De geur van een nieuw jaar

Het ligt misschien aan het feit dat ik voor een onderwijsinstelling werk, en daar de start van een nieuw academiejaar elke keer gelijk staat aan een nieuw, wit blad waarop je weer begint. Of aan het feit dat ik schoolgaande kinders heb, waarvoor september telkens opnieuw een mijlpaal is -- hoe dan ook, voor mij is september even veel waard als januari – een heilig moment van verse voornemens, nieuwe gewoontes, veranderingen groot en klein. Die laatste augustus-dagen, die mix van nog even vakantie-gevoel met toch al die verwachtingen van een heel nieuw jaar – want alles wordt altijd beter, toch?! - ik hou, hou, hou ervan.   

Ik ben niet alleen, zo blijkt. 
Onze buurvrouw verjaart, wordt 65 en nodigt ons ‘op den wilden boef’ uit, midden in de week, en samen met alle buren, om die mijlpaal te vieren. Het wordt een zalig feest, een zwoele avond met lieve mensen en luid gelach dat door het open slaapkamerraam binnenklatert, lang nadat ik van het feest ben weggeslopen.  

Maar ook: vrienden van ons worden onverwachts, dan toch, zwanger; anderen maken het, na lange en mooie tijden samen, uit met elkaar – pijnlijk maar nodig; en nog iemand anders begint na jaren en jaren bij dezelfde werkgever plots ergens anders te solliciteren. 
De geur van een nieuw jaar, de goesting naar een nieuwe start. 

En wij? 
Wij hebben geen tijd voor grootse projecten, maar doen toch lustig mee. 
In een gestolen moment rijden we naar Ikea, laden een groot bed in de auto en starten zonder plan aan de herinrichting van de kinderkamers. Goed voor veel enthousiasme bij de meisjes en voor even zoveel hartenpijn. Onze kinders kunnen echt heel slecht afscheid nemen van hun oude spullen; de trots die ze voelen als ze zich uitstrekken in hun nieuwe bed, wordt gezegend met de traantjes voor het oude bed dat ze zo hard missen. 


Ik daarentegen, ik kan heel goed afscheid nemen. Dit zijn mijn laatste weken in een voltijds werkregime en het zal met geen enkel greintje spijt zijn dat ik vanaf september op woensdag- en vrijdagmiddag de deur van het werkpand achter me dicht trek. Oh nee, veel me-time ga ik er niet aan overhouden aan die part-time job – zoals zoveel mama’s begin ik een tweede carrière als chauffeur – maar ik kijk er wel naar uit om het aantal uren met mijn meisjes per week omhoog te zien gaan. 


En Manlief, tot slot, beslist plots, na een langdurig proces van terugwijkende haargrens, om zijn haar heel kort te scheren. Ik ben blij, vind het prima zo en ben benieuwd wat nu volgt – want het is toch algemeen geweten dat een nieuw kapsel zo vaak een nieuw levenshoofdstuk inwijdt, niet waar?!


*maw: wordt vervolgd*