Paris, je t' aime. 
Mijn dochter van zes wist het al, lang voordat ze ooit een voet in de lichtstad zette. Sinds haar 4e ontwikkelde ze namelijk een obsessie voor de Eiffeltoren en op één of andere manier kwam daar in de loop der tijden ook een manie voor de Mona Lisa bij. 

​​

Het ligt misschien aan het feit dat ik voor een onderwijsinstelling werk, en daar de start van een nieuw academiejaar elke keer gelijk staat aan een nieuw, wit blad waarop je weer begint. Of aan het feit dat ik schoolgaande kinders heb, waarvoor september telkens opnieuw een mijlpaal is -- hoe dan ook, voor mij is september even veel waard als januari – een heilig moment van verse voornemens, nieuwe gewoontes, veranderingen groot en klein. Die laatste augustus-dagen, die mix van nog even vakantie-gevoel met toch al die verwachtingen van een heel nieuw jaar – want alles wordt altijd beter, toch?! - ik hou, hou, hou ervan.   

Het smsje loopt binnen net wanneer ik de bakfiets het stationsplein oprij. Terwijl ik de kinderen bevrijd - een oversized doos met een blender bij twee meisjes die net al iets te groot zijn, maakt het krap - lees ik "Je suis arrivé". Mooi, moi aussi. Ik stuur terug dat ik te herkennen ben aan de zwarte tas en de twee dochters die ik bij me heb.