Met een cocktail-prikkertje brengt ze een olijf naar haar mond.
"Prikkertjes zijn heel gevaarlijk he mama."
"Ja ... voor je tong he ... ?"
"Neehee ... voor je ogen ... (zegt ze terwijl ze met haar ogen rolt). Dat zegt Lisa van mijn klas." 

Wij, met z'n drieën rond de tafel. Met olijven en aperitief.
Marie boven in bed, gesneuveld voor de middag.
We hebben klassieke muziek en veel tijd. 
Straks gestoomde vis met biogroenten en taart als dessert. 

Het was het goeie voornemen van Manlief voor 2016: meer tijd voor elkaar op zondag.

Vroeger maakte ik me, samen met de meisjes, op zondag uit de voeten -- en Manlief werkte verder aan het nooit affe huis. Mijn 'werk voor het werk' deed ik op zondagavond - tussen het stof en uitgeput van al dat rollebollen met een babypeuter en kleuterkleuter.

Voor Man was mijn crash een schok.
Van de ene dag op de andere besliste hij om de Doe-Het-Zelf-Verbouwingen op zondag te laten voor wat ze zijn en van die dag een feest te maken, met ons.
Trager Leven. Tijd Voor Elkaar. Goeie Herinneringen Voor De Kinderen.
Je weet wel.

Hij maakt het waar. Al bijna 22 zondagen na elkaar.
Niet goed voor onze lijn, wel voor de glue in ons gezin. 
Mijn man is een schat.

*

Op maandag zit ik 's middags alleen met hem aan tafel. 
Zijn knie wipt op en neer. Hij smeert haastig boterhammen terwijl zijn ogen afglijden naar de biepjes en appjes op de iPhone. We spreken amper.

Zelfde man. Plus werkstress.

Dan komt hij los. 
Ik aanhoor verhalen over klanten, collega's, team leden, bazen, producten, cijfers, blablaablablaaaa ...
En dan toch plots een gesprek over kwetsbaarheid en leiderschap. En authenticiteit. Hoe het één niet zonder het ander kan. Hoe hij niet anders kan leideren dan hoe en wie hij is.
​En daar toch toe geduwd wordt. 

Hij zegt dat hij zoiets nooit met zijn baas kan bespreken.
En ik weet dat hij dat toch gaat doen. En goed.
Want zo authentiek is hij wel.

We eten nog een stuk taart van gisteren.
En hij gaat weer. Aan het werk. 

​Ik ruim de keukentafel af en duim voor hem.

Mijn kwetsbare schatteman.

Mie Marie werd dus ziek.
Niets dramatisch maar wel voor de honderdduizendste keer in haar kleine leventje. Mijn moedergevoel zegt dat het iets is met melk + het niet verdragen ervan. We waren net - op doktersadvies- weer beginnen experimenteren met een nieuw melkprogramma toen ze in een miezerig hoopje ellende veranderde. Ik vermoed dat de oren van de pediater nog 'tuuten' maar uiteindelijk bleken onze verwensingen aan haar adres onterecht -- deze week was zowat de halve crèche ziek. 
Dus nu weten we nog niet wat met die melk.
(En manlief blijft het ondertussen maar zeggen: 'koemelk is voor kalveren, niet voor de mens'.)

Marie's ziekte en woelige nachten haalden mij weer onderuit.
Ik was heel blij dat ik 'gewoon' thuis ben en voor haar kon zorgen want 1) die ellendige peuter-hoopjes willen toch het liefst aan hun mama hangen als ze ziek zijn en 2) we bleven gespaard van de stress-kramp en de zoektocht naar last minute opvang, een dokter na de uren en apothekers van wacht.
24/7 mama zorgen en knuffels voor Marie dus, maar ... mijn energie nam weer een duik. Om onder water te blijven. Ook nadat Marie terug naar de crèche was, en tot nu eigenlijk, bleef het energie-vlammetje zeer klein.
Op een positieve noot: mijn energie ging niet zo diep dat ik weer uitgeput raakte. En - in tegenstelling tot een paar weken geleden -, ik bleef kalm, scherp en haalde mijn beproefde overlevingsstrategieën boven:

• de mentale draaiboek-lijstjes. Op goeie dagen maak ik checklists in mijn hoofd. Die ik op  flip-momenten oproep om op automatische piloot af te vinken. Bestsellers zijn 'Hoe betalen aan de kassa van de supermarkt' of 'Hoe een ontplofte ontbijttafel leeg krijgen' (Voor de liefhebbers, en om te tonen hoé erg het op zo'n moment met mijn braindrain gesteld is: Eerst de koelkast-dingen wegzetten. Dan open potten met havermout, noten, zaden en andere etenswaren sluiten en in de kast. Brood en gesloten potten in de kast. Vuile borden, glazen en bestek in de vaatwas. Als er nog moed is, de kruimels van tafel vegen en borstelen. En anders blijven die liggen tot 's middags, niet erg (ik ben aan het leren relativeren, remember ...  --> geen nood, meestal doe ik de kruimels ook ;-)).
• schrappen in mijn toch al kale agenda. Dan maar geen boodschappen. Dan maar geen moment met mijn moeder. Rusten in de zetel als Marie slaapt en -tegen alle goeie voornemens in - nog maar eens een kant en klare maaltijd op tafel schuiven.
• op tijd gaan slapen.
• genieten van mijn dochter, door alleen, en alleen, met haar bezig te zijn en niet per se te willen wassen / poetsen / internetten / lezen / andere onbelangrijke zaken doen terwijl ze wakker is. En ... dat lukte. Hoera. Echt hoera. En bravo.

​​Op donderdag kreeg ik een gemene stomp in mijn maag toen ik hem zag.
Hem, Mijnheer-Die-Alles-Heeft-En-Kan.
CEO van twee hoogtechnologische bedrijven waarvan er één het land platlegt als er iets mis gaat daar. En vooral: mijn belangrijkste klant in het reclame bureau. 
Hij wandelde niet maar schreed. Maakte dat de straat een catwalk werd en de andere mensen instant vervaagden tot onbeduidende figuranten. Hagelwit hemd, lichtgrijs maatpak, smaakvolle schoenen. Zongebruind, groot, elegant en geen grammetje vet. De looks, maar ook de brains en de coolness (hij is nl ook heel tof en gewoontjes, je weet wel).
Hij zag me niet - in de weer met zijn smartphone - en maar goed ook.
Zodat hij niet zag hoe ik van het verschieten bijna met fiets en al tegen de grond ging.
Aaaarrgghh ... Ik zag hem en bad bad bad dat hij niet zou kijken. Oh ooh oooh.  De schaamte over mijn burn out, de stress van weleer, de mislukking die ik voelde ... mijn maag stond in brand, ik had zin om over te geven.  
Lieve Jezus, de burn out is dus nog niet weg.
En ik vraag me serieus af of dit soort emoties ooit wel volledig weg zullen gaan. 

Tenslotte zat ik de hele week met de vraag van de therapeut in mijn hoofd.
Wat ik leuk vond tijdens mijn kindertijd.
Het is een verhaal apart, maar het komt erop neer dat ik het een moeilijke vond.
Ben er nog op aan het kauwen.
​Daarover later meer!

Als in: ziek, zielig, bleek, rillerig hangpeutertje ... 
en als in: vijftien wasmachines met natte lakens, doorweekte pyjama's, luierkussens en slaapzakken per halve dag ...
en 10.000 kusjes en knuffels per minuut ...

First things first ... we'll be back soon!

Met haar 1,5 jaar is Marie de grootste fashionista van ons allemaal. 
Haar kast puilt uit met kleren die van nicht 1, naar nicht 2, naar grote zus Pauline en dan tot bij haar komen. Bovendien voorzien de oma's - die moeten denken dat het kind alleen maar afdragertjes krijgt - haar regelmatig van nieuw gerief. Ze krijgt het allemaal niet gedragen; mijn kleerkast lijkt er pover tegen. 

Ik ga door de dozen met kleren die we net van mijn schoonzus gekregen hebben en vind de post-it op een muntgroen jasje -- "Rits gaat soms niet goed. Misschien speeljas?".

Ik vind het rakend. Mijn schoonzus - die ook vol zit met werk, 3 kinderen, een intense hobby en een druk sociaal leven - steekt haar hart en ziel in het klaarmaken van dozen met kleren voor ons. Ze trieert, sorteert, wast en strijkt; en pas dan komen de dozen onze kant op. En ze doet de moeite om bijsluiter-gewijs een post-it te schrijven???!! Hoe lief is dat.

Ik zie veel hip gerief. Coole merken en spullen die al van nicht 1 op nicht 2 zijn overgegaan maar nog amper gebruikt lijken. Ik bedenk hoe groot het fortuin is dat we hiermee besparen (en ook dat het goed is dat de dingen een derde en vierde leven krijgen). Om haar te bedanken trek ik de stad in, naar de mooie winkel waar ze graag koopt.

Het blad hangt in de etalage en mijn hart maakt een sprongetje.  
WIJ ZOEKEN DEELTIJDSE VERKOPER. TIJDELIJK.
Ja ... Dat wil ik doen.
Neen ...  ik heb geen verkoopservaring, en neen, mijn unief-diploma's hebben mij hier niet voor klaargestoomd, maar ja, ik zie mezelf al staan. Bij het afrekenen van de cadeau-bon stel ik wat vacature-vragen aan de hoogzwangere dame aan de kassa. Zij is kei-enthousiast. Ik ook. Ik fiets met mijn hoofd in de wolken naar huis. 

Tegen de avond ben ik ontnuchterd. Een winkel. Dus ook zaterdagwerk.
Als er één ding goed is aan mijn tijd thuis, is het wel dat ik de verloren tijd met mijn meisjes aan het inhalen ben. Ben ik bereid om de helft van onze weekends samen op te geven? Mmmm niet echt.

Dus dat ook al niet. Ik word er lastig van. Spendeer de avond surfend van Jobat naar Vacature naar Cultuurnet naar ... xyz ... Vind alles stom ... Weet niet wat ik wil.

De nacht komt, ik lig wakker. En denk.
Ik zie het niet zitten om terug te keren naar het reclame-bureau.
Mijn maag schiet in een halve kramp als ik denk aan het tempo, de hoeveelheden werk en klanteneisen die daar omgaan. Maar wat dan wel?

Ik heb een resem diploma's, een werk-carrière van meer dan 10 jaar op alle niveaus van organisaties, ik wéét dat ik bepaalde dingen goed kan en ... ik heb mega-faalangst. 
Wat ga ik nog aankunnen? Ik moet rusten nadat ik mijn kinderen op school heb afgezet, de vaatwasser heb uitgeladen of wortels heb geschild. Dus wellicht deeltijds? Halftijds? 

Als wat? En waar?
Ik vind van mezelf dat ik bezield moet gaan werken. 
Interessant werk dat bij me past en dat iets betekent. 

Ik denk. 
En ben ergens toch wel dankbaar ... 
Dat ik heb aangevoeld hoe groot de druk is die ik mezelf (weer) opleg én hoe groot die opluchting zou zijn. De opluchting om gewoon, deeltijds en tijdelijk ergens te starten. 
​Niet te hoogdravend en zonder meteen te moeten gaan voor die ultieme, bezielde job die van toegevoegde waarde is voor de héle maatschappij. 

Ik besluit om te proberen wat milder te worden, ook in deze.
Wat trager te gaan en de lat minder hoog te leggen. 
​
En misschien toch eens naar het hoofdkantoor van de winkel te bellen.
(ooit ;-))

Een zwart jasje, mijn huissleutel, Paulines fietshelm en, tot overmaat van ramp, de peperdure zonnebril die ik door mijn noeste arbeid bij de vrienden van de brillenwinkel verdiend had ... het lijstje van dingen die ik in de laatste week ben kwijtgespeeld, is wellicht niet volledig.

En dan bedoel ik écht kwijt: weg, foetsie, verdwenen om niet meer boven te komen ... Manlief krijgt er grijze haren van en Pauline is er zeker van dat de fietshelm "héél ongelukkig is zonder mij, Mama".

In de Delhaize probeer ik tevergeefs mijn Colruyt getrouwheidskaart te scannen en als ik moet betalen steek ik de bankkaart ondersteboven in het toestel. Mijn meditatie en in-het-nu-zijn pogingen ten spijt ... de burn out met zijn typische geheugenverlies en het onvermogen om me te concentreren zitten er nog. Check check check. 

En toch kan ik niet zeggen dat het slecht met me gaat. 
Ik heb een tijdslijn van mijlpalen in het traject dat ik tussen de crash en vandaag heb afgelegd.
Staan daarop aangeduid: de eerste dag dat ik een uurtje wakker kon blijven overdag (in bed weliswaar), de eerste dag dat ik op de iPhone naar illustraties kon kijken (bv. deze; ook in bed), de eerste keer dat ik een blogpost kon lezen (ja: in bed), toen ik van de slaapkamer naar de living verhuisde, het eerste boek dat ik in de zetel las, de eerste wandeling, de lancering van mijn blog, start-2-run, en meer van dat fraais.

Als ik mijn tijdslijn vandaag aanvul, zet ik niet één maar 2 bolletjes.  
Of zeg maar 2 mooie, glanzende, dikke bollen. Met een strikje rond.

"Voor het eerst heb ik het gevoel dat ik aan het genezen ben."
Ik zeg het tegen de dokter en ik meen er elke letter van. Ik ben er nog niet, maar ik voel dat er iets kantelt. Ik ben nog snel moe maar die grijze, kleiige onderstroom van complete uitputting is weg. Ik zie dingen terug zitten. Ik onderneem.
Bol 1, gepimpt en al, staat erop.

En bol 2 ... daar mag nog een gouden randje rond ook. Want voor het eerst sinds forever heb ik vorige week opgemerkt dat het mantra van "Ik ben een slechte moeder" uit mijn hoofd verdwenen is.
Sinds ik die eerste dag na mijn zwangerschapsverlof van Pauline (ze is nu 4,5 jaar) weer veel te hard aan het werk ging, zo'n 150 km van mijn deur, zat er een stemmetje in mijn hoofd. Soms schreeuwend - bv. toen ik voor de miljoenste keer 20 minuten na sluitingstijd de crèche binnenviel -, soms wat zachter, maar het was nooit, nooit, nooit weg. Tot nu. 

Ik zorg beter voor mezelf; ik zorg beter voor mijn kinderen.
En het is eraan te zien.
Dat zeg ik, maar ook mijn schoonmama. Toen ze vorige week ineens opmerkte hoe goed mijn dochters het doen en hoe hard ze baat hebben bij hun aanwezige mama.

Tijdens het oudercontact onlangs zei Juf S. het ook.
Toen ze vertelde hoe Pauline niet meer het allenige, stille en contact-vermijdende meisje was.
Hoe ze nu samenspeelt, vertelt in de kring en niet meer enkel naar zwart en grijs grijpt bij het kleuren. 

Ik was er, en ik was er niet. Eerst zorgde ik niet goed voor mijn kinderen omdat ik weggezogen werd in een spiraal van werk-ongelukkig zijn-blijven gaan. En toen was ik thuis en kon ik niet goed voor ze zorgen omdat ik ziek was en nul fut had.

Maar nu wel dus. Ik ben er en ik zorg voor ze.
​
Bol 2 met gouden rand staat er ook op.
Heel groot. En vet.

Met een smiley en hartjes erin.  

Een dikke week geleden kondigde ik met veel fanfare aan dat ik meer discipline aan de dag zou leggen. Niet mijn oude definitie van discipline -doorbijten, blijven gaan -; deze keer zou de grootste uitdaging het bewaken van mijn grenzen worden. Weg met de strever!

Welnu, de lijst van zaken waar ik meer discipline in wil steken is langer dan een A4. De goede voornemens staan in willekeurige volgorde door elkaar en gaan van alomvattende zaken als 'mijn kinderen meer zelfredzaamheid bijbrengen' tot uitermate praktische dingen als 'zorgen dat ik altijd cash geld op zak heb' of 'meteen de vaatwasser uitladen'.

In mijn 'less is more' drift - en ingefluisterd door de osteo- koos ik uit mijn lijst 2 pareltjes om mijn experiment mee af te trappen: 1) meer discipline in mijn sporten en 2) meer discipline in 'op tijd gaan slapen'. 

Eén week later ben ik een vrij tevreden mens ...

Ik ben in de afgelopen week 4x gaan lopen. Ik heb elke dag gefietst (deed ik sowieso al) en heb hier en daar gewandeld.
Het lopen ging goed: ik heb me keurig aan de basic basic basic schema's van start 2 run gehouden, en ik merkte hoeveel deugd ik ervan had om wel de inspanning te leveren maar niet totaal kapot te zijn achteraf.

Helaas merkte ik al op dag 1 dat ik bevangen werd door een lichte loop-obsessie.
En effectief: in plaats van mijn loopjes mooi te spreiden over de 7 dagen van de week, ben ik drie dagen na elkaar gaan lopen - niet wat ze bij start 2 run aanraden!! - om me dan op dag 3 te overbelasten.
Absoluut geen tijd om te lopen. Dan toch gegaan. Om haastig het schema af te rammelen.
En het stretchen over te slaan.
Zééér slecht idee.
De 'woosy' loopjes bleken plots toch venijnig genoeg om me de volgende dagen te laten afzien van melkzuur en veel spierpijn ... Loopschoenen aan de haak om er pas dit weekend weer af te komen. 

Maar - we gaan niet te streng zijn - ik ben al lang blij dat ik in gang geschoten ben en voortaan wijs genoeg om braafjes één dag tussen de trainingen te laten. 

Ik ben in de afgelopen week (bijna) elke dag om 21 uur gaan slapen. 
En dat was echt goed.
Ik dacht vroeger al dat ik elke dag ongeveer op hetzelfde moment naar boven ging (tussen 20 en 21u - dat is: in de burn out; daarvoor ging ik pas rond 01u slapen ...), maar nu ik er echt aandacht aan schonk, merkte ik hoe snel mijn uren opschoven en ik blijkbaar toch later in bed lag dan goed voor me was. 

De afgelopen week was het bijna altijd 21uur pil en mijn lichaam heeft echt genoten van die extra uren slaap. Ik was fitter, véél beter gezind en veerkrachtiger; en voelde me daardoor een betere moeder/partner/zus/dochter/vriendin/ ...

Ik heb in de afgelopen week (bijna) elke dag gemediteerd.
'Meer mediteren' staat in fluo aangeduid op mijn A4 met goede voornemens.
Ik leerde echt mediteren in een Aziatisch klooster in 2009 en probeer het sinds toen elke dag te doen. Met wisselend succes maar het blijft onveranderd hoog op mijn agenda staan omdat 1) ik er veel rustiger door word; 2) ik veel beter mijn eigen intuïtie aanvoel en 3) ik veel beter mijn intuïtie durf te volgen. De beste beslissingen in mijn leven nam ik in periodes dat ik heel bewust en gefocust met meditatie bezig was. 
Ik had hem dus niet op mijn shortlist staan voor deze week -- maar kijk, een aangename nevenwerking van meer te sporten en te slapen!

Voor de komende periode blijf ik in eerste instantie focussen op het gezond sporten, het slapen en het mediteren. En ik wil ook minder koffie drinken. 

De voorbije week ben ik meermaals gevloerd geweest door helse, echt helse, hoofdpijnen. Ik vermoed dat die er kwamen na momenten/dagen met veel stress (lees bv. hier).
Ik zou dus graag weer aan de yoga gaan om voor het slapen de spanning uit mijn lijf te krijgen.
Momenteel zit ik nogal diep met mijn neus in de computer voor ik beddewaarts ga.
Niet goed. Mijn hoofd krijgt teveel prikkels om op te kauwen en mijn lichaam word er niet relaxter van. 
​
Ook meer/weer yoga dus.

Ik ga het proberen & hou jullie op de hoogte. 
Gegroet. 

Oh nee. Nee, nee, nee.
Ze zouden het niet graag horen. Ze hoeven het ook niet te weten.
Dat ik absoluut geen zin heb om ze te zien straks.
"Voor een lunchke."
Michou en Karen doen al weken hun best om me uit eten te nemen.
En ik doe al even lang mijn best om ze af te weren. 
Maar nu ben ik dus gekrakt. 

Michou en Karen, mijn 'copinnen' op het werk.
Echt, ik zie ze graag.
Ze zijn zo straf. Niet alleen in wat ze doen -- ook als mensen.
Slim, welbespraakt, recht voor de raap.
Werkbeesten, all the way, net als ik. En met een interessant, gepassioneerd leven daarnaast.
Een gefundeerde mening over e-ve-ry-thing en heel erg grappig, dat ook. 

Als Michou er niet was geweest op die 2e november 2015, was ik wellicht compleet gaga geworden op het werk. Zij zag dat ik zwaar aan het flippen was, stuurde me naar de dokter and the rest is history.
Sindsdien heb ik ze niet meer gezien of gehoord.
En straks het weerzien. 

De hele morgen voel ik me zenuwachtig, slap en -echt waar- heb ik zin om te wenen.
De herinnering aan de laatste keer dat ik ze zag, op het werk, brengt me terug naar mijn toestand van toen. Een gekwetst piepkuiken zonder slagkracht dat dacht zich te moeten voordoen als een adelaar.
Ik was zo op, zo kapot. Ik. kon. echt. niet. meer. Alles wat me toen gezegd werd, gleed van me af. En tegelijkertijd had ik de hele zin om te wenen omdat ik in elk woord, elke lettergreep een opdracht, een taak hoorde. Die er echt niet meer bij kon. 

*

Ik zit op een terras in de stad -- ik ben te vroeg.
De zon en de zorgeloosheid van het flanerend volk hebben hun ding gedaan - mijn gemoed is wat optimistischer gestemd.

Plots zie ik ze. Mijn schatten.
Weg stress.
Van onstuimig enthousiasme ben ik al aan het zwaaien nog voor ze me kunnen opmerken. 
Als ze aan mijn tafeltje bijschuiven, knuffelen we en is alles goed. 

Ik ben zo blij. Enerzijds lijkt het alsof ik ze nog maar gisteren zag. 
Anderzijds voel ik hoe hard ik veranderd ben en hoe stevig ik in mijn schoenen sta.

Ik was zo zo zo bang dat de negatieve werk-stress die ik met veel moeite had kunnen loslaten in één klap zou terugkomen door hun verhalen.
Maar neen. Ik kan het.
Ik luister naar hen zonder meegezogen te worden in de stress. Ik voel hoe ik me beter inleef en juister antwoord geef omdat ik objectiever, van een verdere afstand, naar hun verhalen kan luisteren. 

Ik was zo bang dat ik in mijn enthousiasme weer zou beginnen twijfelen over mijn beslissing om niét, nooit meer terug te keren.
Maar neen.
Onbedoeld & ongewild bevestigen ze één en ander en ik vind het goed zo.

Ik was zo bang dat ze als de twee bulldozers die ze kunnen zijn - en vanuit de beste bedoelingen - me zouden willen overhalen om zus of zo.
Maar neen.
Mijn 'copinnen' doen wat 'copinnen' doen. Ze spreiden al hun empathie en liefde over me uit. Moedigen me aan en vinden alles goed. 

Nog een laatste rondje, en nog één, en nog één.
We nemen afscheid. 
Karen zegt: "Geen bullshit eh ... we zien elkaar nog ... in den draai."
En Michou zegt: "Tot in den draai."
En ik sta wat te trempen. Ik geef ze alletwee een kus en weg zijn ze. 

Echt waar ... Ze zijn zo lief. 

*

Avond.
Ik ben compleet, maar dan ook compleet, leeg. Uitgewrongen.
Maar wel blij dat ik ze gezien heb. 

"Ik ben zo beniiiiiiiieeeuwd mama!!!!!"
Ze hangt rond mijn nek en roept het met een lange ie en veel goesting. 
Ze weet het zelf nog niet maar zo dadelijk zal ze me het mooiste compliment van de week geven.

"Ik ben zo benieuwd naar wat wij dan gaan DOEN!!!!!!"

Gaan doen ... mmm ... woensdagnamiddag bedoelt ze dan.
Ineens ben ik in haar hoofd een doe-mama geworden????
Weg rust-mama die alleen maar op de bank hangt ...
Wanneer is dat gebeurd?!

Ze heeft gelijk natuurlijk.
In de laatste 14 dagen hebben we meer dingen gedaan dan in de afgelopen 6 maanden samen.
Grote en kleine - het maakte voor haar niet veel uit.
We trokken er weer op uit, en dat was nieuw.
Dankzij de zon ... en -wie weet- mijn opgefriste discipline.

Feit is, ik voel me al 2 weken vrij OK. 

OK, als in: niet meer geslapen overdag;
en als in: geen constante mist meer in mijn hoofd;
en dus ook als in: eindelijk nog eens dingen ondernemen én niet in paniek raken als mijn 4-jarige iets wil DOEN.

Bravo voor mezelf. 
En nogmaals bravo.
Want blijkbaar heb ik in de afgelopen 6 maanden thuis toch al een en ander geleerd: 

• ik waak er streng over dat mijn eigen kalender zo leeg mogelijk blijft en die van ons gezin genoeg vrije gaten vertoont. Mijn eigen lege kalender is een evidentie - ik slaap niet meer overdag, maar rust nog veel op de zetel. Ik ben niet van plan om me te forceren en mijn schaarse energie vroegtijdig te verspillen (dat is nieuw en revolutionair!!! mijn agenda vroeger puilde uit van zodra ik 1 gaatje zag en ik dacht nooit aan 'rust'). Wat de rest van het gezin betreft: no way dat ik terug ga naar de patchwork kalender van weleer - bye bye dubbele shiften, puzzelen, opsplitsen en voortdurend stressen over het van hier naar daar gerij. 

• als we 'dingen doen', plan ik 1 activiteit per dag. Vroeger zou ik het shoppen voor nieuwe sandalen combineren met de supermarkt en een uitstap naar de speeltuin. Nu zijn die dingen netjes gespreid over drie dagen en zijn ze elk op zich al vermoeiend genoeg.

• als we 'dingen doen', doen we ze kort en goed. We gaan naar Planckendael. Vroeger zou ik ervoor zorgen dat we sowieso elk, elk, élk beest in het park zouden zien, én ook het bijhorende bordje. Nu niet. We vertrekken om 11.30u en zijn om 15.30u alweer thuis. Kort, en we hebben maar 2 van de 4 continenten gezien (geen baby-leeuwtjes! of olifanten!). Maar mijn meisjes waren wel de hele tijd in top-vorm, hebben gezien wat ze wilden zien, en genieten thuis ook nog. Van de vrije tijd en hun speelgoed. Van geen stress voor het bad, het koken, en het avondritueel. Zalig. 

• op de Uitgeputte Dagen natuurlijk niet, maar van zodra het lukt, doe ik liever 'iets' dan een hele dag thuis rond te hangen met twee kinderen die zich vervelen. Leve de speeltuin. Mama's op de bank en go go go. Leve de provinciale domeinen met picknickweides en diertjes (de Averegten! en -gezien de eeuwige verbouwingen - onze tweede tuin: Domein van Kessel Lo!). Leve de buggy-met-plankje-wandelingen naar de supermarkt (die nemen bij ons een halve dag in beslag door het in/uit/af/op de buggy en het plankje) al was het maar voor één tros bananen.

Dingen doen dus.
En ja, ja, jaa ... ik hoop dat het er voor woensdagnamiddag ook in zit.
Dat de Uitputting blijft waar hij nu goed weg zit.  

We luisteren naar Frank.
​Die zegt buien. En onweer. 
Dus ik antwoord Pauline dat het wellicht nog maar eens De Bibliotheek wordt.
​
De pretlichtjes in haar ogen dimmen niet. 
Want we gaan dus echt iets doen. 
En in (de cafetaria van) de bibliotheek hebben ze ook ijs. 
Onze Mistinguette heeft het weer goed voor elkaar. ​

We moeten daar niet flauw over doen.
Dit, mannekes, is mijn weer en mijn lang leven. 
Ik zag niet hoe ik de berg van een lang weekend met mijn Ladies zou over komen.
En kijk, een paar stralen zon, twee paar nieuwe meisjessandalen, hier en daar een ijsje en het lukt ons gewoon. Correctie: het is hier super-mega-zalig en we genieten van elkaar, het gras tussen onze tenen en mama's hernieuwde energie.
Zon dus. En veel graag. 

Dat en het gesprek dat ik eerder deze week met Nico had. 
Terwijl hij opnieuw leven in mijn verkrampte rug, nek en schouders brengt, praten we over discipline, en op tijd gaan slapen bij burn out. 

Aan het einde van de sessie laat hij nog fijntjes vallen: "Dus jij gaat proberen meer discipline in je sporten te brengen .. ?". Oei ... Euhm ... Ik brabbel nog wat over nieuwe sportschoenen en dat het toch slecht weer was enzo, maar de gedachtentrein in mijn hoofd is al vertrokken.

Discipline. Natuurlijk. Dàt is wat me uit de burn out gaat halen.
Het heeft me erin geduwd, het zal er nu voor zorgen dat ik eruit kom. 
Ik ben ergens in mijn nopjes. Discipline moet er zijn? Geen probleem!
Discipline, dat kan ik. Discipline is vertrouwd. 
Véél vertrouwder dan 'loslaten', 'het er laten zijn' en 'niet over mijn grenzen gaan' - de dingen waar ik sinds een paar maanden mee worstel. 

Ja, ik ga het doen. Niet alleen in mijn sporten. Ook in mijn huishouden, gezond eten, werk zoeken, kinderen opvoeden, ... discipline! Ik ga een schema maken, ik ga plannen en ik ga me eraan houden.

How ... halt ... stop.

Ik ben in de war. 
Ik denk dat ik de afgelopen tijd heb leren luisteren naar mijn lichaam. En dat is goed.
Maar hoe moet ik dat combineren met discipline ... ?
​Alles of Niets.
Daar ga ik weer.
Ik weet niet hoe tussenin moet. 
Een béétje discipline, dat kan ik niet?

De volgende dag ga ik lopen. 
Een super-woosy-toertje in het park. 
Maar het voelt goed. 
En ik denk ... wie weet is dit wel discipline. En mijn grootste uitdaging ... :
- discipline om de dingen gewoon te doen. Zonder er meteen 'all the way' voor te gaan of geobsedeerd door te worden;
- discipline om aan iets te beginnen maar er ook op tijd mee te stoppen (jaja dus toch die grenzen hè);
- discipline om voor mezelf te zorgen en wel die dingen te doen die me deugd doen; 
- en misschien/wellicht is discipline niet wat ik vroeger dacht: de hele tijd volhardend dingen doen die je eigenlijk niet heel graag doet maar die wel 'flink' zijn.

Bon ... Ik ga het proberen. 
Een beetje discipline. 
In mijn sporten om te beginnen. En in op tijd gaan slapen ook.

Maar eerst nog een beetje genieten van de zon. 
En van een zwoele zomeravond ;-).

Ze heeft rode schoenen met een hakje aan. Nieuwe, de punt van haar schoen is nog ongedeerd.
Ik ben blij voor haar.
Nuria is de oprichtster en bazin van de crèche van eerst Pauline en nu Marie.
We leerden haar kennen als een frèle Marokkaanse vrouw met ogen vol vuur.
In wat ooit een kantoorgebouw was, vertelde ze ons hoe ze het ging aanpakken. Een nieuwe crèche, haar eigen zaak, een nieuw leven.
Vijf jaar verder.
Het heeft Nuria haar huwelijk gekost en ze heeft zwarte sneeuw gezien op alle fronten.
Haar ogen zijn veel te lang dof gebleven. 
Maar vandaag doet de crèche het super en dat viert ze met een paar nieuwe schoenen. 
Heldin.

*

Buurvrouw Ellen vertelt het me voorzichtig.
Dat ze hun huis te koop zetten. 
Ze weet eindelijk wat ze wil met haar leven. 
Een historisch pand komt vrij. Langs het water, in de stad.
Ze heeft een visioen gehad, een business plan gemaakt.  Man, kinderen en de bank overtuigd.
Het historisch pand wordt haar Bed & Breakfast.
We zijn een half jaar verder.
Ellen kan de kamer-boekingen niet meer volgen.
En haar pand is in geen tijd één van de meest geliefde evenementenplaatsen voor bedrijven geworden.
Nog een heldin.

*

Marie-Anne studeert moraalwetenschappen.
Geeft les aan pubers. Wil aan de basis iets veranderen en schoolt zich bij tot leerkracht voor de lagere school. Ze geeft les aan kinderen en heeft een heldere visie op onderwijs en het beleid.
Twee jaar later wordt zij de directrice van een nieuwe school in Brussel.
Mijn derde heldin.

*

Zij ploeteren ook, hebben te weinig tijd, teveel gedoe, liggen nachten na elkaar wakker.
Ik wed erom dat ze de lastige ouders, het stadsbestuur, de inspecties, vieze klanten soms ook kots- en kotsbeu zijn. Maar het is dat vuur in hun ogen ... Geen burn out in zicht.

Ze zijn bezield. 
Ze wisten wat ze wilden. En deden het.
Vandaag weten ze waarom ze het doen. 

Ze stellen zich kwetsbaar op.
Ze vragen hulp, werkende handen, denkende hoofden, diverse skills van allerhande mensen.
Ze organiseren god-weet-wat voor opendeurdagen, benefietavonden en kunstwerken-tentoonstellingen om centen te verzamelen -- en goodwill.
Ze weten maar al te goed dat ze het niet alleen kunnen. En willen dat ook niet eens proberen.

Ze zorgen voor hun veerkracht.
Marie-Anne doet van avondjes cultuur. Ellen de hockey en Nuria haar kinderen.
Niets kan aan hun heilige momenten raken. Ze weten dat ze het nodig hebben, ze verdwijnen van de aardbol en ze zuigen het op. Hun eigen tijd, de dingen die ze graag doen, hun veerkracht. 

Ik had een lek in mijn veerkracht en had het niet eens door. Mijn bezieling werd niet gevoed en ik was te apathisch om het op te merken. Niets ging nog en toch wilde ik alles alleen doen (en perfect).

Maar ik ben op weg.
​Dat ik dingen onder ogen zie, is een eerste stap, niet waar?
​;-)

P.S. het gaat me niet zozeer om het ondernemers- of directeurschap van de dames. Ik had even goed de gepassioneerde receptioniste van mijn vorig werk, of de bewuste thuisblijfmama uit de straat als voorbeeld kunnen nemen. Het gaat me wel om die mix die bescherming biedt tegen burn out ...