De kaap van één maand

Morgen zal het precies 1 maand geleden zijn dat ik draaiierig, moe, ongeconcentreerd naar huis kwam.
Ik kroop in bed en kwam er niet meer uit.

Een maand ben ik al aan het slapen, aan het crashen, en ik blijf maar vallen.
Dat ik ziek ben, wéét ik nu. Dat aanvaarden vind ik veel en veel moeilijker.

Het minste wat ik onderneem wordt afgestraft.
Sinterklaas-cadeautjes koop ik allemaal online - daarna moet ik 4 uur slapen om mijn 'shoppings' te boven te komen.
Op zondag ga ik taart eten bij mijn zus. Ik zit op de zetel, eet en praat. De volgende dag ben ik een versleten, uitgewrongen vod en lig ik de hele dag misselijk in bed.
Opstaan, de kinderen klaarmaken en wegbrengen blijft een berg die ik elke dag met veel moeite en inhaalslaap te boven kom. Net op tijd om die andere berg van de avondshift aan te vatten, met lood in mijn schoenen.

Ik dacht echt dat ik er mij iets kon bij voorstellen toen ik hoorde dat vrienden, collega's out waren owv een burn-out.
To-taal niet dus. Het is een vies, vuil, jankend beest en het heeft mij nu gevonden. Voorlopig heb ik geen energie om terug te slaan ...