De alarmsignalen

Achteraf gezien, verbaast het me dat ik zelf niet besefte hoe diep ik al zat.
De signalen waren overduidelijk, alleen kon ik ze niet aan elkaar rijgen om te zien hoe het geheel grondig fout zat.

Ik schaam me rot en schrijf het toch neer. Om te lezen en te weten dat ik nooit nooit nooit meer naar die situatie terug wil. Niet voor mijn kinderen, niet voor mijn man, niet voor mezelf.

1. Alles is een moeite en elke moeite is teveel
Op school vraagt men mij om een enquête in te vullen over het welbehagen van mijn kind. Het enige wat ik moet doen is op een thermometertje aanduiden of ik veel of weinig zicht heb op het welbevinden. Ik kan het niet. Al glimlachend zeg ik dat ik de enquête vanavond wel zal invullen. Ik weet maar al te goed dat ik die avond niet zelf de kinderen ga ophalen maar ben dus mooi ontsnapt aan deze extra moeite.

Op het werk zie ik elke vraag van mijn klanten, elke opdracht van mijn bazen als een last. Het kan er niet meer bij. Mijn pokerface zegt niet 'neen' dus ik blijf gaan.

Ik heb een paar baby-spullen op online tweedehands-sites gezet in de zomer. De biedingen lopen nog altijd vlot binnen, maar ik ga op geen enkele in. De mensen beginnen me rechtstreeks berichten te sturen - ik negeer ze allemaal.

2. Mijn gezin kreunt onder mijn go-go-go-gedrag
Mijn kinderen 's avonds in bed krijgen is de hel. Ik voel mezelf uitgewrongen, op, kapot en dan moet het hele slaapritueel van wassen, tanden poetsen, boekje lezen, melk drinken, knuffels geven nog beginnen. Mijn dochters jammeren, het is eigenlijk alweer veel te laat; ik schiet in de stress, ik zweet en snauw ze af want ik weet hoeveel werk er nog voor vanavond ligt te wachten. Het bedritueel draait weer eens uit op krijsende kinderen, en een roepende ik. Ik haat het.

Mijn man maakt eten tegen het moment dat ik thuis kom na de Franse les na de kantooruren. Er gaat iets mis met het uitzenden van een dringende mailing, ik blijf later op het werk en verwittig hem niet. Een van de weinige avonden dat hij thuis is, en we eten al zwijgend en veel te laat zijn koude eten op. Ik blijf er apathisch onder en denk aan het werk dat nog op me wacht.

3. Ik flip
Een zomeravond , alle ramen van ons huis staan open.
Het bedritueel loopt weer grondig mis.
Ik kan het niet meer aan.
Ik gil en stop niet met gillen. Het kan niet anders dan dat de hele straat me hoort.

Mijn dochter van drie staat aan de grond genageld.
Dan gilt ze terug.
De hel is in ons huis.

4. De stress in mijn lijf
Ik krijg regelmatig last van een verlammingsgevoel in mijn rechterwang. Ik negeer het, net zoals mijn zweetbuien, herpes en hartkloppingen.

5. Ik geraak niet meer 'on top'
En elke avond werk ik. Tot middernacht en later.
Elke avond sluit ik af met een lijstje wat ik de volgende ochtend, om 4 - 5 uur nog wil afkrijgen voor ik naar het werk vertrek.
De nacht is slecht - mijn jongste is onrustig, mijn oudste heeft een nachtmerrie - ik raak 's morgens niet uit bed en kom op het werk toe moe, en met een naar mijn gevoel hopeloze achterstand.