Avenue des Mémoires ...

Afbeelding van baszil8.

Na een resem opeenvolgende dagen van zwaarmoedigheid in mijn hoofd trek ik naar de therapeut en vraag hoe ik zelf meer lichtheid, meer 'fun' in mijn leven kan brengen.
Ik heb het nooit zo voor YOLO gehad, maar alles kapot denken vanuit een zoektocht naar zin, verantwoord leven en juist engagement maakt me op dit moment ook niet echt gelukkig. 

Het wordt een intense, inzicht-rijke sessie. Eén die als springplank kan dienen naar meer zon in mijn gemoed en lucht in mijn hart. Ik ben blij maar ook verward -- er ligt wel wat huiswerk op de plank alvorens ik licht door het leven kan gaan. De therapeut merkt mijn aarzelende verwarring. Om de vlam weer in de pan te krijgen sluit ze af met de vraag wat ik leuk vond om te doen in mijn kindertijd. 

Stilte

"Lezen.
...
Ja, lezen.
...
En euhm ... lezen."

Ugh wow, ik kan eigenlijk maar één ding bedenken.
En dat is dus lezen. Ik was dat kind dat op vakantie in zonovergoten Spanje binnen zat, met de luiken gesloten en lichten aan, te lezen terwijl de anderen bommetje sprongen in het zwembad. 

Pas op, dat ik niet veel meer kan verzinnen betekent niet dat ik voor de rest niet veel gedaan heb. Ik deed aan Judo, Badminton, Atletiek, Tennis, Notenleer, Gitaar, Fluit, Dictie & Toneel, Video-filmpjes avant la lettre, Jazz dance, Klassiek Ballet. En de scouts. Oef. 

En ja, ik amuseerde me telkens wel als ik daar was. Maar mijn hart lag er niet in. Spontaan zou ik liever op mijn kamer blijven zitten, met een boek op mijn bed. Weg van mijn echte leven - van de spanningen thuis, van de rottigheid die ik zag en hoorde maar waar ik van mezelf niet over mocht spreken; weg van het vrolijke masker waarvan ik vond dat ik het ten allen tijde moest dragen ... en dat heel zwaar werd, zelfs voor een "flink" kind als ik. 

"Je moet het niet te groots zien." De therapeut probeert te helpen.
"Een ijsje met 5 bollen eten, ik zeg maar wat.'"
Ik denk aan de vrouw die op het terras van de bibliotheek om 15u bier dronk en chips uit zo'n kinderzakje at, terwijl haar zoon op het springkasteel hobbelde. Misschien at zij die chips ook vanuit een soort terugkeer naar haar kindertijd. Of YOLO. 

Ik ken de truk. En ik geloof ook dat hij werkt. In haar drukste en meest volle tijden grijpt mijn zus ook terug naar de hobby's uit haar kindertijd. Ze danst. Veel en heel mooi. Ze heeft haar dwarsfluit uit het bestofte kistje gehaald en volgt weer les. Ze wordt er blij van. En lichter. 

De hele week waart de vraag rond in mijn hoofd. 
* Naar het bos gaan als mijn grootmoeder op bezoek kwam. Of met haar over het Noordzee-strand wandelen.
* Buiten eten met onze blote voeten in het gras. (Niet evident want mijn moeder moest die tafel - een lomp en loodzwaar geval - alleen naar buiten sleuren)
* Slapen in de nachttrein naar het Zuiden van Frankrijk. 
* Logeren bij mijn nichten en babbelen tot uren in de nacht.
* Spelletjes doen met die ene grappige babysit.
* Taart eten en naar Liegebeest kijken op zondag na de scouts.
* Naar het kindertoneel in het CC.
* 'Bad' van Michael Jackson dansen en zelf optreden in datzelfde CC.
* De eerste keer in een slaapzak slapen.
* Naar Sissi kijken bij onze vriendinnen.
* Op atletiek-kamp gaan met diezelfde vriendinnen.
​* Zot doen met andere vriendinnen in de gangen van 'den tennis' - terwijl onze vaders samen nog een balletje klopten.
* Skiën (en altijd verliefd worden op de monitor).
* Spaghetti eten in dat notoire etablissement.
* Kinderen voor Kinderen. Om naar te luisteren en om 'te doen'.
* Festivals op tienermaat met The Radios, De Kreuners en Clouseau (hartje hartje hartje).

Eerst druppelen ze echt heel traag binnen. Ik heb mijn hele leven de poortjes naar memory lane zo krampachtig toe gehouden dat de herinneringen maar traag op gang komen.
Maar ze komen. Ze komen!
En het zijn er wél veel!

Weet ik nu instant hoe meer lichtheid in mijn leven te brengen? 
Welnee ... (of ik zou wat vaker in een slaapzak moeten gaan liggen)

Maar het is wel mooi. 
Want met elk leuk beeld dat door de poortjes glipt, vervaagt er ergens ander een scherp randje rond mijn jeugd.

​Danku.
Danku. Danku. 

Ik blijf denken, noteren. 
En zoeken naar de lichtheid.

***

En jullie? Wat zijn jullie mooiste kinder-/jeugdherinneringen? 
Wat zou je nog eens opnieuw willen doen? 
Of doe je nu iets wat je uit je kindertijd hebt meegenomen? En word je er lichter van?