 Soms overvalt het me. Beleef ik bepaalde, kleine, momenten heel intens. Op die momenten hoef ik er zelfs geen smartphone bij te nemen om ze vast te houden. Ik zie, ik voel, mijn hoofd zegt klik. De beelden schrijf ik hier neer. Omdat ze zo puur zijn en te authentiek om niet te delen.
0 Reacties
 Feit: ik hou echt niet van werklunches. Na een carrière van 15 jaar ben ik er nog altijd niet uit hoe dat moet: zinvol praten - soms heftig in discussie gaan - en deftig eten tegelijkertijd. Oh nee, ik gruw ervan hoe overvolle broodjes op cruciale momenten uit elkaar vallen of in je mond gepropt zitten, net wanneer iedereen jouw kant op kijkt ... en daarom eet ik tijdens lunchvergaderingen meestal niets.
 Nu is het zaterdag.
En we beleven hem op zijn heerlijkst. Ik op een barstoel in onze keuken, achter me, in de zetel met een iPad, mijn meisjes. Buiten is nog donker en, op een tunetje hier en daar, is het huis stil. De ochtend ligt nog eindeloos lang voor ons -- de eerste hobby begint pas na 10u, pure luxe.  “Bomma wordt vrijdag begraven.”
Zo staat het er. Sec en in zwarte letters op een hagelwit blad papier. Een formeel afwezigheidsdocument met bovenaan het logo van onze grote instelling, in het midden een vakje om je afwezigheid te duiden en onderaan plaats voor twee bazen die het moeten ondertekenen. Alvorens het formulier naar de personeelsdienst vertrekt, komt het nog even op mijn bureau terecht.  En net als ik dan denk dat die hele Burn Out ver, ver achter me ligt, dat mijn verhaal nu wel ergens opgeborgen mag worden, zie ik drie mensen in mijn heel naaste omgeving vallen; boem bam pets, van de ene moment op de andere omvergemaaid door de Burn Out. Ik vind het zelf verschrikkelijk. Verwijt me dan dat ik de ervaringsdeskundige ben die het had moeten zien aankomen. Tegelijkertijd krijg ik van andere vriendinnen ineens veel vragen over hoe dat dan bij mij zat. Alsof ze willen weten hoe ver zij zelf er nog van af staan ...
 En hopla, zo zitten we alweer halfweg de eerste schoolweek. Het nieuwe kaftpapier vertoont hier en daar al een kreukje; de nieuwe turnschoenen zijn alvast dat tikkeltje minder wit; en bij de kennismaking in de hobby-lesjes is de kop er ook af ... September, hier zijn we weer ... ritme, regelmaat, iedereen terugzien -- fijn maar druk gedoe.
En daarom, om het nog heel even vast te houden, en om naar terug te grijpen als die fijne drukte toch weer teveel wordt: nog even een duik in onze zomer 2018. Zomer 2018, het was een goeie, in 20 beelden & 18 weetjes. Enjoy! |
Over mij
Archief
Juli 2020
Categories
Alles
|
RSS-feed