Heldinnen

Ze heeft rode schoenen met een hakje aan. Nieuwe, de punt van haar schoen is nog ongedeerd.
Ik ben blij voor haar.
Nuria is de oprichtster en bazin van de crèche van eerst Pauline en nu Marie.
We leerden haar kennen als een frèle Marokkaanse vrouw met ogen vol vuur.
In wat ooit een kantoorgebouw was, vertelde ze ons hoe ze het ging aanpakken. Een nieuwe crèche, haar eigen zaak, een nieuw leven.
Vijf jaar verder.
Het heeft Nuria haar huwelijk gekost en ze heeft zwarte sneeuw gezien op alle fronten.
Haar ogen zijn veel te lang dof gebleven. 
Maar vandaag doet de crèche het super en dat viert ze met een paar nieuwe schoenen. 
Heldin.

*

Buurvrouw Ellen vertelt het me voorzichtig.
Dat ze hun huis te koop zetten. 
Ze weet eindelijk wat ze wil met haar leven. 
Een historisch pand komt vrij. Langs het water, in de stad.
Ze heeft een visioen gehad, een business plan gemaakt.  Man, kinderen en de bank overtuigd.
Het historisch pand wordt haar Bed & Breakfast.
We zijn een half jaar verder.
Ellen kan de kamer-boekingen niet meer volgen.
En haar pand is in geen tijd één van de meest geliefde evenementenplaatsen voor bedrijven geworden.
Nog een heldin.

*

Marie-Anne studeert moraalwetenschappen.
Geeft les aan pubers. Wil aan de basis iets veranderen en schoolt zich bij tot leerkracht voor de lagere school. Ze geeft les aan kinderen en heeft een heldere visie op onderwijs en het beleid.
Twee jaar later wordt zij de directrice van een nieuwe school in Brussel.
Mijn derde heldin.

*

Zij ploeteren ook, hebben te weinig tijd, teveel gedoe, liggen nachten na elkaar wakker.
Ik wed erom dat ze de lastige ouders, het stadsbestuur, de inspecties, vieze klanten soms ook kots- en kotsbeu zijn. Maar het is dat vuur in hun ogen ... Geen burn out in zicht.

Ze zijn bezield. 
Ze wisten wat ze wilden. En deden het.
Vandaag weten ze waarom ze het doen. 

Ze stellen zich kwetsbaar op.
Ze vragen hulp, werkende handen, denkende hoofden, diverse skills van allerhande mensen.
Ze organiseren god-weet-wat voor opendeurdagen, benefietavonden en kunstwerken-tentoonstellingen om centen te verzamelen -- en goodwill.
Ze weten maar al te goed dat ze het niet alleen kunnen. En willen dat ook niet eens proberen.

Ze zorgen voor hun veerkracht.
Marie-Anne doet van avondjes cultuur. Ellen de hockey en Nuria haar kinderen.
Niets kan aan hun heilige momenten raken. Ze weten dat ze het nodig hebben, ze verdwijnen van de aardbol en ze zuigen het op. Hun eigen tijd, de dingen die ze graag doen, hun veerkracht. 

Ik had een lek in mijn veerkracht en had het niet eens door. Mijn bezieling werd niet gevoed en ik was te apathisch om het op te merken. Niets ging nog en toch wilde ik alles alleen doen (en perfect).

Maar ik ben op weg.
​Dat ik dingen onder ogen zie, is een eerste stap, niet waar?
​;-)

P.S. het gaat me niet zozeer om het ondernemers- of directeurschap van de dames. Ik had even goed de gepassioneerde receptioniste van mijn vorig werk, of de bewuste thuisblijfmama uit de straat als voorbeeld kunnen nemen. Het gaat me wel om die mix die bescherming biedt tegen burn out ...