Twee bolletjes. Met een strik. En een gouden randje.

Foto van fr.fotolia.com

Een zwart jasje, mijn huissleutel, Paulines fietshelm en, tot overmaat van ramp, de peperdure zonnebril die ik door mijn noeste arbeid bij de vrienden van de brillenwinkel verdiend had ... het lijstje van dingen die ik in de laatste week ben kwijtgespeeld, is wellicht niet volledig.

En dan bedoel ik écht kwijt: weg, foetsie, verdwenen om niet meer boven te komen ... Manlief krijgt er grijze haren van en Pauline is er zeker van dat de fietshelm "héél ongelukkig is zonder mij, Mama".

In de Delhaize probeer ik tevergeefs mijn Colruyt getrouwheidskaart te scannen en als ik moet betalen steek ik de bankkaart ondersteboven in het toestel. Mijn meditatie en in-het-nu-zijn pogingen ten spijt ... de burn out met zijn typische geheugenverlies en het onvermogen om me te concentreren zitten er nog. Check check check. 

En toch kan ik niet zeggen dat het slecht met me gaat. 
Ik heb een tijdslijn van mijlpalen in het traject dat ik tussen de crash en vandaag heb afgelegd.
Staan daarop aangeduid: de eerste dag dat ik een uurtje wakker kon blijven overdag (in bed weliswaar), de eerste dag dat ik op de iPhone naar illustraties kon kijken (bv. deze; ook in bed), de eerste keer dat ik een blogpost kon lezen (ja: in bed), toen ik van de slaapkamer naar de living verhuisde, het eerste boek dat ik in de zetel las, de eerste wandeling, de lancering van mijn blog, start-2-run, en meer van dat fraais.

Als ik mijn tijdslijn vandaag aanvul, zet ik niet één maar 2 bolletjes.  
Of zeg maar 2 mooie, glanzende, dikke bollen. Met een strikje rond.

"Voor het eerst heb ik het gevoel dat ik aan het genezen ben."
Ik zeg het tegen de dokter en ik meen er elke letter van. Ik ben er nog niet, maar ik voel dat er iets kantelt. Ik ben nog snel moe maar die grijze, kleiige onderstroom van complete uitputting is weg. Ik zie dingen terug zitten. Ik onderneem.
Bol 1, gepimpt en al, staat erop.

En bol 2 ... daar mag nog een gouden randje rond ook. Want voor het eerst sinds forever heb ik vorige week opgemerkt dat het mantra van "Ik ben een slechte moeder" uit mijn hoofd verdwenen is.
Sinds ik die eerste dag na mijn zwangerschapsverlof van Pauline (ze is nu 4,5 jaar) weer veel te hard aan het werk ging, zo'n 150 km van mijn deur, zat er een stemmetje in mijn hoofd. Soms schreeuwend - bv. toen ik voor de miljoenste keer 20 minuten na sluitingstijd de crèche binnenviel -, soms wat zachter, maar het was nooit, nooit, nooit weg. Tot nu. 

Ik zorg beter voor mezelf; ik zorg beter voor mijn kinderen.
En het is eraan te zien.
Dat zeg ik, maar ook mijn schoonmama. Toen ze vorige week ineens opmerkte hoe goed mijn dochters het doen en hoe hard ze baat hebben bij hun aanwezige mama.

Tijdens het oudercontact onlangs zei Juf S. het ook.
Toen ze vertelde hoe Pauline niet meer het allenige, stille en contact-vermijdende meisje was.
Hoe ze nu samenspeelt, vertelt in de kring en niet meer enkel naar zwart en grijs grijpt bij het kleuren. 

Ik was er, en ik was er niet. Eerst zorgde ik niet goed voor mijn kinderen omdat ik weggezogen werd in een spiraal van werk-ongelukkig zijn-blijven gaan. En toen was ik thuis en kon ik niet goed voor ze zorgen omdat ik ziek was en nul fut had.

Maar nu wel dus. Ik ben er en ik zorg voor ze.
​
Bol 2 met gouden rand staat er ook op.
Heel groot. En vet.

Met een smiley en hartjes erin.