 En net als ik dan denk dat die hele Burn Out ver, ver achter me ligt, dat mijn verhaal nu wel ergens opgeborgen mag worden, zie ik drie mensen in mijn heel naaste omgeving vallen; boem bam pets, van de ene moment op de andere omvergemaaid door de Burn Out. Ik vind het zelf verschrikkelijk. Verwijt me dan dat ik de ervaringsdeskundige ben die het had moeten zien aankomen. Tegelijkertijd krijg ik van andere vriendinnen ineens veel vragen over hoe dat dan bij mij zat. Alsof ze willen weten hoe ver zij zelf er nog van af staan ... Dan is er bij mij eerst die drang om toch weer veel en mobiliserend over mijn burn out te gaan praten of schrijven; en vervolgens een enorme machteloosheid. Machteloos omdat ze met zoveel zijn, maar vooral machteloos omdat de mensen die er recht op af stevenen, én de mensen die al gecrasht zijn, zo koppig, zo volhardend zijn. Wat ik hen vertel of aanraadt, pakt niet, plakt niet. Pas op, ik oordeel niet, herken mezelf in hen maar al te goed. Alles wat anderen zeggen, ook die ervaringsdeskundigen, glijdt van hen af. Want zij zijn zó niet; bij hen zit het anders. En dat klopt. Natuurlijk. Ieder verhaal is anders en elk heeft andere redenen om in overdrive te gaan. En toch. Toch herken ik heel veel in wat ze me vertellen. Dus, besluit ik, is het enige wat ik dan kan doen er toch niet over zwijgen, mijn verhaal blijven vertellen. Niet prekerig mobiliserend, niet opdringerig bezorgd, maar ook niet beschaamd. Afgelopen weekend raakte ik net daarom zo geraakt door het stuk van Bregtje - voor het eerst (denk ik) legt ze haar eigen verhaal op tafel — aangedaan als ze is over het nieuws van de mama die haar drie kinderen om het leven bracht. Ze licht een tip van de sluier van haar eigen burn out en houdt een pleidooi voor kwetsbaarheid. Lees het stuk hier: https://m.facebook.com/notes/bregtje-van-bockstaele-bregtje-schrijft/de-verborgen-nevelpanter-also-known-as-kwetsbaarheid/258778294964665/. En in de laatste Humo was de laatste zin een advies van Brankele Frank, een neurobiologe die haar burn out verhaal deelt in workshops: “Wandelen. Veel meer tijd voor iets nemen dan je denkt nodig te hebben. Er veel over praten. En 80 uur werken is niet per definitie stoer. Een goed mens zijn, is dat wel.” En zo is dat natuurlijk. ✌🏻
2 Reacties
Het is een hardnekkig beestje. Ik ben gewoon gestopt met werken, al bijna 4 jaar thuis, en nog zijn er dagen van zero energy. Daar moet je je gewoon bij neerleggen. Maar ik blijf worstelen met het feit dat de term voor vanalles en nog wat gebruikt wordt. Het is geen gewone overspannenheid en ook geen depressie ... . 10/9/2018 13:35:26
Ja, dat klopt helemaal. Ik vond het toen al moeilijk om uit te leggen wat burn out is. En nu erger ik me ook aan hoe breed de term gebruikt wordt. Laat een antwoord achter. |
Over mij
Archief
Augustus 2020
Categories
Alles
|
RSS-feed