Toegegeven, ik vind dat leuk, die hele #10yearchallenge. Zoals je al eerder kon lezen: ik ben een voyeur en ja, ik vind dat dus tof om te zien hoe mensen in 10 jaar veranderd zijn, of eigenlijk helemaal niet. En ok, het is een futiel gebeuren -- in sommige gevallen zelfs narcistisch tot en met. Maar tegelijkertijd is het ook door deze challenge dat die foto's opduiken die de veranderingen op wereldniveau (klimaat, Syrië, Jemen, en veel meer) tonen en shockeren, en die zijn wel pertinent.

Soms overvalt het me. Beleef ik bepaalde, kleine, momenten heel intens. Op die momenten hoef ik er zelfs geen smartphone bij te nemen om ze vast te houden. Ik zie, ik voel, mijn hoofd zegt klik. De beelden schrijf ik hier neer. Omdat ze zo puur zijn en te authentiek om niet te delen. 
​

Paris, je t' aime. 
Mijn dochter van zes wist het al, lang voordat ze ooit een voet in de lichtstad zette. Sinds haar 4e ontwikkelde ze namelijk een obsessie voor de Eiffeltoren en op één of andere manier kwam daar in de loop der tijden ook een manie voor de Mona Lisa bij. 

​​

Het ligt misschien aan het feit dat ik voor een onderwijsinstelling werk, en daar de start van een nieuw academiejaar elke keer gelijk staat aan een nieuw, wit blad waarop je weer begint. Of aan het feit dat ik schoolgaande kinders heb, waarvoor september telkens opnieuw een mijlpaal is -- hoe dan ook, voor mij is september even veel waard als januari – een heilig moment van verse voornemens, nieuwe gewoontes, veranderingen groot en klein. Die laatste augustus-dagen, die mix van nog even vakantie-gevoel met toch al die verwachtingen van een heel nieuw jaar – want alles wordt altijd beter, toch?! - ik hou, hou, hou ervan.   

Ze klappen op het ritme van de beats, en vooral: ze komen van overal. Eerst twee mama’s, dan nog eens twee, dan vier, acht, zestien, tot alle mama’s en die ene papa van de hele klas mee zijn. Ze swingen met hun heupen, hun handen laag bij de grond. En dan, als waren ze een levende regenboog, gaan alle handen samen de lucht in, wapperend over de hele speelplaats. Magie. Kippenvel. En emoties all over the place.

Prachtig, prachtig de flashmob die deze 3e-kleuterklasmama’s als verrassing in elkaar staken. Prachtig hoe ze samen oefenden, de hele school mobiliseerden en in duizend talen zwegen tegen de juffen. 

Ik ben niet de enige die geraakt wordt -- andere mama’s smijten zich nu en ook die lieve, to-taal overdonderde juffen, komen van hun tegel en halen de beste danspasjes boven. 

Hartjes voor deze school, voor de hele gemeenschap die errond hangt, voor de verbondenheid die je op dit moment haast uit de lucht kan plukken. En zoveel hartjes voor die lieve 3e-kleuterklassers die dit geborgen wijkschooltje verlaten en mega-dapper naar de grote school verkassen, het onbekende tegemoet.

<3

Hartjes voor dit hele seizoen. Voor al die laatste keren -- school, opvang, dansles. Voor samen cadeautjes kiezen, afscheid nemen en nieuwe verwachtingen smeden.

Hartjes voor zomerse avonden waarin vrienden de barbecue laten smeulen, muziek door de tuin laten rollen en een spontaan een wedstrijdje basketball uit hun mouw schudden. 

Hartjes voor dat heerlijke koppel dat trouwt en een idyllisch tuinfeest houdt. Met een fietserspeloton als suite, veel ijs en een echt voetbaltornooi voor àlle gasten.  

Hartjes voor ouderschapsverlof, voor mijn laatste werkdag die ik er vandaag doorjaagde en de maand zaligheid die op mij ligt te wachten. 

Hartjes, zelfs, voor zwoele avonden met lege straten waarin het gejuich voor onze Duivels op het wereldkampioenschap vanuit de huiskamers door de lege straten galmt. 

Hartje dus. 
Veel hartjes. 

Wanneer haar lip begint te trillen en de tranen in haar ogen springen valt ze stil. Haar verhaal, van hoe ze het leven van haar vader redde door op het juiste moment razendsnel de juiste beslissingen te nemen, past in een rijtje.

We zitten met het hele team rond de tafel en op vraag van onze bazin vertellen we om beurt één van onze succesverhalen. Van op het werk of van thuis. Het is een beetje scary en tegelijk heel mooi. Weg van onze perfecte Instagram-feeds vertellen we hoe trots we er op zijn om ‘gewoon’ de ballen in de lucht te houden; om meer te fietsen dan voorheen; of om zelf een vloer te leggen en ontelbaar muren te plamuren. Kleine dingen, gewone dingen die hier rond deze tafel de pluim krijgen die ze bij nader inzien wel echt verdienen.

*

Ik vertel over de tijd die we eergisteren maakten voor onze buurman. Buurman die ‘zomaar’ langs kwam met een krat kersen terwijl wij eigenlijk geen tijd hadden. Hoe hij, terwijl hij de kersen voorzichtig begon over te laden in de glazen kom op ons aanrecht, zachtjes begon te vertellen over zijn moeder die vorig weekend gestorven was. Hoe dubbel zijn gevoel - ja ze was oud en op en ze had niet afgezien; maar óók ja, het was zijn moeder, zijn mama die er nu niet meer was.

Pfff ... Wat een geluk, echt waar, dat wij - rennende gekken - toch die vijf minuten tijd maakten. Voor babbels met kersen. En herinneringen aan een moeder die wij nooit gekend hebben. Dat was een succes.

*

Hoera, toch?! Hoera voor deze bazin die hier ruimte voor maakt. Die van ons helden maakt — voor even weliswaar (daarna zaten we weer lekker te zagen over alles wat niét goed loopt in ons leven) maar definitely helden.
​

P.S. Ahum ... ik moet me excuseren voor de draft state van deze schrijfsels ... maar het is tegenwoordig een gewoonte om 'niet meer te wachten' ... ook niet op perfectionisme. Een gewoonte die me in veel domeinen al heeft laten vooruit gaan -- maar daarover later meer.