Ondertussen ...

En toen nam ik een blog-sabbatical. Blijkbaar. 

Wanneer ik op deze zinderende avond inlog op mijn site zie ik dat mijn laatste post hier van a p r i l dateert. Niks in mei, we zijn bijna eind juni. De buren waar ik toen nog over schreef kwamen al lang weer  thuis, en zijn ook alweer vertrokken naar daar waar het nog schoner is.

Om u maar te zeggen -- 't is lang geleden.
Hm.

Er was de ondraaglijke buikpijn. 
Huisarts, echografie, veel Buscopan, nog een dokter en nog een, en Niente. Ik bleef avond na avond jankend op de sofa liggen. Kronkelend van de pijn en ging om acht uur naar bed om van mijn miserie verlost te zijn. De Zwarte Hond kwam op bezoek en bleef vele lange dagen. 

En net, nét toen ik beslist had dat het zo niet verder kon, was er dat gesprek met de bazen. Het tweede gesprek in een kleine drie maand tijd. Veel herhaling en toch kwamen de woorden van mijn professor-baas ineens loeihard binnen. Dat het helemaal bij mij lag. Minder, anders, houdbaar: simpel en voor het grijpen. Als ik maar evenveel eigenaarschap over mijn eigen gezondheid, mijn leven, zou nemen als over mijn werk. Touché. Aha -- dacht ik. Zo dus -- dacht ik.  

​Eigenaarschap dat kan ik - olifanten in stukken kappen, lijstjes maken, prioritiseren, en gààn. En zie, ik deed het. Ik deed het op alle fronten, en kwam mijn life-changer tegen in de vorm van een eetdagboek. Weken hield ik elke hap die ik in mijn mond stak bij. Noteerde wat pijn gaf, hoe ik me voor en na voelde, wat klopte en wat niet. Na niet eens zoveel tijd zag ik de patronen. Ik zag ze heel hard en ik kon niet anders dan ernaar handelen.  Met pijn in het hart schrapte ik in mijn menu -- bye bye tomaten, aubergines, patatten, paprika, avocado's, mango's, chocolade, alcohol, quinoa en ... koffie. Hallo energie en nieuw leven. We zijn een dikke maand verder en ik heb. géén. buikpijn. meer. Niets niets niets. Ik ga weer lopen, ik ruim 's avonds op. Ik kan plannen en ben - meestal - optimistisch. En ja, dat is een joekel van een life-changer.

En er was ons weekend. Manlief en ik. 10 jaar getrouwd en op een tweede honeymoon naar Italy. Vier dagen van zon, mooie dingen, echte gesprekken. Vier dagen pizza zonder tomaten, spumante zonder alcohol. Vier dagen reizen, onderweg zijn, observeren, voelen, geuren, opgaan. Oh reizen - het blijft mijn brandstof, mijn hartensprong, mijn nazinder-ding. 

Dus ja, het gaat goed. 
Eigenaarschap, jong. 
Het maakt me wakker, en mijn blog -- die doet mee.