De connectie. Ze zit overal, moet je weten.

Afbeelding van Pinterest

Er was dat moment in de vergaderzaal. De spanning voor die belangrijke vergadering die zo meteen zou beginnen. Onze bazin - die het allemaal in goede banen zou leiden - was nieuw en zenuwachtig -- alleen wij zagen dat. Maar geen nood: wij werkten hier al lang en als het dan toch mis zou gaan, zouden wij haar helpen. Dat voelde je. En toen ... het ging niet eens echt mis, maar op het moment dat de bazin even haar trappers verloor -- alleen wij merkten dat -- en mijn collega - een topper, echt waar - het vlotjes van haar overnam, legde mijn bazin haar hand op de hare. En liet die daar even liggen. Twee handen op elkaar, voor iedereen die het wilde zien. Ik vond het prachtig. Zo dankbaar, zo oprecht en kwetsbaar in die voor de rest gigantisch zakelijke vergaderzaal. Geen woorden, wel veel connectie. 

En er waren die ochtenden van de voorbije week. Waarbij Marie-van-twee voor het eerst in haar leven naar school ging en elke keer opnieuw dacht dat we haar voor immer en altijd zouden achterlaten. Paniek in haar hele wezen en veel tranen -- ja, mijn hoofd wist dat het snel over zou gaan, maar neen, mijn hart voelde het zo niet aan. De mama's, en de papa's, die op de speelplaats zomaar in mijn schouder knepen, een knipoog stuurden, hun verhaal vertelden en een troostend grapje plaatsten. Ja, dat deed deugd. Connectie, weet je wel. 

Die momentjes - totaal niets spectaculairs, maar in al hun kleinigheid vormden ze voor mij een bewijs en zinderen ze na. Want sinds een lieve lezer deelde hoe ze diepgang en connectie mist, is dat woord aan me blijven plakken en zie ik het overal. Ze beschrijft haar gevoel van alleen staan, en ja ik begrijp haar. Zo heb ik het jarenlang, mijn hele leven tot nu eigenlijk, ook gevoeld. Mensen genoeg om je heen, familie, vrienden, framily, maar als puntje bij paaltje komt, moet jij het alleen gaan doen, is er niemand die tot je kern doordringt en sta je er weer maar eens alleen voor. 

Het was mijn overtuiging, mijn grondgevoel, het was hoe ik leefde. Het was de reden waarom ik maskers gebruikte, mijn gevoel en mijn woorden inslikte, geen hulp vroeg. Ik deed het wel alleen. 

Tot mijn crash, tot mijn schil openbrak en de gevoelens, de woorden, de pijn wel kwamen. Eerst probeerde ik ze nog harder weg te duwen. Dan, plots eigenlijk, gaf ik het op en praatte ik, schreef ik brieven en een blog. Hoe meer ik deelde, hoe meer connectie ik voelde, hoe meer ik begreep en zag hoe mensen me wel kenden, wel meevoelden, er wel. voor. mij. wilden. zijn. Niet één keer, maar altijd. Niet alleen oude bekenden, maar ook nieuwe mensen in mijn leven. 

En zo. En zo geloof ik sinds een dik jaar wel in connectie, zie ik het overal, vind ik zelfs dat het makkelijk voor het rapen ligt. Dat is -- op voorwaarde dat ik het wil zien, me eraan wil overgeven, en er zelf iets wil insteken. 

Mja ... terwijl ik het hier zo neerschrijf voel ik me een beetje een pastoor, een Jezus met een blijde boodschap. Maar ik wil het toch gezegd hebben. Voor al zij die met dat rotte grondgevoel leven. Die vinden dat ze alles alleen moeten doen en no matter what alleen zullen blijven. Ik oordeel niet, ik voel ze wel en ik vrees de dag dat ik er zelf terug naar ga. Maar ik wil dat ze weten: het hoeft niet zo te zijn*.

* * *

* maar wel zoals in dat ene liedje: nobody said it was easy ... ;-)