De loden helm

Hij is me zo vertrouwd en toch zie ik hem soms niet aankomen. 

Gisteren bij de dokter, en deze ochtend tegen de buren, ... iedereen die het wilde kreeg te horen dat het beter begint te gaan met mij. En dat is zo. Het feit dat ik sommige dagen overleef zonder siesta's, dutjes of dipjes is revolutionair. 

Maar dan plots, is hij er weer. De loden helm. Hij schuift over mijn kruin. Mijn hoofd wordt zwaar, mijn voorhoofd spant, mijn ogen volgen, de vermoeidheid zakt naar beneden doorheen mijn hele lichaam. Het is een vermoeidheid waar ik niets tegen kan. Ik moet zitten, liggen, en wat er ook rond mij gebeurt, ik val in slaap. 

Eén uur, twee uur, drie uur. Ik ben weg van de wereld. Mijn lijf is verstard als ik wakker word, ik lijk van ergens anders te komen. Uitgewrongen voel ik me. Maar de helm is wel weg.