenpark over te fietsen - een flits, maar zo vertrouwd om exact te weten hoe de rest van haar dag zal verlopen. Om 9u verandert deze denker in een sprankelende energiebrok. De haren gaan los en charmant en hyperprofessioneel worden klanten ontvangen, nieuwe projecten gepitcht (en gewonnen), strategische presentaties gegeven, brainstorms geleid. Ze fladdert van de ene vergadering naar de andere, onvermoeibaar, niet uit haar lood te slagen. Tussendoor werkt ze een stroom van telefoons, mails en een gezonde wrap met gembersap weg. Ze zet de puntjes op de i bij het creatieve team en stuurt grafische ontwerpen bij waar nodig. Zij is de Queen van de Deadlines en juniors, seniors en de bazen van het reclamebureau vrezen en vereren haar; haar klanten willen uiteraard niemand anders. Om 19 of 20 of 21u zal ze daar weer zitten, broedend aan de laptop, pumps nonchalant uitgeschud onder haar werktafel -- de delivery pizza of Thaïse kippensoep onderweg. 

Yep. Been there done that en o. mijn. God. wat komt het allemaal heftig binnen. Dat ene beeld, die 10 seconden, ze zetten een deur wagenwijd open. Een stortvloed van herinneringen, beelden, gesprekken, gevoelens kruipt onder mijn vel, in mijn hoofd, grijpt naar mijn keel. Ik snap mezelf niet. Ik wil haar zijn, ik wil dààr zijn. Ik wil ook gaan. En tegelijkertijd ook he-le-maal niet. Ik wil ook teams briefen en klanten verleiden, knettergekke uitdagingen verslaan en 's avonds met blote voeten pizza eten met de collega's. En neen, neen, NEEN, tegelijkertijd wil ik hier heel hard weg. Wil ik wat ik nu heb - combineerbaar werk, met tijd voor mezelf (ahum), mijn man, mijn kinderen, geen werk mee naar huis, en vrije weekends. Ik wil alles. 

Fijoew, 18 maanden geleden al dat ik de laatste deur hier achter me toegooide en nog slaat het loeihard in mijn gezicht. Maar ook -- 18 maand geleden, amper. En kijk, kijk nu toch, hoe mijn leven zo gigantisch veranderd is.

's Avonds surf ik nog eens naar de website van mijn oude bureau. 
En besluit dat het nu allemaal goed is. Prima zelfs. Uitstekend.

Jaja ;-)

Mijn trouwe crowd hier weet dat al - mijn blog-output verloopt recht evenredig met mijn eigen energiepeil. Dus als het hier weer even stil blijft, weet dan: deze Gazelle ligt ziek in bed. De diagnose schommelt ergens tussen virale gastro-enteritis en buikgriep; en welk van de twee het is, kan me niet schelen maar ik voel me al sinds zaterdag ellendig, echt ellendig. 

Gelukkig blijft mijn gemoed wel zonnig en heb ik ook al enkele voordelen aan mijn bedlegerigheid ontdekt: 

- door er zo eventjes van tussen uit te zijn en aan de zijlijn van ons gezinsleven te staan, voel ik nog harder hoe verliefd ik op ze allemaal ben. Ik zie hoe ze perfect blijven gaan, en vlotjes een systeempje op zichzelf worden met hun drieën. Die kleine meisjes, zo zelfstandig en flink; en elke keer wanneer ik beneden kom, zijn ze nog mooier. Die Manlief die het allemaal al fluitend doet en beste vrienden met zijn dochters is ... Ik wil alleen maar tussen hen zitten en tegelijkertijd kijk ik graag vanop mijn afstandje om te zien hoe -nog - veel meer glans ze vandaar krijgen ...  Hartjes, hartjes, hartjes.

- eindelijk eindelijk eindelijk, en tussen al mijn slapen door, heb ik het fantastische Een klein leven van Hanya Yanagihara uit gekregen. Ik was er aan begonnen op skivakantie (begin maart!) en had al veel gevloekt wegens nooit tijd om verder te lezen in mijn boek. Maar nu dus wel. Zoveel zelfs dat ik dik spijt had toen het na 750 pagina's dan toch plots uit was. Oh. Wat. Een. Boek. Ik zou er een blogpost vol aan kunnen wijden, maar daarvoor heb ik nu even geen fut. Tips voor nieuwe #mustreads zijn zeer welkom, want ik zit nu even op mijn honger, ah ja.

- als de avond valt heb ik vanuit mijn bed zicht op de wondermooie tuin van onze buren, badend in het avondlicht. Een zicht dat ik anders nooit te zien krijg, want altijd wel aan het avond-spurten op dat moment. Maar nu ... wauw,  echt waar, lente in al haar glorie. Heerlijk.

- en natuurlijk zoveel dankbaarheid voor onze ouders die zo vanzelfsprekend en met plezier inspringen, rijden, oppassen, soep maken en grappige filmpjes doorsturen. Nog meer hartjes.

Gegroet en tot in betere tijden, of zoals Marie-van-twee het tegenwoordig zo schattig zegt: Bye bye Koeievlaai !!

Het is een pruillip die in beeld komt wanneer ik video-bel met mijn dochter.
Mompelend ... dat het veel te kort was haar vakantie. Dat ze het géén goed idee vindt dat papa haar nu komt halen en ze al ze-ker niet mee naar huis wil.

Haha. Zalig.
Mijn stoere, flinke, vijfjarige dochter. Die 4 nachten van huis is en, terwijl ik elke avond haar bed veel te leeg vind en niet kan wachten tot we weer met vier in huis zijn, de tijd van haar leven beleeft. Op ezels rijdt en op avonturentocht gaat. Op een podium staat, kunstwerken met glitter maakt en met twee hartsvriendinnen in één bed belandt.

En nu is het alweer voorbij en heeft ze kamp-heimwee. Vindt ze ons veel te enthousiast en niet half zo cool als haar eigen reisgezelschap. 'Goed zo', denk ik. Herkenbaar van vroeger ook ... hoe groter de heimwee hoe fijner het kamp.

Een uur later loopt ze mokkend door onze gang. Laat zich lusteloos vallen in dat veel te kleine Bumba zeteltje. Tot Marie-van-twee met haar armpjes wijd open op haar ploft, met veel te veel onhandige knuffels. Zoveel liefde, daar kan geen heimwee tegenop. Pauline ontdooit, neemt haar zus mee aan tafel, met twee op één stoel en laat haar pizza eten uit hetzelfde bord. 

En wanneer ze dan, 's avonds in bed, nog vlug haar nieuw-verworven Jantje-moppen boven haalt, is ze weer helemaal terug en wordt alles weer zoals ervoor. Joepie. 

De kleuren langs de Damse Vaart zijn fel en veel. Groen en blauw en geel. Knoestige knotwilgen, scheefgeblazen populieren, zonneglitters op het water; meer lente dan dit wordt het niet.

I follow rivers - de Triggerfinger versie. We luisteren en zingen. 

Door dit sprookjeslandschap zoeven wij. Vier meisjes, vrouwen, met 25 jaar vriendschap op de teller. Achter ons ligt een zalig zeeweekend. Voor ons de Stiltehoeve waar we één van ons vier gaan afzetten. Ik heb weinig geslapen - ook meiden van diep in de dertig kletsen tot het ochtendgloren bijna lonkt -  en ik ben niet moe. Ik voel me bruisend, fit en compleet gelukkig. Dit hele weekend, met Noordzee, volle zon, verse vis, lange wandelingen in het avondlicht en ochtendlijke croissants; deze meiden, met hun ongedwongen vanzelfsprekendheid en hun groot hart; deze zee van tijd-voor-mezelf; het laadt me op, maakt me sterk, zet me op een wolkje. 

Op de radio gaat het in de laatste etappes van de Ronde van Kwaremont naar Paterberg - mooie namen; en spannend is het wel. 

Vier vriendinnen, humaniora-meisjes uit het Lyceum -- en alles is nog zoals toen. We glijden in hetzelfde ritme, voelen wat er moet gezegd en gehoord. Onze kwesties gaan niet meer over puberjongens, maar over onze mannen; vaders - van onze kinderen of niet die van ons. Onze zorgen gaan niet meer over liefjes en looks maar over opvoeden, vrijheidsdrang, evenwicht. We praten, bespreken en doen confidenties. Aan het eind van twee dagen zijn onze harten leeggebiecht en zit ons gemoed weer vol. 

En alsof de radio onze trip down to memory lane zomaar volgt ...  - She goes nananananaa

De Stiltehoeve komt in beeld. Wanneer we afscheid nemen van ons vriendinnetje wil één kant van mij dit ook -- nog een week stilte, rust, tijd om te mediteren en te introspecteren. Mijn andere kant schreeuwt, trekt, kan niet wachten tot thuis, waar ik mijn kindertjes kan plat kussen en Manlief wil vastpakken.

We gaan. Een uurtje verder, aan het station, scheiden onze wegen rommelig. We springen uit de auto, en op de trein - elk een andere kant op. Geen echte knuffels meer ... don't care, alles is al gezegd.

*

Maandag, dinsdag, woensdag - rekeningen moeten betaald, boodschappen en werk en huishouden en routine zijn helemaal terug ... ik doe het gewoon allemaal, met de glimlach, en pluk ook nog Paasbloemen samen met Marie. We zoeken en vaasje en ze klapt in haar handen voor zoveel moois.

Heilzaam was het. En het zindert nog altijd na.