P.S. Ahum ... ik moet me excuseren voor de draft state van deze schrijfsels ... maar het is tegenwoordig een gewoonte om 'niet meer te wachten' ... ook niet op perfectionisme. Een gewoonte die me in veel domeinen al heeft laten vooruit gaan -- maar daarover later meer. 

Maandag 2 weken geleden
De vraag van mijn collega landt als een baksteen op mijn bureau. 
Of ik me nog houd aan de goede voornemens die ik na mijn burn out had gemaakt. 
Het is maandagochtend en ik rol met mijn ogen. Aan de litanie van voornemens die al verbroken zijn had mijn collega zich niet verwacht. Neen ik lees geen boeken in het jaar, neen ik ga niet altijd op tijd naar huis, neen ik sport niet genoeg, neen ik eet niet altijd gezond, neen ik ben niet altijd een beschikbare mama, neen ik heb niet van mijn passie mijn werk gemaakt. Jezus. Ik word er zelf slecht gezind van. En rusteloos - want eigenlijk ... een burn out en al die plannen ten spijt, wàt heb ik nu eigenlijk bijgeleerd??? 

Maar 's avonds, 's avonds fiets ik naar huis en terwijl ik de auto-koplampen van de auto's in de file tel, benoem ik mijn zegeningen - de voornemens die wel realiteit werden. Ja ik ga met de fiets werken, dicht bij huis. Ja mijn kinderen brengen minstens de helft van hun vakanties thuis door en ik ben een moeder zonder schuldgevoel. Ja ik maak to do lijstjes voor mijn werk en hou me eraan. Ja ik eet minder vlees en drink geen koffie meer. Ja ik ben aan het afkicken van mijn social media verslaving en voel me daardoor heel vrij. 

Woensdag 1 week geleden
De herfstochtend is blauw, zacht en hangt vol beloften. De perfect match met mijn hoofd waarin de goeie ideeën én voornemens blijven borrelen. Ik weet dat ik 99% van die ideeën nooit ten uitvoer zal brengen. So be it. Ik jaag me er niet meer in op. Ik weet ondertussen dat ik kan focussen en voel me al vrij wanneer de ideeën komen en ik dan zelf kan kiezen om er nu niets mee te doen. Want de nood ligt elders nu. In mijn huis, bij mijn gezin. Waar Manlief er bleek en futloos bij loopt en ik - zo gaat het altijd wanneer de nood het hoogst is en de druk erop ligt - in mijn kracht kom. Ik neem over. Ik plan, ik organiseer, ik doe, ik zorg en ik besteed ook uit. We blijven rollen en Manlief is ondertussen beter in hoofd en hart.

Donderdag 1 dag geleden
Ik mag op cursus. Zelf-management. Op voorhand rol ik nog eens met mijn ogen en bij het binnenkomen van het klaslokaal draait mijn maag een beetje door de inspirational quote die me verwelkomt.  Sinds mijn loopbaan-begeleiding-trauma ben ik over-sceptisch voor elk initiatief dat je belooft het stuur over werk en leven weer in handen te nemen. 

Maar kijk. De coaches zijn top. Steengoed. Ze zetten me nog eens echt aan het werk. Ze houden me een spiegel voor. En ik kijk. Ik luister en kijk dan nog eens en nog eens. Want ik hoor mijn mede-cursisten. Ze worden geleefd. Ze hebben geen controle. Er is geen onderscheid tussen de chaos thuis en op werk. Ze zijn er niet. Niet thuis, niet op werk, niet in zichzelf. 

Madre mia. Ik hoor mezelf. Ik hoor mezelf drie jaar geleden. Wat goed. Néén, wat erg voor hen, maar wat goed voor mij om dàt allemaal nu nog eens te horen. Te horen hoe ver ik ook zo zat. En te voelen welke kwantumsprong voorwaarts ik sinds toen heb gemaakt. Niet dat het zo aanvoelde. Maar het is wel gelukt, en wel net omdat ik over al die tijd een miljoen kleine voornemens wél tot goeie gewoontes heb gemaakt. 

Ik maak er een topdag van. Ik geniet ervan om niet meer te moeten werken aan die balans werk-thuis of aan dat schuldgevoel tegenover mijn kinderen. In plaats daarvan smijt ik me volledig op what's next. Op hoe ík nu verder wil. Concrete doelen stellen, realistische engagementen aangaan, een actieplan, en - u raadt het al - héél veel goeie voornemens. 

Bij het buitengaan lees ik de quote nog eens 'Knowledge is potential; action is power' - and, ow yes, I couldn't agree more this time.
​ 
Zo is die Gazelle dan ook wel weer. 

Het is de manier waarop ze daar zo zit. Haar haren - losjes opgestoken in een snelle dot; haar blik - denkend, in het scherm van haar laptop geboord; en haar vingers in de aanslag voor haar toetsenbord. Pure concentratie -- op dit uur van de dag kan het nog -- in een hip en schandalig mooi landschapskantoor in Leuven.  

10 seconden, max,  zie ik haar - de tijd om het plein van het verder nog lege bedrijvenpark over te fietsen - een flits, maar zo vertrouwd om exact te weten hoe de rest van haar dag zal verlopen. Om 9u verandert deze denker in een sprankelende energiebrok. De haren gaan los en charmant en hyperprofessioneel worden klanten ontvangen, nieuwe projecten gepitcht (en gewonnen), strategische presentaties gegeven, brainstorms geleid. Ze fladdert van de ene vergadering naar de andere, onvermoeibaar, niet uit haar lood te slagen. Tussendoor werkt ze een stroom van telefoons, mails en een gezonde wrap met gembersap weg. Ze zet de puntjes op de i bij het creatieve team en stuurt grafische ontwerpen bij waar nodig. Zij is de Queen van de Deadlines en juniors, seniors en de bazen van het reclamebureau vrezen en vereren haar; haar klanten willen uiteraard niemand anders. Om 19 of 20 of 21u zal ze daar weer zitten, broedend aan de laptop, pumps nonchalant uitgeschud onder haar werktafel -- de delivery pizza of Thaïse kippensoep onderweg. 

Yep. Been there done that en o. mijn. God. wat komt het allemaal heftig binnen. Dat ene beeld, die 10 seconden, ze zetten een deur wagenwijd open. Een stortvloed van herinneringen, beelden, gesprekken, gevoelens kruipt onder mijn vel, in mijn hoofd, grijpt naar mijn keel. Ik snap mezelf niet. Ik wil haar zijn, ik wil dààr zijn. Ik wil ook gaan. En tegelijkertijd ook he-le-maal niet. Ik wil ook teams briefen en klanten verleiden, knettergekke uitdagingen verslaan en 's avonds met blote voeten pizza eten met de collega's. En neen, neen, NEEN, tegelijkertijd wil ik hier heel hard weg. Wil ik wat ik nu heb - combineerbaar werk, met tijd voor mezelf (ahum), mijn man, mijn kinderen, geen werk mee naar huis, en vrije weekends. Ik wil alles. 

Fijoew, 18 maanden geleden al dat ik de laatste deur hier achter me toegooide en nog slaat het loeihard in mijn gezicht. Maar ook -- 18 maand geleden, amper. En kijk, kijk nu toch, hoe mijn leven zo gigantisch veranderd is.

's Avonds surf ik nog eens naar de website van mijn oude bureau. 
En besluit dat het nu allemaal goed is. Prima zelfs. Uitstekend.

Jaja ;-)

​Begin februari 

Iets minder dan een half jaar ben ik aan het nieuwe werk en hoewel ik overdag dik tevreden ben, vertelt mijn lijf me elke avond dat het zo niet verder kan. En zoals die dingen dan altijd maar gaan --  amper vier dagen nadat ik voor mezelf noteer dat ik erover wil spreken met de baas, krijg ik een uitnodiging voor een gesprek. Slik. 

De evaluatie komt - op mijn papiertje de vier dingen die ik zeker wil gezegd hebben. Ze luisteren, zeggen dan hoe tevreden ze zijn, en dat ze me horen over mijn vraag naar minder. Maar ze vinden ook dat ik, voor ik minder ga, ik eerst andere dingen moet proberen. Ten eerste, vroeger naar huis gaan. Ik knik. Dat was ook wat ik zelf wilde -- strak plan. Ik ga akkoord en van die dag zal ik elke dag minstens een half uur vroeger doorgaan. Het helpt. Een beetje, maar het helpt. 

Ze gaan verder: twee, ik moet minder perfectionistisch zijn.  Op het werk. En ook thuis. Pff. Ik slik. Want ja, het ergert me. Ze bedoelen het natuurlijk goed maar wie mij vertelt dat ik thuis niet perfectionistisch moet zijn en me niet moet aantrekken dat er wat speelgoed in de living ligt, trapt op mijn hart. Toont dat ze er zich geen ene enkele sikkepit van kunnen inbeelden. Hoe het is om alle dagen na elkaar uitgeput thuis te komen en dan vanaf zes uur op de zetel te liggen. Met buikpijn zo hard dat je je eigen kinderen amper onder de wol krijgt. Dat speelgoed her en der, dat kan me al heel lang niets meer schelen. Maar dat de basics van de basics bij mij nooit in orde kunnen zijn, dat vind ik wel erg. Geen eten in huis, geen fut om te koken. De was niet gedaan, de vaatwasmachine nooit leeg. De administratie die zich opstapelt, briefjes van school die vergeten worden, turnzakken niet gemaakt en elke vraag voor extra hulp die teveel is. Hoe ik elke dag ongeduldig en onverdraagzaam ben met mijn eigen kinderen en we niet meer praten na school. Pff. Ik geef geen krimp maar vanbinnen borrelt het.

En drie, een gezonde dosis je m'en foutisme zou niet mistaan. 
Ja, aha ... maar hoe dat moet, dat zeggen ze er niet bij. In de dagen en weken die volgen experimenteer ik ermee. Je m'en foutiste, op mijn werk, thuis, op skivakantie. Het succes is wisselend en ik blijf niet overtuigd. 

Begin maart

Wij -- op zo'n 2.700 meter. Zon op onze kop en zalig krakende sneeuw onder onze ski's.  De wind maakt een fluitend geluid in onze helmen en voor ons, steil naar beneden ligt de Grizislope. We gaan racen tegen de chrono. De ambitieuze alfamannen waar ik al een week mee in de skigroep zit, de monitor die één lijkt met zijn latten en ik. Yann legt het uit. Op de bulten gaan we diep om meer snelheid te pakken; de bochten pakken we eerst vanbuiten, vervolgens langs binnen. Ik knik, komt goed. Racen op ski's, het is mijn ding. De medailles van alle verschillende jaren hangen thuis ergens aan een haakje. Ik wil nu niet gaan stoefen, maar dit kan ik gewoon. De monitor pompt ons op. En dan, terwijl hij uitlegt hoe hij zo meteen gaat aftellen, haak ik af. Zijn woorden worden vaag en het enige wat ik kan denken is Je m'en fou.  Toch eigenlijk belachelijk allemaal. Who cares anyway???!!! Waarom moet ik de snelste zijn?? Waarom, waarom moet ik nog een medaille winnen??? 

We gaan. Als het aan mij is, glijd ik naar beneden, ik smijt me niet; van zoeven is al helemaal geen sprake. Ik doe het niet opzettelijk, het komt gewoon niet.  

Vijf minuten later is het al helemaal voorbij. Yann haalt een verfrommeld papiertje uit zijn zak en overloopt de tijden. Leest ze allemaal hardop voor, maar niet de mijne . Ik kijk hem aan (ik weet al wat er is) en hij kijkt terug. Haalt zijn skibril van voor zijn ogen en zijn blik is half geërgerd, half teleurgesteld. 35:35, meer dan tien seconden trager dan de rest. Ik haal mijn schouders op. Je m'en fou, toch? Hij zegt het - dat het niet fair is dat ik er niet voor ga; dat het onnozel is dat ik er een promenade van maak terwijl ik een first league paardje ben. Ik haal nog eens mijn schouders op. Het maakt niets uit. Je m'en fou ... maar het voelt niet goed.

Hij heeft gelijk natuurlijk. Dit ben niet ik. Middelmatigheid is niet mijn ding. Ik kan het niet en ik word er slecht gezind van. Belachelijk, ik wéét dat het niets, helemaal, totaal,  volkomen niets uitmaakt. En toch ... een skimonitor met zijn chrono in de bergen, met zijn mooie geërgerde ogen in de mijne, en al mijn kwesties spelen weer op en de stemmetjes in mijn hoofd gaan weer voluit.

Epiloog
​
We komen thuis en België trakteert ons op puur lenteweer. Onze straat geurt naar paardenmest en naar de eerste barbecue. In het park dollen trosjes jongens rond elkaar. Ik wandel en op het bospad fietst een man me voorbij. Modder op mijn broek en ik zie gele lente-bloemen uit zijn halfopen rugzak puilen. Ik haak in zijn ogen en heel even lijkt het alsof hij voor mij zal vertragen, de bos lente aan mij zal geven. Hij doet het niet. Ik lach; hij lacht. Modder op mijn broek en geen bloemen voor mij ... et moi? Et ben oui,  je m'en fou. 

Hopla ... daar zitten we al aan het einde van de tweede dag van tweeduizendzeventien. En ja, het loopt allemaal goed, so far. 

Want eerlijk? Ik vind het to-taal niet erg om 2016 achter me te laten. 
Het jaar dat ik inzette vanonder een dekentje in de zetel om er vervolgens nog 8 maanden onder te blijven liggen. Het jaar waarin ik kennismaakte met een grote klomp verdriet in mijn lijf. Ik wist niet eens dat die er was. Pal op mijn maag, en toen ik er samen met de pientere psychologe aan begon te krabben, kwamen er tranen los die al meer dan dertig jaar klaar zaten. Niet fraai en niet leuk. Dus ja, graag ... adieu, goodbye en auf wiedersehen nimmer 2016. 

En tegelijkertijd ... 2016, voor altijd dat jaar dat ik nooit zal vergeten. Dat me de grootste inzichten en de sterkste vleugels gaf. Want lag mijn lijf maandenlang stil onder dat dekentje, mijn hoofd en mijn hart werkten harder dan ooit. Na de tranen kwam ook de moed om hardnekkige knoppen - verroest want nooit gebruikt - om te draaien. Bijvoorbeeld - voor het eerst werd ik me bewust van dat stemmetje in mijn hoofd. En hoorde ik hoe vals het zong -- niet ok, niet ok, jij bent niet ok. Een mijlpaal. In dat rottige jaar 2016 zag ik in dat het fout was. Dat het stemmetje zich vergiste: ja, er waren bepaalde dingen in mijn kindertijd niet ok; ja, op één of andere manier werd mij aangeleerd dat ik nooit ok genoeg zou zijn en ja, dat gevoel zeulde ik - onbewust - nog meer dan 30 jaar mee. Kroniek van een aangekondigde burn-out. Rottig, dat wel. 

Maar tegelijkertijd werd 2016 zomaar eventjes het jaar dat ik die stem het zwijgen oplegde. Dat ik het na veel veel véél tranen plots, op een avond in april, helder zag. Helder, dat het niet nodig was geweest om me al die tijd te schamen om ons, om wij, om mij -- ik zag in dat het de situatie van toen thuis die niet ok was, en dat ik ook maar een kind was, een kind dat zelfs met de beste wil en al het perfectionisme van de wereld, die rottige toestand nooit had kunnen rechttrekken. Dat het dus eigenlijk al die tijd niet nodig, zelfs overbodig, was geweest om te acteren, te compenseren en te over-presteren. Dat zag ik ineens. En ook: ik zag dat ik al die tijd - die meer dan 30 jaren lang - eigenlijk wel ok was geweest. 
In 2016 zag ik dat ik. gewoon. OK. was. 
Phew.
Wat een knop om om te draaien. 

Zo ongeveer vanaf die avond in april ging het langzaam langzaam beter met mij. En nog en nog. 
Vandaag, op 2 januari 2017 gaat het heel goed en heb ik er zin in -- 2017, een jaar van mijlpalen. Eén met Manlief van 10  jaar getrouwd en  één voor onze dochters want allebei naar het eerste. 

Een licht jaar wens ik ons toe. 

En ook wens ik ... dat wij, en jij, en iedereen, helder kan blijven zien. Helder het onderscheid kan blijven maken tussen hoe situaties en hoe wijzelf in elkaar zitten. Dat we helder kunnen blijven zien hoe wel ok we zijn - en niet oordelen. En dat we al onze kinderen, al onze jongeren het gevoel geven dat ze helemaal ok zijn. De basis, echt waar.

​Voor 2017 en happily ever after. 

Cheers.
​;-)

Zie ze daar zitten, de drie broers op een rijtje. 36 + 39 + 40.  In pak en met nette hemden, echte mannen, knappe mannen. Ontwapende mannen -- als je even met je ogen knippert zie je drie kereltjes met korte broeken en gehavende knieën op een hekje. Of drie pubers met hartepijn die een onbevangen oor nodig hebben.

Want dat is wat deze afscheidsdienst voor Oma met hen doet. Het maakt ze week en gooit ze terug naar vroeger. Hun altijd beschikbare Oma - die bijzonder pientere, levenswijze vrouw die iedereen raakte met haar alerte aanwezigheid en schrander-grappige opmerkingen. 100 was ze. En toen sliep ze in en besliste om niet meer wakker te worden.

Twee gitaren en een blad met lyrics in de aanslag. Grote broer slikt, kleine broer strijkt met zijn duim over de snaren en middelste broer - mijn liefste Manlieverdelief - zet in. Eerst zacht, dan voluit. Hun ogen strak op het blad, de kist met Oma op nog geen twee meter naast hen. Kippenvel. Om de broers die zelf een lied schrijven en Oma hun vriend noemen. Kippenvel omdat het zo mooi klinkt en er zo goed uitziet, zij drie samen. En kippenvel omdat ze hier zo hard over getwijfeld hebben. Het toch maar gewoon doen. Prachtig, ik wil ze alledrie kussen.

Eerder deze week kreeg ik een 'friendly reminder'. Ik las over perfectionisme. Dat het zo verlammend kan werken. Blokkeren. En niemand houdt het vol. Een perfecte spreidstand combineren met op je tippen staan is niet de bedoeling. Waar het wel om draait is te zorgen dat je er bent en dat je blijft opdagen. Op alle fronten. 'We need you to keep on showing up' zo stond het er. Aha -- dacht ik. Eigenlijk al moeilijk genoeg op zich, zo dacht ik.

En zie ze daar nu zitten. Pre-cies wat het artikel bedoelt. Even dachten ze het niet te doen. Teveel emoties, te weinig repetitie-tijd. En dan. F***k perfectionisme. Ze doen het, zij dagen op en zingen voor hun oma.

In de eerste samenzang zingt Manlief een verkeerde stem.
Niet perfect.
Maar wel allerprachtigst. 

Veel hartjes. 
Voor deze jongens. 
En hun allerliefste oma.

​"Word jij dan het Kindje Van De Dag?"
Pauline voelt dat er iets op til is. 
Ze vertrouwt het niet maar probeert er op haar manier het goede van in te zien. 
Mama als kindje van de dag ... 
Woooow wow wow wow ... ja, laat het waar zijn alstublieft.
Laat mij het kindje van de dag zijn. Kies mij. Kies mij. Kies mij.
Morgen. 

Want morgen, morgen ga ik s o l l i c i t e r e n.
Ja ... ik ... moi ... yo ... me, myself and I!!
8 maanden in een cocon, en morgen kom ik naar buiten. 

*

"Beste, graag nodigen we u uit op vrijdag 24.06.2016, om 11.40u ..." 
Zo stond het er, met vetjes en al. 
En het kwam ook vetjes binnen. Want ja, natuurlijk had ik zelf een brief gestuurd, en ja, natuurlijk wil ik DIE job. Maar toch ... op het moment dat de mail binnenkomt, word ik heel zenuwachtig en vind ik dat het plots zo snel en écht gaat. 

*

Een titanenstrijd wordt het.
Met de andere kandidaten, uiteraard. Maar bovenal met mezelf.
Ben ik er klaar voor - ga ik dat kunnen - wat moet ik zeggen - vertel ik over mijn burn out - wat vertel ik dan  - en hoe? Laat me niet in tranen uitbarsten, laat mijn handen niet beginnen beven zoals die onverwachte keer onlangs, laat me gewoon ge-woon zijn alstublieft. 

*

Van moodswings gesproken. 
Het ene moment razen de zenuwen door mijn lijf, een uur later laat ik alles op me afkomen. Gebeure wat gebeuren moet. Is dit het niet, dan wel het volgende. Of ook weer niet. 

Lag ik op maandag nog de hele dag uitgeteld in bed; vandaag barst ik bijna uit mijn voegen van energie. 

Zie ik me het ene moment al gaan, in mijn nieuwe job, in mijn nieuwe leven; het volgende moment kamp ik met existentiële vragen als ik nog maar denk aan de psychotechnische testen die er aan te pas komen. 

En wat dan nog? 

*

Is dit dé zinvolle, verantwoorde, geëngageerde job van mijn leven? 
Not sure. Het is wel een job die ik in deze fase van mijn leven zie zitten. Werk, doen wat ik goed kan en graag doe. Een katalysator om me uit de burn out klei te sleuren. En is dat dan voor altijd? Misschien wel, misschien niet.

Bestaat het gevaar dat ik in overdrive ga?
Ja. Natuurlijk. De jobomschrijving is lichter dan wat ik ooit tevoren heb gedaan. En toch blijft mijn grootste uitdaging en mijn grootste strijd: dat overmoedige streefbeest in mij de kop indrukken. In deze job, maar even goed in elke andere functie die me voorgeschoteld wordt. 

*

Pauline vindt het niet leuk. 
Die wil liefst dat mama op woensdag dingen blijft doen met haar. Mama op tijd aan de schoolpoort, mama om mee te gaan fietsen, mama op een doordeweekse dag om 10 voor 12u naar het dino-museum in de klas, zomaar, omdat het kan. 

Wie weet, wie weet ... tussen al mijn sollicitatiebrieven voor voltijdse vacatures, is dit wel de deeltijdse job waar ik voor ging. Never say never.

*

Fingers crossed. 
Voor het streefbeest in mij.
Voor deze job of een andere.
Voor het kindje / het mamatje van de dag.

En voor de quality time met mijn kindertjes.
❤️❤️

Met haar 1,5 jaar is Marie de grootste fashionista van ons allemaal. 
Haar kast puilt uit met kleren die van nicht 1, naar nicht 2, naar grote zus Pauline en dan tot bij haar komen. Bovendien voorzien de oma's - die moeten denken dat het kind alleen maar afdragertjes krijgt - haar regelmatig van nieuw gerief. Ze krijgt het allemaal niet gedragen; mijn kleerkast lijkt er pover tegen. 

Ik ga door de dozen met kleren die we net van mijn schoonzus gekregen hebben en vind de post-it op een muntgroen jasje -- "Rits gaat soms niet goed. Misschien speeljas?".

Ik vind het rakend. Mijn schoonzus - die ook vol zit met werk, 3 kinderen, een intense hobby en een druk sociaal leven - steekt haar hart en ziel in het klaarmaken van dozen met kleren voor ons. Ze trieert, sorteert, wast en strijkt; en pas dan komen de dozen onze kant op. En ze doet de moeite om bijsluiter-gewijs een post-it te schrijven???!! Hoe lief is dat.

Ik zie veel hip gerief. Coole merken en spullen die al van nicht 1 op nicht 2 zijn overgegaan maar nog amper gebruikt lijken. Ik bedenk hoe groot het fortuin is dat we hiermee besparen (en ook dat het goed is dat de dingen een derde en vierde leven krijgen). Om haar te bedanken trek ik de stad in, naar de mooie winkel waar ze graag koopt.

Het blad hangt in de etalage en mijn hart maakt een sprongetje.  
WIJ ZOEKEN DEELTIJDSE VERKOPER. TIJDELIJK.
Ja ... Dat wil ik doen.
Neen ...  ik heb geen verkoopservaring, en neen, mijn unief-diploma's hebben mij hier niet voor klaargestoomd, maar ja, ik zie mezelf al staan. Bij het afrekenen van de cadeau-bon stel ik wat vacature-vragen aan de hoogzwangere dame aan de kassa. Zij is kei-enthousiast. Ik ook. Ik fiets met mijn hoofd in de wolken naar huis. 

Tegen de avond ben ik ontnuchterd. Een winkel. Dus ook zaterdagwerk.
Als er één ding goed is aan mijn tijd thuis, is het wel dat ik de verloren tijd met mijn meisjes aan het inhalen ben. Ben ik bereid om de helft van onze weekends samen op te geven? Mmmm niet echt.

Dus dat ook al niet. Ik word er lastig van. Spendeer de avond surfend van Jobat naar Vacature naar Cultuurnet naar ... xyz ... Vind alles stom ... Weet niet wat ik wil.

De nacht komt, ik lig wakker. En denk.
Ik zie het niet zitten om terug te keren naar het reclame-bureau.
Mijn maag schiet in een halve kramp als ik denk aan het tempo, de hoeveelheden werk en klanteneisen die daar omgaan. Maar wat dan wel?

Ik heb een resem diploma's, een werk-carrière van meer dan 10 jaar op alle niveaus van organisaties, ik wéét dat ik bepaalde dingen goed kan en ... ik heb mega-faalangst. 
Wat ga ik nog aankunnen? Ik moet rusten nadat ik mijn kinderen op school heb afgezet, de vaatwasser heb uitgeladen of wortels heb geschild. Dus wellicht deeltijds? Halftijds? 

Als wat? En waar?
Ik vind van mezelf dat ik bezield moet gaan werken. 
Interessant werk dat bij me past en dat iets betekent. 

Ik denk. 
En ben ergens toch wel dankbaar ... 
Dat ik heb aangevoeld hoe groot de druk is die ik mezelf (weer) opleg én hoe groot die opluchting zou zijn. De opluchting om gewoon, deeltijds en tijdelijk ergens te starten. 
​Niet te hoogdravend en zonder meteen te moeten gaan voor die ultieme, bezielde job die van toegevoegde waarde is voor de héle maatschappij. 

Ik besluit om te proberen wat milder te worden, ook in deze.
Wat trager te gaan en de lat minder hoog te leggen. 
​
En misschien toch eens naar het hoofdkantoor van de winkel te bellen.
(ooit ;-))

We moeten daar niet flauw over doen.
Dit, mannekes, is mijn weer en mijn lang leven. 
Ik zag niet hoe ik de berg van een lang weekend met mijn Ladies zou over komen.
En kijk, een paar stralen zon, twee paar nieuwe meisjessandalen, hier en daar een ijsje en het lukt ons gewoon. Correctie: het is hier super-mega-zalig en we genieten van elkaar, het gras tussen onze tenen en mama's hernieuwde energie.
Zon dus. En veel graag. 

Dat en het gesprek dat ik eerder deze week met Nico had. 
Terwijl hij opnieuw leven in mijn verkrampte rug, nek en schouders brengt, praten we over discipline, en op tijd gaan slapen bij burn out. 

Aan het einde van de sessie laat hij nog fijntjes vallen: "Dus jij gaat proberen meer discipline in je sporten te brengen .. ?". Oei ... Euhm ... Ik brabbel nog wat over nieuwe sportschoenen en dat het toch slecht weer was enzo, maar de gedachtentrein in mijn hoofd is al vertrokken.

Discipline. Natuurlijk. Dàt is wat me uit de burn out gaat halen.
Het heeft me erin geduwd, het zal er nu voor zorgen dat ik eruit kom. 
Ik ben ergens in mijn nopjes. Discipline moet er zijn? Geen probleem!
Discipline, dat kan ik. Discipline is vertrouwd. 
Véél vertrouwder dan 'loslaten', 'het er laten zijn' en 'niet over mijn grenzen gaan' - de dingen waar ik sinds een paar maanden mee worstel. 

Ja, ik ga het doen. Niet alleen in mijn sporten. Ook in mijn huishouden, gezond eten, werk zoeken, kinderen opvoeden, ... discipline! Ik ga een schema maken, ik ga plannen en ik ga me eraan houden.

How ... halt ... stop.

Ik ben in de war. 
Ik denk dat ik de afgelopen tijd heb leren luisteren naar mijn lichaam. En dat is goed.
Maar hoe moet ik dat combineren met discipline ... ?
​Alles of Niets.
Daar ga ik weer.
Ik weet niet hoe tussenin moet. 
Een béétje discipline, dat kan ik niet?

De volgende dag ga ik lopen. 
Een super-woosy-toertje in het park. 
Maar het voelt goed. 
En ik denk ... wie weet is dit wel discipline. En mijn grootste uitdaging ... :
- discipline om de dingen gewoon te doen. Zonder er meteen 'all the way' voor te gaan of geobsedeerd door te worden;
- discipline om aan iets te beginnen maar er ook op tijd mee te stoppen (jaja dus toch die grenzen hè);
- discipline om voor mezelf te zorgen en wel die dingen te doen die me deugd doen; 
- en misschien/wellicht is discipline niet wat ik vroeger dacht: de hele tijd volhardend dingen doen die je eigenlijk niet heel graag doet maar die wel 'flink' zijn.

Bon ... Ik ga het proberen. 
Een beetje discipline. 
In mijn sporten om te beginnen. En in op tijd gaan slapen ook.

Maar eerst nog een beetje genieten van de zon. 
En van een zwoele zomeravond ;-).