Het begint hier stilaan een traditie te worden. Op het moment dat onze landgenoten de rokjes en shorten uit de kast trekken, halen wij fleece truien, warme sokken en skibroeken boven en zijn we ribbedebie voor de ski. ​

Op wat geritsel na is het stil in onze keuken. Een rariteit op dit uur van de rush op maandagochtend. Mijn twee dochters zijn in opperste concentratie. Ze peuteren het knisperende papiertje van rond de paaseitjes weg. Paaseitjes die ik op mijn werk had gekregen en die zij mochten hebben. Zei ik. Eindelijk zijn de papiertjes los en dan die blik in hun ogen - ongeloof met een tik verontwaardiging en evenveel plezier - want uit het knisperpapiertje komt geen chocolade eitje maar een doodgewone, veel te gezonde, druif ... ha.ha.ha. 1 April jongens! Mama heeft ze gefopt. Je gelooft het niet, maar 1 april, dat is na Sinterklaas en Pasen en Kerstmis een topfeest in dit huis. 

Dat ik dat, sinds hun geboorte, elke, echt elke, avond tegen hen zeg. Drie keer na elkaar. Net voor ik zelf in bed kruip, en terwijl zij al lang en hard slapen — rode wangen en weggestampte dekens. Recht in hun oor, van mijn fluistermond naar hun kinderhart — ‘Mama houdt zoveel van jou.’ ‘Mama houdt zoveel van jou.’ ‘Mama houdt zoveel van jou.’

Dan kan het toch niet anders, toch — dan dat in die kleine hoofdjes wordt geplant? En dat - mochten ze het ooit eens ergens nodig hebben, er dan een gouden schuifje opengaat dat hen zegt ‘Mama houdt zoveel van jou’. Toch?