Het slechte nieuws? Dat ik zwaar achter zit. De 40 Dagen Bloggen heb ik alvast met glans niét gehaald. Zo slecht is dat nieuws nu ook weer niet, want ondertussen heb ik wel al een aantal zaken uit deze Challenge gehaald. Die deel ik nog wel eens met jullie, in een aparte post.

Het goede nieuws? Dat ik veel te hard heb geleefd om mijn grote Blog Uitdaging waar te maken. Ik deed een reisje naar Rome, tuimelde bij terugkeer in België in een prachtig 70-jarigen feest en toen ik echt thuis thuis kwam, pikte ik meteen de draad van ons drukke leven weer op en was er tussen het moederen, werken en spurten niet veel tijd meer om na te mijmeren of uitgebreid verslag te doen.

Mijn ene dochter vertrok op scoutsweekend en moest fashion show attributen meenemen, de andere danste mee in een filmpje en moest als buschauffeur verkleed gaan. Tussendoor kwamen er vriendinnetjes spelen, deden we van familiewandeling en ging moeder op zwier. Een klein verslag van een druk weekend :-).

Eigenlijk draai ik mijn hand er niet voor om, voor die rit van 133 km tussen ons huis achter Leuven en dat van mijn broer voorbij Brugge. Er was een tijd - toen ik bij Club Brugge werkte - dat ik elke weekdag heen en terug naar daar reed en vaak, op matchdagen in het weekend, nog eens opnieuw. En toch, toch blijkt de afstand in ons huidige leven net te groot om mijn broer, mijn schoonzus en hun twee kadees op regelmatige basis te zien. 

Onze Vriendin werd 40 en daar hoorde een cadeau bij.
Sinds jaar en dag geven wij geen echte geschenken meer aan elkaar, maar tijd -- en daarom schonken we haar dit jaar 40 uur. 40 uren gevuld met dingen die ze graag doet, 40 uren met ons. 

Paris, je t' aime. 
Mijn dochter van zes wist het al, lang voordat ze ooit een voet in de lichtstad zette. Sinds haar 4e ontwikkelde ze namelijk een obsessie voor de Eiffeltoren en op één of andere manier kwam daar in de loop der tijden ook een manie voor de Mona Lisa bij. 

​​

Fijn weekend wens ik jullie -- met tijd voor jezelf, wandelingen in het bos, gezond eten en verse bloemen. Luide muziek en dampende soep, lentezon en tsjilpende vogels. Hangen in een bad en knapperige pistolets. Goeie gesprekken en dikke boeken. Aaitjes met je kinderen en gewoon fijn samen zijn. Blote voeten in het zand, wijdse landschappen en wind door je haar. Toneel en film en gezellige restaurants. Een volle koelkast en verse lakens. Kussen met je lief, zwarte chocolade en dieprode wijn. Of witte. Of Gin. Cheers!

De kleuren langs de Damse Vaart zijn fel en veel. Groen en blauw en geel. Knoestige knotwilgen, scheefgeblazen populieren, zonneglitters op het water; meer lente dan dit wordt het niet.

I follow rivers - de Triggerfinger versie. We luisteren en zingen. 

Door dit sprookjeslandschap zoeven wij. Vier meisjes, vrouwen, met 25 jaar vriendschap op de teller. Achter ons ligt een zalig zeeweekend. Voor ons de Stiltehoeve waar we één van ons vier gaan afzetten. Ik heb weinig geslapen - ook meiden van diep in de dertig kletsen tot het ochtendgloren bijna lonkt -  en ik ben niet moe. Ik voel me bruisend, fit en compleet gelukkig. Dit hele weekend, met Noordzee, volle zon, verse vis, lange wandelingen in het avondlicht en ochtendlijke croissants; deze meiden, met hun ongedwongen vanzelfsprekendheid en hun groot hart; deze zee van tijd-voor-mezelf; het laadt me op, maakt me sterk, zet me op een wolkje. 

Op de radio gaat het in de laatste etappes van de Ronde van Kwaremont naar Paterberg - mooie namen; en spannend is het wel. 

Vier vriendinnen, humaniora-meisjes uit het Lyceum -- en alles is nog zoals toen. We glijden in hetzelfde ritme, voelen wat er moet gezegd en gehoord. Onze kwesties gaan niet meer over puberjongens, maar over onze mannen; vaders - van onze kinderen of niet die van ons. Onze zorgen gaan niet meer over liefjes en looks maar over opvoeden, vrijheidsdrang, evenwicht. We praten, bespreken en doen confidenties. Aan het eind van twee dagen zijn onze harten leeggebiecht en zit ons gemoed weer vol. 

En alsof de radio onze trip down to memory lane zomaar volgt ...  - She goes nananananaa

De Stiltehoeve komt in beeld. Wanneer we afscheid nemen van ons vriendinnetje wil één kant van mij dit ook -- nog een week stilte, rust, tijd om te mediteren en te introspecteren. Mijn andere kant schreeuwt, trekt, kan niet wachten tot thuis, waar ik mijn kindertjes kan plat kussen en Manlief wil vastpakken.

We gaan. Een uurtje verder, aan het station, scheiden onze wegen rommelig. We springen uit de auto, en op de trein - elk een andere kant op. Geen echte knuffels meer ... don't care, alles is al gezegd.

*

Maandag, dinsdag, woensdag - rekeningen moeten betaald, boodschappen en werk en huishouden en routine zijn helemaal terug ... ik doe het gewoon allemaal, met de glimlach, en pluk ook nog Paasbloemen samen met Marie. We zoeken en vaasje en ze klapt in haar handen voor zoveel moois.

Heilzaam was het. En het zindert nog altijd na. 

Had ik een kader met een gouden rand, ik plakte hem erin -- deze hele avond.
Ik zo, samen met één van mijn Allerbeste Vriendinnen opgekruld in de zwarte, leren sofa van onze andere Allerbeste Vriendin. Die jarig is en dat op schitterende wijze viert. Met vrienden, familie en haar mooie kindertjes. Er is homemade Gin en Tonic, citroentaart van Jamie en een zalig huiskamerconcert. 

En had ik een kader met een gouden rand, ik plakte hem erin -- deze hele Klaas Delrue.
De bekende Yevgueni-nummers die langs komen waaien zing ik wel mee, maar verder kende ik hem niet. En deze avond ... wauw. Een rode houten stoel, een akoestische gitaar en een mondharmonica; hij zit tussen ons en wat hij brengt is zo mooi en kwetsbaar. Hij haalt alles uit de kast, helemaal voor haar, onze Queen for a day. Ongedwongen, ongecompliceerd, zonder gene of geste. Tussen zijn liedjes vertelt hij. Gewoon, oprecht en uit zijn hart. 
Wanneer zijn laatste noot wegsterft, kruipt hij achter het gordijn. Laat om een bis-nummer smeken en komt dan weer tevoorschijn. Ik moet er zo mee lachen. Deze vent -- hij doet het toch maar. Doet wat hij het beste kan en het liefste doet, en daardoor - hij beseft het zelf maar half - maakt hij ons stil, geroerd en brengt hij ons zo wonderlijk dicht samen. 

Had ik een kader; had ik een kader met een gouden rand, ik plakte hem erin -- deze hele vriendschap. 
Met mijn jarige Queen, en met die andere meiden. Ik sluit mijn ogen en zie ons voor mij - het eerste middelbaar op die gigantische speelplaas, elkaar scannend, totaal onwetend dat we 28 jaar later nog samen zouden zingen. Ik zie ons - onwennig in een parochiezaal voor die allereerste fuif; samen op een Bâteau Mouche in zomers Parijs; en zwervend langs antieke ruïnes en zwoele stranden op eindejaarsreis in Sicilië. We gingen op kot; of naar buitenlanden die ik niet eens kon aanwijzen op de kaart, we schreven elkaar lange brieven. We leerden mannen kennen, belandden elk in een andere stad, in een ander leven; en zien elkaar nu veel te weinig. En toch, toch ... die meisjes, daar in dat speciale hoekje van mijn hart. Nu, morgen en altijd. Whatever it takes.

Het laatste allerlaatste, nu echt laatste, bis-nummer. We mogen zelf kiezen en meezingen. Parapapara. De vrouwen gaan lohs. De mannen fluiten alsof hun leven ervan af hangt. Mijn hart gloeit.

Echt echt echt, écht waar, ik kaderde hem in.
​Deze hele avond en alles wat erbij hoort. 
Forever.

Mijn ogen prikken en mijn nek trekt omdat ik als een bezetene mijn hoofd door het zolderraam blijf poppen. Al minstens een uur lang. Elke 5 seconden. Mijn ogen scannen de horizon. Om te weten of ze er al terug aankomen.

We logeren drie dagen op de boerderij tussen de velden. Broer met vrouw en kind, Zus, Stiefzus met haar twee grote schatten, Wij en natuurlijk mijn Mama (Moekie) en haar sinds jaar en dag tweede - gouden- man. Moekie is jarig en dat wordt gevierd met een familieweekend. Of beter gezegd "Haar-Nieuw-Samengesteld-Gezin"-weekend.  

De combinatie tussen ons allemaal werkt, de glue zit goed. Moekie vindt het zalig. En dat is het ook. Tot we gaan wandelen en we van bij een scheef woord tot verontwaardiging, ruzie en een ontplofte boel komen. Eén deel wandelt verder. Zus-in-tranen maakt rechtsomkeer. Ik grijp haar bij de schouders, loop naast haar en praat op haar in. Ik hoor haar verdriet - veel groter en ouder dan deze ene stomme ruzie. Ze wil - kan - het niet meer aanzien en vertrekt. 

Terwijl ik wacht tot de rest terugkeert, bonst mijn hoofd. Hallo Migraine. Mijn arm hoofd - dat sinds de burn out nog gevoeliger lijkt en alle spanningen vakkundig opspoort, opzuigt als een spons en er dan een gloeiende slangenkuil van maakt. Neen, dit is niet mijn ruzie, maar het zijn wel mijn zorgen, en een deel van mijn DNA. Een deurtje klapt open, brengt me terug naar vroeger. Naar spanningen altijd en overal bij ons thuis. Hoe de spanning in mijn hoofd zich wreekte op mijn lichaam. Ik sneed in mijn armen. Klopte met een hamer tot mijn pols of enkel brak. Kreeg later eetbuien.

Mijn hood en mijn hart doen pijn. De ruzie van vandaag maakt weer pijnlijk duidelijk dat - hoe goed we ons best ook doen op Moekie's weekend -de glue in mijn opgroeigezin toch niet zo goed plakte. Dat er al lang lang lang geleden korrels, klonters en brokken in terecht zijn gekomen en dat die er met de loop der tijd maar niet uitgaan. 

*

Ze zijn terug. Pauline loopt voorop. Met Moekie en veel veldbloemen. De rest van het gezelschap volgt. Ze lopen het erf op, de bijkeuken in en drinken water. Vragen waar Zus is. Vallen omver als ze horen dat ze weg is. Nog meer discussie. Mijn hoofd barst. Ik sluit me af. Nieuw-Samengestelde-Zus probeert brokken te lijmen. Voor mij hoeft het niet meer. Been there, done that. Ik weet dat wij niet langer dan een paar uur met ons allemaal samen kunnen zijn. We lopen op onze tenen en omfloersen onze woorden en gebaren. Tot de bom barst en de etterende zweer weer openbreekt. 

*

Deze dag maakt me zo moe. In de auto op weg naar huis voel ik hoe zwaar mijn spieren zijn, en mijn hoofd. En tegelijkertijd dat gouden randje. Ik sluit mijn ogen en tel mijn zegeningen. Met mijn gezin nu. Manlief, mijn kleine en mijn grote Mie. Hoe hard wij wél aan elkaar plakken. Die avond knuffel ik mijn kleintjes extra lang, hang rond mijn man zijn nek, maak liefde met hem. 

* 

De volgende dag trek ik de stad in, koop een kleedje (start werk op 1 september, remember??!!) en breng mijn telefoon eindelijk terug naar het Oude Werk. Wanneer ik voor de laatste keer de deur van het reclamebureau achter me dichtsla voel ik een gi-gan-tische bevrijding. Terwijl de rest van het land zich opmaakt om terug naar school te gaan, voel ik me als een 18-jarige die voor eens en voor altijd een zware schooltijd achter zich laat. 10 ton valt van mijn schouders. (En ik wist niet eens dat die er zat.)

Ik huppel net niet over de site van het bedrijvenpark, met mijn armen gespreid en de haren losgegooid. De natuurkrachten voelen me. Een felle wind in mijn gezicht, en ik denk - doe maar, waai maar, heel hard. En veeg alle herinneringen aan mijn oude werk, mijn oude leven weg. Weg, weg. 

* 

Nog een dag later. Ik voel me zo zo zo licht. 
En klaar. 
Voor het nieuwe leven. 
Met heel veel glue. 
​<3

Weekend.
​En we hebben het hier met z'n allen verdiend:

• Ik deed een sollicitatie. Ja, dat is een opmerkelijke verdienste op zich. Het gesprek ging vlot, ik vond mezelf indrukwekkend kalm, scherp, aanwezig, 'in control'. Er werd zelfs wat gelachen -- hoe anders dan de laatste keren dat ik me op professioneel ijs bevond!! Bravo voor mezelf ;-). En nog eens Bravo want ik mag volgende week naar Ronde Twee (jihaa!). Veel positieve vibes dus; niettemin voel ik me nu behoorlijk 'wrakkig' en uitgewrongen ... Hop hop, naar bed!

• Pauline, die arme moe-e schat, dacht blijkbaar al de hele tijd dat DIT haar laatste schoolweek was. Om vanochtend tijdens het tanden poetsen te ontdekken dat dat  ... euhm ... niet zo was. 

• Ons kwajongentje Marie knalde van pure heftigheid uit de buggy-wagen van de crèche (zo'n karretje om 8 peuters tegelijkertijd naar de speeltuin in het park te rijden - heel schattig, daar niet van). In haar lip zat een joekel van een snee en op haar nieuwe T-shirt dramatisch veel bloed. Ik zweer het je ... dat kind en vallen & crashen ... 

​

• En manlief slijt op dit moment zijn laatste uren als 38-jarige. Verjaart morgen & zal serieus in de bloemetjes gezet worden (hij weet het nog niet). Bravo, hoera en hieperdepiep.

Wij doen dus weer van taart en feest dit weekend. Echter ... mijn overdosis sociale activiteiten van vorige week indachtig, ben ik ook vastberaden om een paar van bovenstaande breaks in te lassen ;-). 

​En ik wens voor jullie hetzelfde.