Flirten in betere tijden -- want wist jij dat vrouwen zo'n 100 jaar geleden hun waaier gebruikten om verborgen boodschappen naar hun bewonderaar te sturen? Handig, want zelfs in overvolle feestzalen kon je, door de stand van je waaier en hoe je hem vasthield, laten zien of je geïnteresseerd was of niet. Geef toe, dat zou toch van pas gekomen zijn in tijden van jouw studentenfuiven, niet waar? 

'Uiteindelijk is het toch een dunne lijn. En jij bevind je aan de ene kant en ik aan de andere, maar we liggen wel dicht bij elkaar.'  Zo zei ze het en het was de nagel op de kop. Wekenlang praatte ik er al over met God en Klien Pierke, maar niemand vatte het zo goed samen als deze schoolpoort-mama. Dopen of niet dopen, dat was de kwestie -- en in al mijn gesprekken heb ik vaak dezelfde argumenten horen aanrukken door voor- en tegenstanders. 

Een moeilijke kwestie bij ons. Onze dochters zijn ondertussen bijna 6 en bijna 3 en we hebben er lang mee gewacht. Eerst was ik na mijn beide bevallingen te kapot, te overhoop gegooid om nog maar aan een doop te dénken. Vervolgens startten de Eeuwigdurende Verbouwingen en was er helemaal geen fut meer, daarna was ik een flippende ratracezombie en nog daarna bijna een jaar burn out. En toen kwam de twijfel. Moesten we ze nog wel dopen? In de Kerk? In die Kerk? Gaven we onze dochters al niet elke dag onze waarden mee, door hoe wij zelf proberen te leven? Maar als we het niet deden, zouden wij dan ruimte voor bezinning maken in ons veel te drukke leven? Zou er ruimte voor stilte zijn en zouden we de moeite nemen om onze kinderen in te wijden in die verhalen die ons cultuurhistorisch kader vormen? Eerlijk waar, Ik kan zelf ook evenveel redenen bedenken waarom we het wel zouden doen en waarom niet.  En plots gaan we er dan toch voor. Volgens de pastoor is het nooit te laat om je in de Christen-gemeenschap te laten opnemen, dus hop hop, wij aan de slag.

En ja, ik was blij. Ik was echt blij dat we het gedaan hebben. In de aanloop naar de viering, hebben Man en ik nog eens écht nagedacht wat het dan is dat we onze kinderen willen meegeven. We schreven hen een brief die we anders nooit uit ons lijf hadden geperst. In de viering zelf kregen ze hem zelf te horen en de ogen van mijn vijfjarige blonken als nieuwe knikkers. 

Voor één keer gebruik ik hier niet de pseudoniemen van mijn meisjes. Want anders houdt onze brief totaal geen steek: 

Lieve Olivia en Lieve Elodie 

Toen jullie zouden geboren worden, zochten papa en mama de mooiste naam voor jullie. 
Eén die goed zou klinken, maar ook één met betekenis en vol met mooie wensen. 
Want wat wij verlangen voor jullie, we zeggen het elke dag; het zit in jullie naam 

Elodie, dat wil zeggen Rijkdom. Eén en al rijkdom. 
Want dat wensen we jullie natuurlijk toe. Dat jullie even rijk mogen blijven als vandaag, dat jullie alles hebben wat jullie nodig hebben, en dat je blijft weten hoe goed je het hebt zo. 

Maar niet alleen rijk in dingen. We wensen jullie alle geluk toe. Blij zijn omdat er zoveel mensen voor jullie zorgen en omdat je zelf ook voor anderen kan zorgen; omdat je veel vriendjes hebt waarmee je je geluk kan delen. 

Rijk wil ook zeggen dat je je oogjes, je oortjes, je handen, je neus goed gebruikt om alles te zien, te horen, te voelen en te ruiken wat er op je af komt. Dat je veel kansen krijgt om te gaan ontdekken en dat je dan gaat waar je zelf wil gaan.

En Olivia, Olivia dat is een olijfboom, de kracht van een olijfboom. 
We wensen dat jullie in jullie leven sterk mogen zijn. 
Sterk als een boom; om te weten dat jij jij bent, met je eigen talenten en je eigen manier van zijn.
Sterk om te weten dat je altijd al prima en perfect bent; niet hetzelfde als iemand anders en dat is ook niet nodig.
Sterk zodat je je eigen hart kan volgen en dat je niet hoeft te doen wat je eigenlijk niet wil doen. 

En als het pad dan toch moeilijk wordt, dan wensen we dat je sterk bent om te weten bij wie je terecht kan en je manieren vindt om die lastige momenten aan te pakken. 

Olivia is olijfboom, en dat is ook een symbool van vrede. 
Vrede in jezelf, om wat je bent en wat je hebt.
Vrede ook naar anderen toe, omdat je met een open blik leeft en niet oordeelt. 
Dus, lieve meisjes, wees een rijke olijfboom; met diepe wortels, en vele volle takken … nu en voor altijd.

Na de viering hebben we geknuffeld for life. En eenhoorn-cupcakes gegeten. 

En of we nu ineens elke week naar de mis gaan? Ik weet zeker van niet. 
Maar soms misschien wel. En misschien branden we ook nog wel eens hun kaarsen. 
Om nog eens efkes stil te staan. Bij alles. En bij elkaar. 

Mijn kindje. 
Mijn kindje dat zo bang is van de andere kant. 

Dat vorige week duizend tranen weent omdat ze de dag erna voor het eerst gaat oefenen in de grote school. Ze kent de omgeving, ze kent een handvol grote kinderen die met haar gaan spelen daar, ze kent het groepje van haar eigen klas dat meegaat. En toch -- een hartje piepklein, gebroken en dat zich verraden voelt. Omdat ze niet weet waar ze voor staat en wij het niet allemaal haarscherp kunnen voorspellen. Bang is ze, zo verschrikkelijk bang van die andere kant. 

Drop Pauline onverwachts en heel alleen in een betonnen woestenij van de Speelpleinen, op een feest waar ze niemand kent, bij een babysit die ze nog nooit gezien heeft, een kamp waar ze drie dagen gaat logeren zonder vriendjes -- ze geeft geen krimp. Maar geef haar tijd en avondlijke uren, geef haar hoofd de kans om in het schijnsel van het nachtlampje aan het malen te gaan, en ze slaat tilt. Achteraf is alles altijd "héél héél goed Mama" - gelukkig weet ik dat ondertussen al. 

Mijn kindje dat het hele weekend van prinses, en jarig en familiefeest heeft gedaan; 's avonds veel te laat en extatisch in bed kruipt en dan nog snel-spontaan in mijn oor fluistert "Het was toch echt heel heel leuk he mama" ... Dat kindje, nu het allemaal weer serieus wordt en de vooravond van haar echte verjaardag gearriveerd is, weer in die plas van tranen ligt. Toch liever vier wil blijven. Snikkend omdat ze toch al heel snel kan lopen en luid met haar vingers kan knippen. Waarom dan naar die andere kant? Waarom toch nog vijf worden? 

*

Voor bedtijd vandaag tekende ze. 
Met bloemen, een zon, blauwe lucht en een kroon. 
Dus eigenlijk -- ik verdenk haar ervan. Dat ze het toch al wel weet. Weet dat het wel OK, misschien zelfs "héél héél goed" zal zijn, daar aan die andere kant. 

Mijn kindje ... zo groot, zo wijs en zo gevoelig.
Morgen wordt ze vijf. 
<3 <3 <3 <3 <3

De kop is eraf. 
Bij ons beginnen vandaag dé Feesten.
Want vandaag ... tadaa ... ben ik jarig!

Leuk leuk, natuurlijk - maar tegelijkertijd ook nog maar het begin van een lange slinger aan festiviteiten ten huize Gazelle. Want binnen 10 dagen is het aan Pauline en op 6 december verjaren onze kleine Marie én Sinterklaas. En zoals dat hier gaat: zowel Pauline, Marie als de Goedheilig Man worden passend gevierd, met telkens feestjes in 3 etappes. Drie maal drie ... ow ja, nog altijd Negen. Welaan ... op die manier raken wij wel heel snel aan Kerst en Nieuw en de bijhorende uitspattingen. En wanneer we die overleefd hebben, zetten we begin januari nog eens de twee jarige peters van onze meisjes in de bloemen, ah ja. Wij sluiten onze feesten af op 8 januari 2017 (dat is twee maanden en drie dagen verder dan vandaag) met een laat Kerstfeest voor de grote familie aan moeders kant. Ha.

Wordt u al moe bij het lezen van dit lijstje? Ik niet.
Echtig, mega-echt-waar, ik ga het allemaal met gepaste zwier vieren.
Eén keer voor dit jaar en één keer voor vorig jaar, toen ik er grotendeels niet bij was. 

Oh ja ... nog meer feest vandaag, want ik zet straks één extra kaarsje op de taart ... voor mijn blog!
Mijn blog die ik vandaag een jaar geleden begon met een stukje over het kantelmoment.
En OK ... dat kantelen is er uiteindelijk wel van gekomen, maar oh boy ... wist ik op dat moment veel van de zwarte plakkerige brij die nog voor mij lag.

Soit. We zijn er geraakt. 
Anders dan voorheen - en dat is heel goed. 
En dat gaan we vieren.

Lieverds, overal te lande ... drink er gerust eentje op deze Gazelle vandaag. 
Hip hip hoera, en driewerf Santé!

Weekend.
​En we hebben het hier met z'n allen verdiend:

• Ik deed een sollicitatie. Ja, dat is een opmerkelijke verdienste op zich. Het gesprek ging vlot, ik vond mezelf indrukwekkend kalm, scherp, aanwezig, 'in control'. Er werd zelfs wat gelachen -- hoe anders dan de laatste keren dat ik me op professioneel ijs bevond!! Bravo voor mezelf ;-). En nog eens Bravo want ik mag volgende week naar Ronde Twee (jihaa!). Veel positieve vibes dus; niettemin voel ik me nu behoorlijk 'wrakkig' en uitgewrongen ... Hop hop, naar bed!

• Pauline, die arme moe-e schat, dacht blijkbaar al de hele tijd dat DIT haar laatste schoolweek was. Om vanochtend tijdens het tanden poetsen te ontdekken dat dat  ... euhm ... niet zo was. 

• Ons kwajongentje Marie knalde van pure heftigheid uit de buggy-wagen van de crèche (zo'n karretje om 8 peuters tegelijkertijd naar de speeltuin in het park te rijden - heel schattig, daar niet van). In haar lip zat een joekel van een snee en op haar nieuwe T-shirt dramatisch veel bloed. Ik zweer het je ... dat kind en vallen & crashen ... 

​

• En manlief slijt op dit moment zijn laatste uren als 38-jarige. Verjaart morgen & zal serieus in de bloemetjes gezet worden (hij weet het nog niet). Bravo, hoera en hieperdepiep.

Wij doen dus weer van taart en feest dit weekend. Echter ... mijn overdosis sociale activiteiten van vorige week indachtig, ben ik ook vastberaden om een paar van bovenstaande breaks in te lassen ;-). 

​En ik wens voor jullie hetzelfde.