Achteraf gezien, verbaast het me dat ik zelf niet besefte hoe diep ik al zat.
De signalen waren overduidelijk, alleen kon ik ze niet aan elkaar rijgen om te zien hoe het geheel grondig fout zat.

Ik schaam me rot en schrijf het toch neer. Om te lezen en te weten dat ik nooit nooit nooit meer naar die situatie terug wil. Niet voor mijn kinderen, niet voor mijn man, niet voor mezelf.

1. Alles is een moeite en elke moeite is teveel
Op school vraagt men mij om een enquête in te vullen over het welbehagen van mijn kind. Het enige wat ik moet doen is op een thermometertje aanduiden of ik veel of weinig zicht heb op het welbevinden. Ik kan het niet. Al glimlachend zeg ik dat ik de enquête vanavond wel zal invullen. Ik weet maar al te goed dat ik die avond niet zelf de kinderen ga ophalen maar ben dus mooi ontsnapt aan deze extra moeite.

Op het werk zie ik elke vraag van mijn klanten, elke opdracht van mijn bazen als een last. Het kan er niet meer bij. Mijn pokerface zegt niet 'neen' dus ik blijf gaan.

Ik heb een paar baby-spullen op online tweedehands-sites gezet in de zomer. De biedingen lopen nog altijd vlot binnen, maar ik ga op geen enkele in. De mensen beginnen me rechtstreeks berichten te sturen - ik negeer ze allemaal.

2. Mijn gezin kreunt onder mijn go-go-go-gedrag
Mijn kinderen 's avonds in bed krijgen is de hel. Ik voel mezelf uitgewrongen, op, kapot en dan moet het hele slaapritueel van wassen, tanden poetsen, boekje lezen, melk drinken, knuffels geven nog beginnen. Mijn dochters jammeren, het is eigenlijk alweer veel te laat; ik schiet in de stress, ik zweet en snauw ze af want ik weet hoeveel werk er nog voor vanavond ligt te wachten. Het bedritueel draait weer eens uit op krijsende kinderen, en een roepende ik. Ik haat het.

Mijn man maakt eten tegen het moment dat ik thuis kom na de Franse les na de kantooruren. Er gaat iets mis met het uitzenden van een dringende mailing, ik blijf later op het werk en verwittig hem niet. Een van de weinige avonden dat hij thuis is, en we eten al zwijgend en veel te laat zijn koude eten op. Ik blijf er apathisch onder en denk aan het werk dat nog op me wacht.

3. Ik flip
Een zomeravond , alle ramen van ons huis staan open.
Het bedritueel loopt weer grondig mis.
Ik kan het niet meer aan.
Ik gil en stop niet met gillen. Het kan niet anders dan dat de hele straat me hoort.

Mijn dochter van drie staat aan de grond genageld.
Dan gilt ze terug.
De hel is in ons huis.

4. De stress in mijn lijf
Ik krijg regelmatig last van een verlammingsgevoel in mijn rechterwang. Ik negeer het, net zoals mijn zweetbuien, herpes en hartkloppingen.

5. Ik geraak niet meer 'on top'
En elke avond werk ik. Tot middernacht en later.
Elke avond sluit ik af met een lijstje wat ik de volgende ochtend, om 4 - 5 uur nog wil afkrijgen voor ik naar het werk vertrek.
De nacht is slecht - mijn jongste is onrustig, mijn oudste heeft een nachtmerrie - ik raak 's morgens niet uit bed en kom op het werk toe moe, en met een naar mijn gevoel hopeloze achterstand.

Parijs, Europa, de wereld staat in brand. 
Terwijl dolle schutters door Parijs razen, steek ik mijn kindjes in bed en mezelf mee.
De volgende ochtend hoor ik het nieuws. 
Ik zit in een cocon, een uitputtingsroes, en heb geen fut om journaals of kranten te bekijken en toch komt het nieuws van de aanslagen kei-hard binnen.
Het blijft hangen. In mijn hoofd en dat van mijn kindje. 
Morgen is ze jarig. Nog voor ze vier jaar is, zo'n nieuws op haar bord.

Hij is groot, breed en met groezelige, lange tentakelharen. En ergens in het midden hang ik. Slap, met een hoofd vol watten en het lijf van een niet-kwieke 90-jarige vrouw.

Iedereen had hem van ver zien staan. De lelijke, keiharde muur. Ik racete er recht op af, hard en intens, niet beseffend hoe dicht ik al genaderd was. Tot ik er tegen plakte, en dan nog.


​Toen de dokter me zei dat ik ziek was, geloofde ik wel dat ik een week rust kon gebruiken.
Om dan weer op maandag de knop op "aan" te zetten.
Maar maandag kwam en ik kon het zelfs niet opbrengen om naar mijn knop te zoeken.
En zo ben ik ondertussen al twee weken Off, of "uitgeput" zoals de dokter het noemt.

Ik ben uitgeput nadat ik mijn haar heb gewassen.
Uitgeput als ik mijn kinderen van school en creche afhaal en aan de avondshift denk.
Uitgeput als ik de kant-en-klare lasagna uit de microgolf-oven haal ...

Hoe lang nog - geen idee - maar dat ik nog stevig in de kleverige groezelharen hang, wordt me stilaan wel duidelijk. 

Vandaag is mijn verjaardag. Terwijl ik smsjes, berichtjes en telefoontjes krijg met wensen vol taart, wilde feesten en leuke cadeautjes, lig ik in bed. Ziek. Of beter gezegd: 'uitgeput'.

Uitgeput van mijn dolle leven, van altijd te lopen, van nooit tijd te hebben. Geen tijd voor mijn kinderen, geen tijd voor mezelf, voor mijn man. En sinds maandag kan ik niet meer. Het is al lang te veel, de druk, te vol, maar zondag kwam de druppel die me genekt heeft. Een zwaar ongeluk met onze jongste dochter, ons babietje. Een dramatische val van de trap - van helemaal boven naar helemaal beneden met als eindpunt een harde klap op haar hoofd.

Het ongeluk liep goed af. Marietje is gezegend met een kap boven haar oog, een dikke buil en bont en blauwe plekken maar houdt er niets aan over. Met mij liep het minder goed. Ik heb het ongeluk zien gebeuren en de film van de val blijft zich over en over afspelen in mijn hoofd. En elke keer opnieuw wordt ik geraakt tot 'in mijn core' en worden mijn oer-gevoelens aangesproken. Op een bepaald moment in haar val, ging Marie over kop. Dat is het moment dat ik dacht dat we ze kwijt waren. Het moment waarop ik me de slechtste moeder ter wereld voelde.

Achteraf bekeken weet ik wel dat zo'n ongelukken bij iedereen en overal voorkomen. Ook bij de beste moeders ter wereld. Maar het ongeluk heeft iets groters losgemaakt. Het stelt mijn, onze, manier van leven in vraag. En het antwoord is dat ik op die manier niet verder wil en kan.

Ik blijf het 'kantelmoment' van Marie voor mijn ogen zien. En ik wil er iets mee doen. Ik wil dat het het kantelmoment in mijn leven wordt. Dat het me er altijd aan herinnert dat ik op zoek ben naar anders. Naar meer ruimte en tijd voor mezelf, voor mijn kinderen, voor mijn gezin.