Op donderdagmiddag word ik gebeld door de kamporganisatie. Niets ergs, maar Olivia heeft veel buikpijn, ziet er heel bleek uit en zou best naar huis gaan. Gelukkig weet ze haar dagen goed te kiezen, die oudste dochter van mij. Ik ben thuis en kan haar site presto gaan ophalen -- vandaag is 11 juli, Vlaamse Feestdag, en op de universiteit waar ik voor werk, vieren ze dat met een dag verlof 😎. ​

Het begint hier stilaan een traditie te worden. Op het moment dat onze landgenoten de rokjes en shorten uit de kast trekken, halen wij fleece truien, warme sokken en skibroeken boven en zijn we ribbedebie voor de ski. ​

Sinds september werk ik niet meer op woensdagnamiddag. 
Oh de zaligheid.
​Sinds toen heb ik het gevoel dat ik mijn kinderen beter ken, dat ik zelf meer in balans ben en dat mijn huis er nog altijd even slordig bij ligt ;-). ​

Ze staat in het midden van de hippe kinderwinkel en is onder de indruk van het spiegelbeeld dat haar verlegen toelacht. Ja, het is vrouwendag en ja, deze moeder en dochter zijn aan het ... shoppen!

ik zie het ijs glinsteren in de ochtendschemering en voel een fietswiel dat het niet houdt. een smak, mijn hoofd knalt tegen het wegdek. hard en niet goed, dat voel ik meteen. ik zie sterren en daartussen een auto die de straat indraait, mijn richting uitkomt. ik moet hier weg maar als ik me wil rechtduwen werkt mijn arm niet mee. een vrouw met een zwarte bril en een dik montuur, een rode jas en vol, lang blond haar heeft alles zien gebeuren. ze neemt bezorgd en kordaat de touwtjes over, trekt de bakfiets recht en parkeert hem aan de kant - opgeruimd staat netjes, zoiets - en haakt dan haar arm onder de mijne. oh oh ... dat lief gebaar, die ene aanraking is bij mij genoeg om de tranen te laten komen.

Dat Moeder in dit huishouden degene met de goeie ideeën is - feit. Dat de huisgenoten het daar niet altijd mee eens zijn - check. De fotoshoot voor onze kerstkaarten was een legendarisch voorbeeld. Op de enige ochtend die we nog vrij hadden voor een kerst-fotoshoot viel de regen met bakken uit de hemel en was het koud. De kinderen waren moe en Manlief was ... euhm ... "geprikkeld" ;-D. 

De laatste weken waren stomend. Ik weet dat het er elk jaar opnieuw aankomt, ik plan het en toch voelt het alsof wij in november en december meegesleurd worden in een ritme dat net te hoog ligt. Er is mijn verjaardag, dan die van de Oudste, dan die van de Jongste, net op de dag van Sinterklaas. Voor elk van ons hoort er een familiefeest bij, en een klasfeest. Sinterklaas wordt bij ons gevierd, en bij de twee grootouderkanten. En als we dan eindelijk uitgevierd zullen zijn, is het de hoogste tijd voor de kerstboom en dé feesten. Gisteren viel ik ziek. 1 dag. Mijn hoofd was een barstende bom en ik kon niet anders dan slapen. En vandaag, maandag, was ik beter. Alsof mijn lijf me even halt had toegeroepen, één dag tot platte rust had verplicht, en dan weer verder.

Hier volgt een kleine greep uit onze maanden, in willekeurige volgorde, en at random uit de fotobibliotheek geplukt.