Het begint hier stilaan een traditie te worden. Op het moment dat onze landgenoten de rokjes en shorten uit de kast trekken, halen wij fleece truien, warme sokken en skibroeken boven en zijn we ribbedebie voor de ski. ​

Sinds september werk ik niet meer op woensdagnamiddag. 
Oh de zaligheid.
​Sinds toen heb ik het gevoel dat ik mijn kinderen beter ken, dat ik zelf meer in balans ben en dat mijn huis er nog altijd even slordig bij ligt ;-). ​

Eigenlijk draai ik mijn hand er niet voor om, voor die rit van 133 km tussen ons huis achter Leuven en dat van mijn broer voorbij Brugge. Er was een tijd - toen ik bij Club Brugge werkte - dat ik elke weekdag heen en terug naar daar reed en vaak, op matchdagen in het weekend, nog eens opnieuw. En toch, toch blijkt de afstand in ons huidige leven net te groot om mijn broer, mijn schoonzus en hun twee kadees op regelmatige basis te zien. 

Dat Moeder in dit huishouden degene met de goeie ideeën is - feit. Dat de huisgenoten het daar niet altijd mee eens zijn - check. De fotoshoot voor onze kerstkaarten was een legendarisch voorbeeld. Op de enige ochtend die we nog vrij hadden voor een kerst-fotoshoot viel de regen met bakken uit de hemel en was het koud. De kinderen waren moe en Manlief was ... euhm ... "geprikkeld" ;-D. 

De laatste weken waren stomend. Ik weet dat het er elk jaar opnieuw aankomt, ik plan het en toch voelt het alsof wij in november en december meegesleurd worden in een ritme dat net te hoog ligt. Er is mijn verjaardag, dan die van de Oudste, dan die van de Jongste, net op de dag van Sinterklaas. Voor elk van ons hoort er een familiefeest bij, en een klasfeest. Sinterklaas wordt bij ons gevierd, en bij de twee grootouderkanten. En als we dan eindelijk uitgevierd zullen zijn, is het de hoogste tijd voor de kerstboom en dé feesten. Gisteren viel ik ziek. 1 dag. Mijn hoofd was een barstende bom en ik kon niet anders dan slapen. En vandaag, maandag, was ik beter. Alsof mijn lijf me even halt had toegeroepen, één dag tot platte rust had verplicht, en dan weer verder.

Hier volgt een kleine greep uit onze maanden, in willekeurige volgorde, en at random uit de fotobibliotheek geplukt. 

Flirten in betere tijden -- want wist jij dat vrouwen zo'n 100 jaar geleden hun waaier gebruikten om verborgen boodschappen naar hun bewonderaar te sturen? Handig, want zelfs in overvolle feestzalen kon je, door de stand van je waaier en hoe je hem vasthield, laten zien of je geïnteresseerd was of niet. Geef toe, dat zou toch van pas gekomen zijn in tijden van jouw studentenfuiven, niet waar? 

Manlief en ik wandelen een brug op die over de sporen loopt. Er is zon, buitenlucht en mooie graffiti en even lijkt het alsof we op citytrip zijn -- just the two of us, bedoel ik dan. Vandaag is de eerste keer dat Manlief buiten komt. Hij ligt al meer dan twee weken plat op zijn hernia-rug met pijn en uitzichtloosheid die op zijn gemoed drukten. We gaan traag, moeten vaak stoppen en terwijl ik op een muurtje zit, praat hij tegen mij. Ik voel eindelijk dat hij aan het terugkomen is; en ik voel nu pas hoe ik hem gemist heb, die man van mij. 

Out of the blue was daar weer die vraag --  of we bloemen zouden meenemen. En of we dan vergeet-me-nietjes konden doen. Schoon eigenlijk ... dat dat het enige is wat mijn oudste dochter van haar Bompa, mijn papa, herinnert, dat mooie feit van hoe iemand toen hij daar lag opgebaard, vlak voor zijn crematie, een bosje vergeet-me-nietjes tussen zijn vingers had verstrengeld. ​