5.30u.
Buiten ochtend-licht-grijs, binnen donker en slaperig. En stil. 

Marie die me wakker hoest, een tut en mama-knuffels vraagt, bij ons in bed duikt en naast Manlief lekker verder snoezelt ... ze  laat mij wakker en aan het denken. Niet erg. Ik hou van deze uren. Met de regen op het glasdak van onze keuken, het weekend nog helemaal vers en onaangeroerd voor ons. Zalig.

Druk wordt het. Met familie, kaarsjes en slingers want er wordt een Kleine Grote Man 1 jaar, en aan de andere kant worden Neefje van 3 en Nichtje van 7 gedoopt ("En ik mag lezen in de kerk, Tante Eva"). 

De regen tikt en ik denk aan mijn vriendinnen. Ik wil ze erbij vragen. Met taart, koffie en balsem voor hun hart. Getrouwde Louise die me smst dat ze nog maar eens onverwachts twee weekends alleen zit met de kids. Dat ze moe is, en moedeloos. Of ik haar kan helpen. Nuria van de crèche. Of ik met haar en haar twee kindjes een weekje weg kan gaan. Naar de zon, een city-trip, het maakt niet uit. Weg van haar rottige scheiding, slechte oudercontacten en de stress in haar werk. De grote vakantie is te duur, dus moet het nu. Ik hoop dat ze nog slapen - dat ze straks fit zijn en door het weekend glijden, met hun mooie kindertjes. 

Ik denk aan Fernand Huts. Of hij nu naast zijn Moderne Vrouw ligt te slapen. Die vrouw ziet er eigenlijk nog een toffe uit. Neen, wellicht is hij al wakker, en aan het werk? Al een geluk dat ik voor een andere soort top ondernemers gewerkt heb. Die ook gààn maar die Familie op 1 zetten en daar niet flauw over doen.

Ik denk aan de controle-arts die ik gisteren zag. Ook nog een toffe, zo'n beetje 'streng maar rechtvaardig'. Hoe ze me bang maakte dat een kampeervakantie echt niet zou lukken in deze burn out toestand; en er tegelijkertijd voor zorgde dat ik weer in de vacatures dook van zodra ik thuis kwam.
Ik denk aan de mensen in de wachtzaal daar. Aan die vrouw die al maanden niet sliep. En dan maar puzzelde, alsmaar grotere puzzels met elke keer meer stukjes. Ze was er best trots over, eigenlijk. Zij is zeker ook al wakker. 

Ik denk aan hen en wens ze allemaal een fijn weekend. Dat ze hun dag zo zalig mogen beginnen als ik. Want ik ga nu koffie maken en naar de radio luisteren. En heel misschien wandel ik straks door die grijze ochtendregen naar de bakker. Oh neen ... er bestaat echt niets heerlijkers dan dit. 

Geniet ervan, you all!

... je, na een heerlijk avondje bij Zus en de Nieuwe Vriend, je één-jaar-dochter in haar slaap naar buiten draagt. Ze wakker wordt, even rondkijkt, zich dan beschermd weet in je armen. En jij haar met elke vezel in die twee armen wil zeggen dat alles OK is, dat je voor haar zorgt. Nu, en binnen 1, 10, 100 jaar. 

... je met je vier-jaar-dochter "van de Liom Kim" speelt. Zij haar grommende leeuwenkoninginnen-bijt onderbreekt en je verliefd aankijkt. En je weet dat ze nog 1000 harten gaat breken. 

... Manlief zijn dochters vereert en keihard Raymonds "Twee Meisjes" door het huis laat gaan. Hij voor het eerst sinds heel veel te lang de soundtrack van je trouwdag speelt. Hard naar het computerscherm kijkt. En denkt dat je niet zie hoe hij vol tranen schiet. 

... Je zelf ineens in de keuken in tranen zit. Om al dat moois. Om al die verloren momenten ook. Omdat je van zo ver komt. En om hoe dicht je ze zo, hier, voor altijd, bij jou wilt.