Het slechte nieuws? Dat ik zwaar achter zit. De 40 Dagen Bloggen heb ik alvast met glans niét gehaald. Zo slecht is dat nieuws nu ook weer niet, want ondertussen heb ik wel al een aantal zaken uit deze Challenge gehaald. Die deel ik nog wel eens met jullie, in een aparte post.

Het goede nieuws? Dat ik veel te hard heb geleefd om mijn grote Blog Uitdaging waar te maken. Ik deed een reisje naar Rome, tuimelde bij terugkeer in België in een prachtig 70-jarigen feest en toen ik echt thuis thuis kwam, pikte ik meteen de draad van ons drukke leven weer op en was er tussen het moederen, werken en spurten niet veel tijd meer om na te mijmeren of uitgebreid verslag te doen.

Toegegeven, ik vind dat leuk, die hele #10yearchallenge. Zoals je al eerder kon lezen: ik ben een voyeur en ja, ik vind dat dus tof om te zien hoe mensen in 10 jaar veranderd zijn, of eigenlijk helemaal niet. En ok, het is een futiel gebeuren -- in sommige gevallen zelfs narcistisch tot en met. Maar tegelijkertijd is het ook door deze challenge dat die foto's opduiken die de veranderingen op wereldniveau (klimaat, Syrië, Jemen, en veel meer) tonen en shockeren, en die zijn wel pertinent.

De laatste weken waren stomend. Ik weet dat het er elk jaar opnieuw aankomt, ik plan het en toch voelt het alsof wij in november en december meegesleurd worden in een ritme dat net te hoog ligt. Er is mijn verjaardag, dan die van de Oudste, dan die van de Jongste, net op de dag van Sinterklaas. Voor elk van ons hoort er een familiefeest bij, en een klasfeest. Sinterklaas wordt bij ons gevierd, en bij de twee grootouderkanten. En als we dan eindelijk uitgevierd zullen zijn, is het de hoogste tijd voor de kerstboom en dé feesten. Gisteren viel ik ziek. 1 dag. Mijn hoofd was een barstende bom en ik kon niet anders dan slapen. En vandaag, maandag, was ik beter. Alsof mijn lijf me even halt had toegeroepen, één dag tot platte rust had verplicht, en dan weer verder.

Hier volgt een kleine greep uit onze maanden, in willekeurige volgorde, en at random uit de fotobibliotheek geplukt. 

Onze Vriendin werd 40 en daar hoorde een cadeau bij.
Sinds jaar en dag geven wij geen echte geschenken meer aan elkaar, maar tijd -- en daarom schonken we haar dit jaar 40 uur. 40 uren gevuld met dingen die ze graag doet, 40 uren met ons. 

Soms overvalt het me. Beleef ik bepaalde, kleine, momenten heel intens. Op die momenten hoef ik er zelfs geen smartphone bij te nemen om ze vast te houden. Ik zie, ik voel, mijn hoofd zegt klik. De beelden schrijf ik hier neer. Omdat ze zo puur zijn en te authentiek om niet te delen. 
​

En hopla, zo zitten we alweer halfweg de eerste schoolweek. Het nieuwe kaftpapier vertoont hier en daar al een kreukje; de nieuwe turnschoenen zijn alvast dat tikkeltje minder wit; en bij de kennismaking in de hobby-lesjes is de kop er ook af ... September, hier zijn we weer ... ritme, regelmaat, iedereen terugzien -- fijn maar druk gedoe. 

En daarom, om het nog heel even vast te houden, en om naar terug te grijpen als die fijne drukte toch weer teveel wordt: nog even een duik in onze zomer 2018.

Zomer 2018, het was een goeie, in 20 beelden & 18 weetjes.

Enjoy!

Paris, je t' aime. 
Mijn dochter van zes wist het al, lang voordat ze ooit een voet in de lichtstad zette. Sinds haar 4e ontwikkelde ze namelijk een obsessie voor de Eiffeltoren en op één of andere manier kwam daar in de loop der tijden ook een manie voor de Mona Lisa bij. 

​​

Het ligt misschien aan het feit dat ik voor een onderwijsinstelling werk, en daar de start van een nieuw academiejaar elke keer gelijk staat aan een nieuw, wit blad waarop je weer begint. Of aan het feit dat ik schoolgaande kinders heb, waarvoor september telkens opnieuw een mijlpaal is -- hoe dan ook, voor mij is september even veel waard als januari – een heilig moment van verse voornemens, nieuwe gewoontes, veranderingen groot en klein. Die laatste augustus-dagen, die mix van nog even vakantie-gevoel met toch al die verwachtingen van een heel nieuw jaar – want alles wordt altijd beter, toch?! - ik hou, hou, hou ervan.