De rode boa (de veertjes-sjaal, niet het dier) ligt eenzaam en achtergelaten in een Leuvense goot. Restant van een vrolijk avondje uit. Wanneer ik hem probeer te ontwijken, word ik door een horde jonge mannetjes en vrouwtjes terug in het gareel geduwd. Vooruit, vooruit, geen tijd voor zijsprongetjes - en zeker niet op de fiets.
Ik snap het al.
Ze hebben haast, nu nog wel, - de aula roept.

Ja, ja, jaa ... ze zijn terug. Met honderden, duizenden, palmen 'de studenten' onze straten weer in. Ze zijn luid, en druk, en met gi-ga-veel. Ze komen in alle vormen en maten. Het zelfzekere lange meisje met de rode blouse, een mollig meisje met prachtig haar, de hipster met een vetkuif en de  -echt waar - veel te korte broek. Krullenbol-met-bandana en kaalhoofd aan zijn zij. Bijna Madammekes en heel veel Stan Smiths.

Ik zie ze graag. Ik heb zin om elk van die zevenendertigduizendtweeënvijftig stuks een knuffel en een schouderklopje te geven. Of toch aan de starters onder hen, zo in de eerste dagen van hun academiejaar.  

Ik ruik de onzekerheid en als je goed kijkt zie je dat ook het meisje met de rode blouse subtiel, maar systematisch-zenuwachtig, aan het puntje van haar kraag prutst. Dat hipster zijn ogen teveel en te snel heen en weer schieten. Dat krullenbol met zijn voet tikt en het mollige meisje haar jas toetrekt als wou ze zich verstoppen. 

Het is ook écht zo spannend allemaal. Het nieuwe leven dat ze binnen stappen. Ik wil ze toefluisteren dat het allemaal goed komt. Dat ik ook zo was. Hoe ik de eerste dag in die aula wenste dat ik een krant bij me had. Een grote, dikke, met veel bijlagen. Om me een houding te geven, om mijn onrustige handen te doen zwijgen, me achter te verstoppen. Ik was toen de krullenbol - wilde haren maar een klein en oeverloos verlegen hart. Ik voelde hoe ik meteen een label kreeg - alternativo, fuifbeest, flapuit - en me ernaar ging gedragen. Want na jaren en jaren onzekerheid vond ik het niet erg om als losbol gezien te worden. Het nam alvast een stukje onzekerheid over mijn onzekerheid, verlegenheid over mijn verlegen-zijn, weg. Want als de anderen mijn klein hart niet zagen - had ik er dan wel één? Of hoe zat dat juist?

Met de jaren werden mijn haren tammer en mijn wurgende onzekerheid kleiner. Ik leerde dat hoe minder onzeker en verlegen ik me ging gedragen, hoe minder onzeker en verlegen ik ook echt werd. Ik groeide als mens, als student, als vriendin. Het kwam allemaal goed. En tegelijkertijd zag ik wat 'de unief' met anderen deed. Vrienden kraakte, ze met frustraties voor het leven opscheepte. En ook met hen kwam het goed. Anders, maar wel meer dan goed. 

Dat allemaal wil ik als een bezorgde moeder in hun jonge oren fluisteren. 
Ik doe het niet. Ik zit al lang weer in het gareel van de studentenstroom.

*

De boa ligt er nog.
Een rode wurgslang met veertjes. En zo theatraal, daar in die grijze goot.
Ik zie hem elke ochtend deze week, verzin er elke dag een ander verhaal bij en lees hem elke keer als metafoor van wat hij hopelijk is - het eerste laagje afgeworpen en achtergelaten onzekerheid van een verlegen student in Leuven.

Als dat niet mooi is ... Ha ;-)

​Zacht geschuifel, een kuchje, een bank die kraakt. 
De kapel valt volkomen stil.
Houdt de adem in en wacht.

Dan doet de eerste violist zijn ding. 
Van bij de eerste noot komt hij binnen. Zijn solo komt grijpt me bij de keel, gaat recht naar mijn hart. 
We hebben er deze avond al 12 hoofdstukken opzitten - stuk voor stuk prachtige meeslepende muziek, maar deze aria zuigt me helemaal op. De strijkers treden bij, de cello zet in -  ik sluit mijn ogen; ik ben de muziek. De tranen komen, dit is puur genieten.

En dan plots - vraag me niet hoe of vanwaar maar ineens zit mijn hoofd in een wolk van spirituele gedachten. Hoe dankbaar ik ben dat elk van deze mensen, dit hele orkest, en het koor erachter, zijn beste best doet om ons, toevallige toeschouwers een prachtavond te geven. Hoe mooi het is als ieder zich smijt, doet waar hij/zij steengoed in is en dat samen zo'n fenomenaal geheel wordt. Hoe bezield deze mensen in het hier en nu zijn - de rest van de wereld mag vergaan, zij hebben er geen erg in. 

Eerder op de avond had ik al geglimlacht om die man uit het koor die met kleine sprongetjes in zijn benen het hele oeuvre meevolgde. Die zich volkomen intuïtief liet wiegen door de tonen van het orkest en zelf Latijnse teksten zong alsof het K3-sing-alongs waren. Heer-lijk moet het zijn om met je eigen passie en overgave andere mensen zo blij te maken. 

Ik denk ook aan mijn sombere, zwarte gedachten van amper een aantal weken geleden. Grrrrr ... grrr ... grrrrr .... Toen vond ik het nog zo zinloos allemaal, vroeg me elke dag af waarom wij hier zo even en futiel moeten passeren, een beetje in de zijlijn ons ding doen, om dan weer weg te zijn. Waarom dan wel ik uit mijn bed zou moeten komen en wie ik daarmee zou helpen. 

Vanavond is het omgekeerd. Hoe-veel - denk ik - hoevéél ontelbare mooie dingen zijn er nog te ontdekken. Dingen die andere mensen maken, scheppen, delen. Door wel uit hun bed te komen, door op te dagen, door dingen vol overgave te doen. En ook: ik moet het ze allemaal tonen, denk ik dan, aan mijn meisjes. Ik moet ze tonen wat deze wereld in petto heeft, wat andere mensen maken en wat zij zelf nog kunnen doen. Heel even voel ik druk en haast. En dan denk ik - Neen, neen, neen. Ik kan ze op de rails zetten, even hun hand vasthouden, een duwtje in de rug. Maar eigenlijk moeten ze zelf gaan ontdekken. Genieten van op zoek te gaan naar iets en verrast te worden door iets anders. 

*

Het applaus barst los. Ik open mijn ogen, klap en klap en klap - tot mijn handen branden. 
Vol overgave
en passie
​en dankbaarheid. 

Dat ik snel -echt zeer gigantisch snel- kan lopen, dat wist ik al sinds ik jaren geleden tijdens een ochtendloopje op vakantie plotsklaps op de hielen werd gezeten door een boos everzwijn.

Dat ik echt zeer zeer zéér snel en onvermoeibaar kan fietsen, dat weet ik nu ook. Vanaf het moment,  's avonds na werktijd, dat mijn ene voet de trapper raakt, word ik overvallen door een enorme haast, een drang om zo snel als kan bij mijn kindjes te zijn. Ik fiets niet naar school of crèche, ik vlieg. Mijn goesting naar hun zachte vellekes, in hun ogen kijken en onze weerziensknuffels maakt me sterk en fit - ik steek ze allemaal moeiteloos voorbij.

Maar er is meer. 
Het is mijn nieuwe leven dat me vleugels geeft.
De vrijheid die ik voel. Hoe content ik ben. I'm on a high. 
Ik ben 'on a high' en ik begin - eindelijk eindelijk - weer 'on top' te zijn.
'On top' -- van mijn gezondheid, van mijn werk, mijn huishouden, mijn relaties, mijn leven. 

Tot een jaar geleden liep ik voortdurend misselijk van de stress rond. Achter alles, echt alles, aan krabbelend. Pogingen ondernemend om weer grip te krijgen op mijn zaken om dan telkens weer de handvaten, de pedalen weg te zien glippen. Mijn werk was een ramp (vond ik zelf), mijn huishouden een ontplofte bom, de relaties met mijn man en kinderen uiterst ontvlambaar. Chaos chaos chaos overal. Tot het licht uitging.  

En nu. Nu voel ik me in mijn werk on top. Het is pittig en nieuw en afwisselend, maar ik krijg geen kramp meer van voortdurend op de tippen van mijn tenen te moeten staan. Uitdaging is leuk, maar als je op den duur vooral managet hoe je rechtop blijft staan in plaats van hoe je je werk rond krijgt, wordt alles heel zwaar-vermoeiend. Nu doe ik waar ik goed in ben en wat ik heel graag doe. Ik krijg mijn werk af, ik bied meerwaarde en ik maak elke dag mensen blij. Dat geeft mij vleugels. 

Nu werk ik hard, maar om 17u laat ik de boel de boel. Dat klinkt niet erg ondernemend, maar het is het eigenlijk wel. Eindelijk heb ik tijd en ruimte om voor mezelf en mijn gezin te ondernemen. Nachtelijke werkzorgen in mijn hoofd, en paniekerig laat-avondwerk geruild voor dingen die ik relevant en zinvol vind. Goeie deal, toch? 

En thuis ... We zijn 'on top' want we besteden uit.
Ein-de-lijk hebben Manlief en ik kunnen loslaten dat we alles ZELF en ALLEEN moeten doen. Dat we niet allebei én volle weken moeten werken, én onze kinderen goed opvoeden en aan hobby's laten doen, én zelf sportief, cultureel, sociaal bezig zijn, én onze was en plas op de rails houden. Met andere woorden: wij laten ons nu helpen.
Dus: onze goeie en dierbare poetsvrouw komt nu meer dan vroeger én heeft er prompt een strijk-missie bij. Zij blij, en wij ook. 
Dus: volgende maandag starten we met Hello Fresh. Hoeven we ook niet altijd ZELF en ALLEEN onze kookpotjes te beheren.
Dus: dit weekend starten we met Collect and Go. Als je maar twee dagen met je kinderen hebt, dan wil ik die alvast NIET in de supermarkt-op-zaterdag met hen doorbrengen. 

En ja, ja, ja dat kost allemaal geld. 
Maar eindelijk heb ik ook ingezien dat ik mijn loon liever aan levenskwaliteit besteed dan aan de osteopaat, de psycholoog en de dokter (hoe goed ik hen allemaal ook vind). 

*

​En dan bedenk ik me ... 'On a high', 'On top', ... dat komt toch al een heel klein beetje in de buurt van 'Evenwicht' en 'Contentement'. Of niet? 

*

Gegroet!

Het is een leger van fietsen dat in alle vroegte door de straten van de stad dendert. 
We zijn met veel. Echt veel.
We trappen. In stilte, op het ruisen van onze fietsbanden na. 
En tegelijkertijd zijn we gejaagd, kordaat en recht-op-doel.

Vond je me begin september nog vooraan - focus op de klok en de kuiten -; nu bengel ik ergens in het midden van het peloton. Als ik een gaatje vind zwenk ik uit naar de buitenkant, de huizenkant.
En dan - oh - het gluren.

Als een ongegeneerde voyeur kijk ik binnen. Binnen in al die huizen waar met één hand wordt ontbeten en met de andere een staart-neen-een-dot-een-vlecht-doe-toch-maar-staart in dochters haar wordt gedraaid. Waar vader met blote bast zijn hemd strijkt en koffie drinkt terwijl zijn kinderen gevaarlijk hard in de sofa springen. Waar een meisje alleen aan de keukentafel voor zich uit staart. Waar werkmannen een trap schuren en de hond een croissant krijgt. Waar zussen en broers elkaar pijn doen en niet willen meewerken. Waar baby's uit hun slaap gerukt worden en kleuters  versgewassen mamajurken met hun snottebellen tooien. Waar meisjes niet willen aandoen wat mooi voor hen is en waar ruzie wordt gemaakt in woorden en gebaren. Waar de wekker te laat afgaat, de wallen elke dag dieper en de stoppelbaarden elke dag voller worden.

Zie ze doen - denk ik. 
Geen haar beter of slechter dan wij. 
Geen enkele dag hetzelfde, geen enkele dag volgens plan. Het is toch echt zo - we doen allemaal maar wat. 

En ook: Oef - denk ik dan.
Zie mij hier al gaan. De battles gestreden, mijn kinders afgezet en zelf bijna op bestemming. 
Wij doen ook maar wat.

Maar vandaag wel goed bezig. 

Denk ik dan.
En dat al bijna elke dag sinds ik weer begon met werk. 
(jippie)

#1 ... in mijn hoofd
God en Klein Pierke weten dat ik in mijn leven al wat gewerkt en afgejakkerd heb. Van de grootkeuken naar de olieraffinaderij, het onderwijs, vastgoed, voetbal, think thank, tot in de reclame. You name it, I was there. Maar nog nooit in mijn leven werkte ik voor een dokter -- laat staan voor een heel kransje topexperts in de neurologie. 

En nog nooit in mijn leven ... kwam ik bijna alle dagen van de week naar huis met een afgrijselijk krijsende kop en kotsmisselijk van de hoofdpijn. 

Neen, neen, het is niet de schuld van mijn professoren-dokters.
Het ben ik, en ik alleen. In mijn hoofd en aan mijn hoofd.
Misschien komt het door de burn out. Misschien ook niet. Op de één of andere manier vind ik het moeilijk om tegelijkertijd opgeslorpt te werken en genoeg te eten. Ik vergeet het; of als ik wel honger heb, vind ik het lastig om de telefoon te beantwoorden met een appel in de mond of de baas in je rug terwijl je net de kruimels uit je toetsenbord aan het plukken bent.

Het kost me mijn gezondheid. Vlak voor de burn out was ik zo mager dat ik elk botje in mijn rug en ribbenkast door mijn vel zag prikken. Eerder was ik al gestopt met ongesteld te zijn. En nu barst mijn hoofd ervan.

Dus. Nadat ik gisteren huilend van de pijn op de vloer van de badkamer was gezakt, sprak ik mezelf streng toe. Vandaag vulde ik mijn knapzak met bruin brood en fruit en koeken en als een ijverig beestje werkte ik alles weg.
Weg hoofdpijn ...
En, hallo snelle fietsbenen op terugweg naar huis ;-).

#2 ... in wat ik doe
Nog nooit in mijn leven heb ik me zo vrij en ondernemend gevoeld om ook naast mijn werk te doen wat ik graag doe, waar ik goed in ben, wat bij mijn hart ligt en me zin geeft. En nog nooit in mijn werkleven heb ik zo schoorvoetend mijn LinkedIn profiel geüpdate. Schoorvoetend - omdat iedereen dan weet "wat ik doe".

Ik doe het nieuwe werk graag, héél graag eigenlijk, maar ik wil het label niet dat erbij hoort. Ik schaam me een beetje en ik vind het lastig om te antwoorden als mensen vragen "wat ik nu doe". Vreselijk, ik weet het. En helemaal niet nodig. Ik weet het.

Maar die andere mensen, die vinden het ook raar. Als ze horen wat ik nu doe zijn ze heel snel om aan mij te vertellen dat het vast maar tijdelijk is, dat nieuwe, lichte, werk. Dat ik er al binnenkort op uitgekeken zal zijn. Om dan weer door te groeien. En soms, ja soms zeggen ze zelfs dat het nu eenmaal zo is, dat vrouwen zich moeten opofferen voor hun gezin.

En neen, neen, neen. Zo is het helemaal niet. 
Dit leven nu - mijn mix van werk en al die andere dingen - is wat ik wil.
Nu. En eigenlijk al veel veel langer.
Tja, leg dat maar eens uit in dat ene LinkedIn-lijntje. 

Maar dan lees ik mijn geliefde Trijnewijn en Rafelkath. Over hoe wij ons en anderen zo overdreven hard identificeren met werk. En in kotjes steken. En waarom eigenlijk.
Nagel op de kop.
Hehe. Bedankt dames.
Ik weet voortaan weer wat gezegd. 

#3 ... in mijn bed
De stukjes die ik hierboven vermeldde las ik 's nachts in bed. Om half drie en om kwart na vier. 
Nog nooit ben ik 's avonds zo zo zo verschrikkelijk hondsmoe geweest.
En nog nooit in mijn leven heb ik zo archi-slecht geslapen als nu. 
Arm, vol hoofd van mij. Dat niet meer volgen kan.
Zich 's nachts verslikt. Me wakker tikt.

#4 ... in onze keuken
​Neen, wij waren niet voor Hello Fresh. 
Oorspronkelijk vooral Manlief niet -- een marketingverhaal, ecologisch onverantwoord om je eten uit Nederland te laten aanrijden, en waarschijnlijk te duur voor wat het is -- en sinds het fameuze spamverhaal dat de wereld rondging (schimmel??!!) ik ook niet. 

En zo werden wij de King van lekkere, verantwoorde en gebalanceerde weekmenu's.
Wie kookt er zijn potjes om 22u 's avonds voor de dag nadien? Wij! Wie haat routine en doet creatief met Pascale Naessens, het Kookboek van de Boerinnenbond en voedzaamensnel.nl? Wij! Wij! Wij!

En ... wie start nu alsnog met Hello Fresh? Wij!!??!!
Nog nooit heb ik mijn Altijd Afschepende Manlief zo lang weten palaveren met een deur-aan-deurverkoper als vandaag.
En echt nog nooit ben ik zo hard van mijn stoel gevallen als toen er plots een Hello Fresh startpakket de keuken binnenwandelde met een grijnzende Man er achter aan.
"'t Is ne keer iets anders."
Dat zei hij.

*

En zo.
Principes. Kwesties. Twijfels en gewoontes. 
En hoe ze overboord te gooien. 
In één week tijd. 

*

Wordt ongetwijfeld vervolgd. 

Zijn haar is vol en woest en grijs. Van onder zijn korte hippe-hemdsmouwen en de jeanspijpen van zijn short tonen zich knoesten van tattoo's. In zijn breden handen lijken de blonde krullen van Pauline echte engeltjeslokken. Mijn hand glijdt naar het voorzakje van mijn handtas. Dit moment - voor het allereerst in het 4,5 jarige leven van mijn dochter worden haar haren geknipt - moet ik vastleggen. En delen.

Mijn vingers vallen stil.
Blèh.
Ik heb hem niet.
Mijn slimme telefoon ligt nog op het werk.
Dom dom dom verdomme. 

Ik besefte het nét toen gisterenavond de zware glazen deur met een knal achter me in het slot viel. Mijn telefoon. Binnen, op mijn bureau, naast het zwarte toetsenbord. Paniek, want mijn badge bleek nog niet optimaal geactiveerd -- ik kon er niet meer in. Deurkloppen als een gekkin, andere toegangen proberen, voorbijgangers aanspreken ... het bracht niets op. Alleen veel vertraging en te laat in de crèche. Op vrijdagavond.

Terwijl ik naar huis fietste verbaasde ik me er zelf over hoé slecht gezind ik ervan geworden was. Na mijn online detox op vakantie in Spanje dacht ik echt dat ik veel losser en onafhankelijker was geworden van het wereldwijde web en mijn apps. Niet dus. Mijn slecht humeur over hoe lomp ik had kunnen zijn verschoof naar viesgezindheid over hoe afhankelijk ik van dat ding bleek te zijn. Ik probeerde mijn gevoel om te draaien en, ja hoor, tegen zaterdagochtend had ik zelfs zin in een off line weekend.

En toch ... het duurde echt niet lang of ik moest pijnlijk ondervinden hoe ik om de vijf minuten door mijn automatische piloot naar het aanrecht werd gedreven om mijn Phone te checken. Om dan telkens weer opnieuw vast te stellen dat dat niet mogelijk was.
Maar goed ... genieten dan maar. Van het hier en nu, en van de detox. 

Mja ... en dan sta je daar op zaterdagochtend in de gymclub en gaat je dochter voor het eerst als een kleine gazelle met een perfecte salto over de rekstok en NEEN, je kan geen foto of filmpje maken. Kom je in de stad en kan je die coole quote bij het nieuwe koffiehuisje NIET instagrammen en zit je een halve dag later dus bij de kapper voor dat memorabele moment en ... pfff. 

Ja, ja, ja het is futiel, het is onbelangrijk, en maar voor twee dagen.
En ja, ik schrik ervan hoe schandalig erg het gesteld is met mijn verslaving. 

Dus ... alweer een goed voornemen erbij.
​Vanaf vandaag wil ik proberen om mijn mooie momenten meer in mijn hoofd en mijn hart vast te leggen in plaats van op die momenten in mijn handtas te zitten krabben en mijn mooie werkelijkheid social-media-klaar te maken ... 

Ik ga het proberen. Echt.
​En trouwens ... ze noemen dat ook Mindfulness denk ik ;-)

​Gegroet!

 Zondag 4 september

De bakkersvrouw bijt op haar lip en bedwingt haar nieuwsgierigheid. Ze overhandigt me vijf (vijf! voor mij!) broden en ik weet niet wat ze er in haar hoofd bij verzint. Maakt niet uit, ik denk dat mijn meisjes en ik met deze voorraad de week wel doorkomen. Hoe georganiseerd kan een mens wel zijn??

Maandag 5 september (verlof)

Ochtend
72 boterhammen. Een kleine week lunch en ontbijt voor Pauline en mezelf. Ik verwijder korsten, smeer niet te veel maar ook niet te weinig boter, weeg af tussen gezond en kid's-proof beleg. Wanneer er acht brooddozen de vriezer ingaan, sta ik paf van mezelf. Ik blijf nog met 2,5 broden zitten -- aan mijn hoeveelheden moet nog geschaafd worden -- maar voor de rest: ZO georganiseerd kan een mens dus zijn.

*
Middag
Ik breng Manlief naar de luchthaven. 
Mijn hart maakt duizend sprongen wanneer ik de vliegtuigen zie, dat oerverlangen naar weg - weg - weg en ver-ver-ver zit hard en diep. 
We kussen - genoeg tot vrijdagavond - en weg is hij. 

*
Avond
Het is stil in het klasje. Hier en daar kraakt één van de kleine stoeltjes -- verder hangt iedereen aan de lippen van Juf Frieda. Al 35 jaar staat ze voor de derde kleuterklas, ze is de beste in wat ze doet, en smelt nu al voor onze kapoenen -- maar voor ons, de 24 ouders voor haar neus, krimpt ze in elkaar. Verlegen, bescheiden, het maakt haar kwetsbaar en charmant. 

Ze converseert met een afgeleefd pluchen aapje dat uit een valies kruipt. Je hoort haar wel maar haar mond blijft onbeweeglijk stil. Magisch. Het is echt net echt. Van verlegenheid geen spoor meer. Ik vind het wonderlijk mooi. 

Dinsdag 6 september

Het heen-en-weer-mapje van Pauline zit behoorlijk vol. Met ingevulde info-blaadjes, de gevraagde foto's en, vooral, met briefjes over Oma, Moekie, Meter, Ilse, en al die anderen die deze week Pauline naar school brengen en halen. Manlief van huis deze week en de puzzel om 's morgens en voor zes uur 's avonds iemand aan de schoolpoort te krijgen bleek weer complex.

Maar kijk, ik doe het. Ik doe het! Ik vraag hulp, pak aangeboden hulp aan, en zie de stukken in mijn agenda in elkaar vallen. Pauline wordt schandalig verwend door al onze 'mantelzorgers' en ik geniet volop van dat vangnet-vol-liefde.

Woensdag 7 september

's Morgens -- Ik sta in de file. De f i e t s-file. Dit had ik nooit kunnen dromen in die 10 jaar dat ik in de chique bedrijfswagen naar Brussel reed. Stapvoets. En elke dag een ietsje harder vloekend.

's Avonds -- Naar huis door de stad-in-zomerstemming. Zon op ons mooie stationsgebouw en zuurstof in het park. Mijn kleed wappert en de zon brandt in mijn rug. Zo zalig kan werk-woonverkeer zijn. 

*

Kijk, het is zwaar. Het is zwaar om zo abrupt van 9 maanden absolute Niets naar Onbarmhartige Ochtendrush en Afmattende Avondshift te gaan. Zwaar om daar tussenin nog 40 uur per week op een nieuw werk te werken. Zwaar om van zoveel zalige tijd met mijn kindertjes naar povere, haastige mini-uurtjes met hen te gaan. 

Maar tegelijkertijd voel ik me licht. En dat blijft zo. Verbaas ik me over al die plotse, en onuitputtelijke, energie. Die stroomt en kronkelt en danst. Die Blijheid en Goesting meebrengt. En die alles ineens zo zo zo belachelijk Makkelijk maakt. 

En dan lig ik 's avonds in mijn bed. Onder het dak. Ik schuif het gordijn weer open en kantel het raam. Ik zie de sterren en fluister Danku naar de maan. 

*

Jaja.
Zo ben ik dan ook wel weer. 

Mijn mannekens lief ... een terugkeer naar de werkvloer na een lange, zwarte, zware burn out van 9 maanden ...  ik garandeer het u ... het is niet voor mietjes.

Het was druk, veel en best wel zwaar-vermoeiend. Serieus, hoéveel kunnen zoveel verschillende mensen op één dag in twee oren blazen? Mijn oren blijven maar ruisen en mijn hoofd voelt puntig nu, en wollig en veel te vol.

En neen, uiteraard kunnen diezelfde lieve mensen zich to-taal niet voorstellen uit welke vegeterende toestand ik kom. Hoe ik een tijdje terug nog onpasselijk werd bij het idee alleen al ... Werk? Moi? Niet in de komende tien jaar! 

En zie me nu ... goochelen met Outlook, Intranet, IT ticketjes, jobbeschrijvingen en honderdduizend nieuwe namen en gezichten ... na een uurtje al. Alsof er in al die tijd niets, he-le-maal niets, aan de hand is geweest. Wow. Wow. Woooooow.

Echt goed. Echt goed dat voor mij deze werkweek maar twee dagen duurt.
En echt goed dat ik dan drie dagen kan bekomen. Want op maandag viert Leuven Kermis en heb ik daarom vrijaf. Jaja. Ha!

Moe dus. Maar wel tevreden. 
Stijf van de adrenaline. Maar wel tevreden.
De klei is weg, mijn middle name blijkt zo maar ineens 'feniks'.
En tevreden dus. Want ik geloof het echt - de job is iets voor mij. Eens de shock verwerkt, word ik een kei in wat ik nu ga doen. 

Voor het eerst in mijn leven heb ik een rol die dan toch behoorlijk pittig blijkt, maar waarvoor ik niet constant op de tippen van mijn tenen moet staan. Ik verdien minder dan in mijn allereerste startersloon maar krijg er een enorm gevoel van vrijheid voor terug. Voor het eerst in mijn carrière heb ik geen bedrijfswagen, maar het fietsen naar huis vandaag -zonder laptop of bedrijfstelefoon - maakte mijn hoofd zo zalig leeg. Ik wil nu al niet meer terug.

Ai, en tegelijkertijd bloedt mijn hart. Heel hard. Omdat Pauline al vanaf dag 1 meteen de allerlaatste op de speelplaats was. En omdat Marie nog net een half uurtje in mijn armen heeft gelegen. Flesje-pyjama-boekje-liedje-nogeenkusje-slaapwel. Doei, dag, tot morgen. En ik weet dat ik er nooit nooit nooit aan ga kunnen wennen om mijn kindertjes maar twee dagen in de week écht te zien. Te voelen, en van hart tot hart met hen te zijn.

We zullen zien. We zullen zien. Dit was dag één. 
Wat brengt morgen, en volgende week? Dan wordt het allemaal nog echter met Manlief een volle week buitenland-waarts. We zullen het wel zien.

In elk geval ... ondertussen heb ik mijn nieuwe bling bling schoenen alvast eens kunnen aandoen. En ook daarover: tevreden. Wederom ha!