Het slechte nieuws? Dat ik zwaar achter zit. De 40 Dagen Bloggen heb ik alvast met glans niét gehaald. Zo slecht is dat nieuws nu ook weer niet, want ondertussen heb ik wel al een aantal zaken uit deze Challenge gehaald. Die deel ik nog wel eens met jullie, in een aparte post.

Het goede nieuws? Dat ik veel te hard heb geleefd om mijn grote Blog Uitdaging waar te maken. Ik deed een reisje naar Rome, tuimelde bij terugkeer in België in een prachtig 70-jarigen feest en toen ik echt thuis thuis kwam, pikte ik meteen de draad van ons drukke leven weer op en was er tussen het moederen, werken en spurten niet veel tijd meer om na te mijmeren of uitgebreid verslag te doen.

Eigenlijk draai ik mijn hand er niet voor om, voor die rit van 133 km tussen ons huis achter Leuven en dat van mijn broer voorbij Brugge. Er was een tijd - toen ik bij Club Brugge werkte - dat ik elke weekdag heen en terug naar daar reed en vaak, op matchdagen in het weekend, nog eens opnieuw. En toch, toch blijkt de afstand in ons huidige leven net te groot om mijn broer, mijn schoonzus en hun twee kadees op regelmatige basis te zien. 

Ze staat in het midden van de hippe kinderwinkel en is onder de indruk van het spiegelbeeld dat haar verlegen toelacht. Ja, het is vrouwendag en ja, deze moeder en dochter zijn aan het ... shoppen!

De laatste weken waren stomend. Ik weet dat het er elk jaar opnieuw aankomt, ik plan het en toch voelt het alsof wij in november en december meegesleurd worden in een ritme dat net te hoog ligt. Er is mijn verjaardag, dan die van de Oudste, dan die van de Jongste, net op de dag van Sinterklaas. Voor elk van ons hoort er een familiefeest bij, en een klasfeest. Sinterklaas wordt bij ons gevierd, en bij de twee grootouderkanten. En als we dan eindelijk uitgevierd zullen zijn, is het de hoogste tijd voor de kerstboom en dé feesten. Gisteren viel ik ziek. 1 dag. Mijn hoofd was een barstende bom en ik kon niet anders dan slapen. En vandaag, maandag, was ik beter. Alsof mijn lijf me even halt had toegeroepen, één dag tot platte rust had verplicht, en dan weer verder.

Hier volgt een kleine greep uit onze maanden, in willekeurige volgorde, en at random uit de fotobibliotheek geplukt. 

Flirten in betere tijden -- want wist jij dat vrouwen zo'n 100 jaar geleden hun waaier gebruikten om verborgen boodschappen naar hun bewonderaar te sturen? Handig, want zelfs in overvolle feestzalen kon je, door de stand van je waaier en hoe je hem vasthield, laten zien of je geïnteresseerd was of niet. Geef toe, dat zou toch van pas gekomen zijn in tijden van jouw studentenfuiven, niet waar? 

​Vertelde ik hier al over mijn nieuwe avondritueel? Want dat heb ik dus sinds een tijd. En vooral na een week als deze voelt het aan als pure luxe -- een week waarin Kind 1 een week van school moest wegblijven door impetigo, en van hot naar her moest verhuisd worden zodat Moeder tussendoor nog kon gaan werken; een week waarin Kind 2 af en aan gevloerd werd door helse buikpijnen en een week waarin Manlief letterlijk onderuit ging door een hernia en bleef schipperen tussen bed en sofa, op zoek naar een horizontale houding met de minste rugpijn.  ​

Onze Vriendin werd 40 en daar hoorde een cadeau bij.
Sinds jaar en dag geven wij geen echte geschenken meer aan elkaar, maar tijd -- en daarom schonken we haar dit jaar 40 uur. 40 uren gevuld met dingen die ze graag doet, 40 uren met ons. 

Soms overvalt het me. Beleef ik bepaalde, kleine, momenten heel intens. Op die momenten hoef ik er zelfs geen smartphone bij te nemen om ze vast te houden. Ik zie, ik voel, mijn hoofd zegt klik. De beelden schrijf ik hier neer. Omdat ze zo puur zijn en te authentiek om niet te delen. 
​