Er zijn zo van die dingen die ik ineens weet. Een beeld, een situatie en plots worden de dingen duidelijk. En terwijl ik dan even met mijn ogen knipper neem ik Grote Beslissingen die nog lang daarna de juiste blijken en waarvan ik geen spijt krijg.

Dat ik geen auto meer wilde en dat ik zou gaan fietsen -- ik wist het zowat een jaar geleden, op het weggetje naast het bos dat op de Steenweg uitgeeft. Op amper 500 meter van de crèche en een dik kwartier voor sluitingsuur; en toch was ik goed op weg om grandioos te laat te komen. Stiller dan stil stond ik, gevangen in een file vol sluipverkeer. Terwijl ik mijn haar rond mijn vinger draaide en op mijn onderlip beet, zag ik haar de berg opkomen. Een mama, haar fiets en een bak met twee kinders in. Steil bergop ging het en geen motor om haar te duwen. Mama's lange haren hingen voor haar gezicht en haar borstkas tikte bij elke trap tegen het stuur. Neen, een plezierrit was het niet, maar zij ging wel vooruit. Haar daar zo zien, en ondertussen te voelen wat de stress van dat verkeer met me deed, in een periode waarin die verstikkende paniekaanvallen nog maar kort achter mij lagen -- het was een knopje dat voorgoed omgedraaid werd. Die avond zette ik het fietsstoeltje van Marie op mijn stuur en bestelde ik voor haar een 'berenpak' om de kou te trotseren.

Wij dus aan de fiets en the rest is history -- al één jaar lang is mijn fiets mijn trouw paardje dat me overal naartoe rijdt. Goed voor mijn lijf (sterker, strakker, niet dunner) en nog beter voor mijn hoofd. Op veel plaatsen raken we sneller op twee wielen dan met vier. Ik voel meer verbondenheid met mijn stad en haar mensen; en ik beleef die zalige buiten veel intenser - ochtendmist is koud in je longen en avondregen valt mals op je hand, dat weet ik nu.

Dus neen, wij gaan niet terug naar een autovol bestaan.
Dacht ik. 

Want zo van die avonden waarop Manlief weg was met onze enige wagen, Pauline het te hard haatte om door de regen in bergop naar huis te fietsen en dan maar brullend bleef staan; of wanneer ik me gevangen voelde met twee verveelde kinderen in huis, met maar één fiets voor de deur, en de namiddag die op die manier nog heel lang zou duren; of wanneer mijn dagelijkse uitputting niet na maar op het werk toesloeg en ik zo aan mijn Grand Tour rond Leuven in de avondspits moest beginnen - begon ik al eens te twijfelen. En, moet ik toegeven, sloeg ik al eens aan het surfen. Autoscout, 2dehands, kapaza - you name it. Na 10 seconden klapte ik de laptop toe en werd ik slechtgezind. Een auto? Voor mij? Om 90% van de tijd voor onze deur te staan? En de andere 10% me te gaan opjagen in files? Om te gaan vervuilen en weer minder efficiënt te zijn? Klopt niet!! 

En zo ... en zo wist ik het ineens weer. Liet ik al eens het woord bakfiets aan de keukentafel vallen. En zo ... moest Manlief eerst heel hard lachen; om een paar dagen later zelf op prospectie te gaan. 

En zo ... en zo ... en zo haalden we afgelopen weekend ook echt een bakfiets in huis. Een elektrische dan nog wel. Dat we er allemaal zoveel levenscomfort zouden bij krijgen, ik wist het niet. Maar als ik zwoegende Mama op die berg aan het bos naast de Steenweg nog eens tegenkom, ik vertel het haar meteen. 

​
*


PS ik moet hier wel aan toevoegen dat wij niet zonder auto kunnen. De wagen van Manlief hebben we echt nodig (vinden we) en geen haar op ons hoofd dat er aan denkt om volledig autoloos te gaan. En ik moet hier ook aan toevoegen dat ik geen oordeel vel over andermans situatie met, zonder, of met veel auto's voor de deur. Dit is wat voor ons, nu, het beste werkt. En dat wilde ik maar zeggen. ;-)

Voor iedereen die wil weten hoe het is om met een Burn Out door je dagen te gaan  ...
Vervang 'depression' door Burn Out in dit filmpje, zie de hond als Vermoeidheid en klik op Play.
​ 

Voor de burn out zag ik dit filmpje al.
Gisteren werd het door één of andere wind nog eens in mijn inbox gedropt. 
Ik keek, en keek nog eens. En nog eens.
Ik heb geen depressie. Ik ben burn out. En toch vind ik me terug in zowat elk beeld in dit filmpje. 

De verrassingsaanvallen van vermoeidheid en neerslachtigheid, je zelfvertrouwen dat volledig verkruimelt, de schaamte en het stigma, ... 
=> herkenbaar

De pogingen om je depressie/burn out te verstoppen en hoe uitputtend dat is.
Hoe je relaties er onder lijden. De isolatie.
Je zogezegde "self-medication" die je alleen nog maar verder wegduwt.
En dat er zo-veel mensen mee kampen.
=> pijnlijk

Dat je er niet alleen uitkomt.
Maar dat er wel hulp en "right steps" bestaan.
=> hoopgevend

"There is no shame.
​The only shame is of missing out on life."
=> Ja, zo is het helemaal

Wij zijn al héél lang aan het verbouwen ... Echt heel lang. En het einde is nog niet in zicht. 
Dat dat op mijn humeur speelt, daar maak ik geen tekeningetje bij.
Dat die verbouwingen op den duur ook een molensteen rond mijn nek worden, verdient misschien wel wat tekst.  
Ik wéét dat het -rationeel gezien- compleet belachelijk is maar ik ben die voortgang aan ons huis (onbewust en op slechte dagen) gaan vereenzelvigen met de ontwikkeling van mijn persoonlijke leven. Dus ja, als alles hier stil ligt en er al MAANDEN een "tijdelijke" zwarte plastic bache mistroostig van onze buitenmuur naar beneden hang, dan voelt het soms alsof ik er zelf zo belabberd bijhang en het er niet naar uitziet dat iemand mij binnen de kortste keren van een laagje isolatie en mooie gevelsteen gaat voorzien. 

Op goeie dagen trek ik dan al eens mijn botten aan en ga die plastic buiten recht hangen. Op slechte dagen laat ik me helemaal meeslepen en wordt alles weer zwarter dan zwart omdat ik vind dat  er niets beweegt in mijn leven, dat ik nergens voor sta, en dat ik het beu ben dat iedereen vindt dat ik moet accepteren en/of gelukkig zijn met wat ik NU heb en moet kijken naar welke vooruitgang we wel al geboekt hebben. Beu! Beu! Beu! Weg met die plastic!!

En zo komt het dat als ik zaterdagavond voor de -tigste keer met Manlief over ons huis, mijn moedeloosheid, mijn moeheid omdat hij altijd aan het werk is in huis en ik met twee meisjes zeul, en ja, vooral mijn immens grote angst over hoe de kosten van die verbouwingen een impact gaan hebben op mijn verdere carrière-keuzes, over hoe ik weer in een zottevrouwsleven ga moeten stappen, en me afbeulen om genoeg te verdienen, etc. etc. ineens compleet flip. 

Ik. kan. niet. meer. 
Ik tier het. En nog eens. En nog eens.
Ik gil, en blijf weer gillen. 
Ik zak door mijn benen. Ik spring weer recht. Val weer om. 
Ik stamp de kamer uit. 
(Ondertussen zie ik dus niet wat er voor de rest in de kamer gebeurt. Ik weet niet hoe mijn man erbij zit en wat hij doet).
Aan de voordeur twijfel ik één seconde. De straat op en mezelf iets aandoen? 
Toch maar naar boven. 
In de badkamer zak ik weer naar beneden en ga ik opgerold op mijn knieën liggen, in een bolletje. 

Tranen, pijn, woede.
Ik wist niet dat het zo klaar zat maar het komt er allemaal uit.  
Ik wil niet dat Man me komt vinden, dus ik trek verder naar boven. 
Onze kamer, het bed. Ik trek het deken over mijn hoofd en ween zoals ik niet meer geweend heb sinds ik een kind was.
Een oer-wenen. Het komt van heel diep en het duurt heel lang.

Ik ween natuurlijk niet om dat huis.
Ik ween om mezelf. Omdat ik me niets vind, niemand vind.
Ik weet niet wie ik ben, waar ik voor sta.
Geen grond onder mijn voeten voel.
Ik wil zin geven aan mijn leven en ik weet niet hoe.
Zelfs dat kan ik niet. 
Ik voel me zo mislukt, belachelijk. 
Ik wanhoop.
Ben radeloos.
Ik wil hier niet zijn. Ik wil hier niet zijn. Ik wil hier niet zijn.

Het duurt en duurt en duurt.

Als ik rustiger word, ligt Manlief op bed. 
Hij vraagt wat hij moet doen. 
Ik kan niets zeggen, niets doen. 
Ik weet ook niet wat hij moet doen. Of wat ik moet doen.

Na wat een uur lijkt, beginnen we te praten. 
Ik herinner me niets van wat er gezegd wordt. 

Na nog een uur ga ik slapen. 
Ik zet het raam open en luister naar de nacht. 
Morgen is het Pasen. 

P.S. na zo'n dagen ben ik echt bekaterd. maar een paar dagen later schijnt dan ineens de zon en lijkt alles weer lichter en luchtiger. gelukkig maar. en ik mag wel zeggen dat ik 99% van de tijd NIET op bovenstaande zoektermen surf.

P.P.S. lees ook het stuk van Lieve Van Weddingen over NIET verstrikt te raken in je gepieker.

Achteraf gezien, verbaast het me dat ik zelf niet besefte hoe diep ik al zat.
De signalen waren overduidelijk, alleen kon ik ze niet aan elkaar rijgen om te zien hoe het geheel grondig fout zat.

Ik schaam me rot en schrijf het toch neer. Om te lezen en te weten dat ik nooit nooit nooit meer naar die situatie terug wil. Niet voor mijn kinderen, niet voor mijn man, niet voor mezelf.

1. Alles is een moeite en elke moeite is teveel
Op school vraagt men mij om een enquête in te vullen over het welbehagen van mijn kind. Het enige wat ik moet doen is op een thermometertje aanduiden of ik veel of weinig zicht heb op het welbevinden. Ik kan het niet. Al glimlachend zeg ik dat ik de enquête vanavond wel zal invullen. Ik weet maar al te goed dat ik die avond niet zelf de kinderen ga ophalen maar ben dus mooi ontsnapt aan deze extra moeite.

Op het werk zie ik elke vraag van mijn klanten, elke opdracht van mijn bazen als een last. Het kan er niet meer bij. Mijn pokerface zegt niet 'neen' dus ik blijf gaan.

Ik heb een paar baby-spullen op online tweedehands-sites gezet in de zomer. De biedingen lopen nog altijd vlot binnen, maar ik ga op geen enkele in. De mensen beginnen me rechtstreeks berichten te sturen - ik negeer ze allemaal.

2. Mijn gezin kreunt onder mijn go-go-go-gedrag
Mijn kinderen 's avonds in bed krijgen is de hel. Ik voel mezelf uitgewrongen, op, kapot en dan moet het hele slaapritueel van wassen, tanden poetsen, boekje lezen, melk drinken, knuffels geven nog beginnen. Mijn dochters jammeren, het is eigenlijk alweer veel te laat; ik schiet in de stress, ik zweet en snauw ze af want ik weet hoeveel werk er nog voor vanavond ligt te wachten. Het bedritueel draait weer eens uit op krijsende kinderen, en een roepende ik. Ik haat het.

Mijn man maakt eten tegen het moment dat ik thuis kom na de Franse les na de kantooruren. Er gaat iets mis met het uitzenden van een dringende mailing, ik blijf later op het werk en verwittig hem niet. Een van de weinige avonden dat hij thuis is, en we eten al zwijgend en veel te laat zijn koude eten op. Ik blijf er apathisch onder en denk aan het werk dat nog op me wacht.

3. Ik flip
Een zomeravond , alle ramen van ons huis staan open.
Het bedritueel loopt weer grondig mis.
Ik kan het niet meer aan.
Ik gil en stop niet met gillen. Het kan niet anders dan dat de hele straat me hoort.

Mijn dochter van drie staat aan de grond genageld.
Dan gilt ze terug.
De hel is in ons huis.

4. De stress in mijn lijf
Ik krijg regelmatig last van een verlammingsgevoel in mijn rechterwang. Ik negeer het, net zoals mijn zweetbuien, herpes en hartkloppingen.

5. Ik geraak niet meer 'on top'
En elke avond werk ik. Tot middernacht en later.
Elke avond sluit ik af met een lijstje wat ik de volgende ochtend, om 4 - 5 uur nog wil afkrijgen voor ik naar het werk vertrek.
De nacht is slecht - mijn jongste is onrustig, mijn oudste heeft een nachtmerrie - ik raak 's morgens niet uit bed en kom op het werk toe moe, en met een naar mijn gevoel hopeloze achterstand.

Vandaag is mijn verjaardag. Terwijl ik smsjes, berichtjes en telefoontjes krijg met wensen vol taart, wilde feesten en leuke cadeautjes, lig ik in bed. Ziek. Of beter gezegd: 'uitgeput'.

Uitgeput van mijn dolle leven, van altijd te lopen, van nooit tijd te hebben. Geen tijd voor mijn kinderen, geen tijd voor mezelf, voor mijn man. En sinds maandag kan ik niet meer. Het is al lang te veel, de druk, te vol, maar zondag kwam de druppel die me genekt heeft. Een zwaar ongeluk met onze jongste dochter, ons babietje. Een dramatische val van de trap - van helemaal boven naar helemaal beneden met als eindpunt een harde klap op haar hoofd.

Het ongeluk liep goed af. Marietje is gezegend met een kap boven haar oog, een dikke buil en bont en blauwe plekken maar houdt er niets aan over. Met mij liep het minder goed. Ik heb het ongeluk zien gebeuren en de film van de val blijft zich over en over afspelen in mijn hoofd. En elke keer opnieuw wordt ik geraakt tot 'in mijn core' en worden mijn oer-gevoelens aangesproken. Op een bepaald moment in haar val, ging Marie over kop. Dat is het moment dat ik dacht dat we ze kwijt waren. Het moment waarop ik me de slechtste moeder ter wereld voelde.

Achteraf bekeken weet ik wel dat zo'n ongelukken bij iedereen en overal voorkomen. Ook bij de beste moeders ter wereld. Maar het ongeluk heeft iets groters losgemaakt. Het stelt mijn, onze, manier van leven in vraag. En het antwoord is dat ik op die manier niet verder wil en kan.

Ik blijf het 'kantelmoment' van Marie voor mijn ogen zien. En ik wil er iets mee doen. Ik wil dat het het kantelmoment in mijn leven wordt. Dat het me er altijd aan herinnert dat ik op zoek ben naar anders. Naar meer ruimte en tijd voor mezelf, voor mijn kinderen, voor mijn gezin.