Blessed. Blessed. Blessed.

De lucht boven ons huis by night. <3

Goh mannekes ... het is zondagavond 3 juli. De Grote Vakantie is de volle 3,5 dagen bezig, mijn lijf is op en mijn hoofd zit bomvol -- wat hier volgt is absoluut geen samenhangende, retorisch verantwoorde post. Wel een therapeutische poging om de onsamenhangende brij UIT, en wat meer lucht IN, mijn hoofd te krijgen. 

* Manlief was de hele week ziek. Enfin ... 't is te zeggen: zijn energie was weg. Dat betekende van dinsdagmiddag tot zaterdag non-stop een lusteloze man in ons bed. Op zich niet veel verschil met een energieke man die de hele week in het buitenland zit zou je denken -- alle mama- en huishoudtaken komen in beide gevallen bij mij, toch?! Maar zo werkte het niet. Zijn klachten waren tegelijkertijd zo vaag én scherp-griezelig herkenbaar - zwarte vlekken voor de ogen, duizelig, totaal onvermogen tot concentratie, en eindeloos moe - dat ik er heel ongerust van werd. Mijn man, de rechthouder hier, toch niet ook op weg naar burn out????? De gedachte alleen al maakte dat ik zelf weer meegesleurd werd en terug in dat loden, zware, nauwelijks-voort-te-slepen-pak gewrongen werd - alle bewegingen in slow motion en dodelijk vermoeiend. Niet echt helpful als je op woensdag- én donderdagnamiddag én vrijdag-dag thuis zit met een vierjarige kleuter die bonst van energie omdat de vakantie ein-de-lijk begonnen is en we VANALLES kunnen gaan DOEN. 

* Zaligheid! Eeuwige Dankbaarheid! Het was zo Nodig! Op vrijdagavond zetten onze twee meisjes de vakantie in met een logeerpartijtje bij Peter en Meter. Op zich al een heerlijk vooruitzicht, voor de meisjes en voor ons - al kromp mijn hart wel elke keer dat ik in Marietjes éénjarige ogen keek en probeerde uit te leggen dat wij elkaar één hele nacht zouden moeten missen. Het vooruitzicht werd nog tien keer beter toen Meter op de laatste knip het prachtidee opperde om onze meisjes ook op zaterdag (de hele zaterdag) te entertainen. EN ... ons in één adem uitnodigde voor een diner à la Thaise rijsttafel bij hen thuis. Ja, Meter is diezelfde schoonzus die ook de kinderkleren sorteert, wast, strijkt en van post its voorziet, voor ze ze aan ons doorgeeft. Een onvermoeibaar Engeltje, echt waar. 

* Vanochtend sloop ik het huis uit. Op mijn loopschoenen naar de Finse Piste. Ik dacht aan die keer dat ik met twee collega's aan een bedrijfstriatlon meedeed. De taken netjes verdeeld. Iemand die zwom, een andere die fietste, en ik liep. Op voorhand hadden we een tijdsdoel gesteld en sponsors geronseld voor het goede doel. Haalden we ons doel, dan deed de hoofdsponsor het opgehaalde bedrag maal twee. Mega-pijnlijke afloop. Ik had té ambitieus, perfectionistisch, onhaalbaar ingezet. Ik weet de details niet meer, maar het kwam erop neer dat ik een tijd moest lopen die gewoon NIET haalbaar was. Niet voor mij, maar voor heel veel andere lopers ook niet. Story of my life. Ik trainde me haast dol. Op de race liep ik me kapot, en haalde de tijd niet. Mijn twee collega's wel (zij hadden gewoon realistische haalbare tijden mét een marge opgegeven). Iedereen teleurgesteld en het bedrag werd niet verdubbeld. Ik was er stikkapot van. Ik heb ondertussen véél geleerd, dat besef ik wel. En tegelijkertijd voel ik hoe ik me moet inhouden (nog steeds) om niet met de andere lopers op de piste in duel te gaan ... tssss ... ?!

* En nu is het zondagavond. Het is llllaaaaaannnnggg na mijn bed-tijd. We hebben de laatste 3,5 dagen veel gedaan, en alles voelt zo rommelig aan (mijn huis en mijn hoofd). Ik vraag me hard af hoe ik er in moet slagen om tijd en ruimte voor mezelf te maken als ik niet meer mijn dagen Alleen Thuis ga zijn. En tegelijkertijd voel ik me 'blessed'. Mooie berichten gelezen bij thuiskomst vanavond, mooie lucht gezien bij het bedritueel van Pauline. Volgende week mag ik onverwacht met mijn twee kindertjes en mijn Mama naar de mooie Noordzee. En het wordt droog & zon. Mooi.

​Blessed. Blessed. Blessed.