|
Hij is me zo vertrouwd en toch zie ik hem soms niet aankomen.
Gisteren bij de dokter, en deze ochtend tegen de buren, ... iedereen die het wilde kreeg te horen dat het beter begint te gaan met mij. En dat is zo. Het feit dat ik sommige dagen overleef zonder siesta's, dutjes of dipjes is revolutionair. Maar dan plots, is hij er weer. De loden helm. Hij schuift over mijn kruin. Mijn hoofd wordt zwaar, mijn voorhoofd spant, mijn ogen volgen, de vermoeidheid zakt naar beneden doorheen mijn hele lichaam. Het is een vermoeidheid waar ik niets tegen kan. Ik moet zitten, liggen, en wat er ook rond mij gebeurt, ik val in slaap. Eén uur, twee uur, drie uur. Ik ben weg van de wereld. Mijn lijf is verstard als ik wakker word, ik lijk van ergens anders te komen. Uitgewrongen voel ik me. Maar de helm is wel weg.
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |
Zo ....... werkt het bij mij.
Pas als ik de letters op het scherm zie verschijnen, worden dingen echt en begrijp ik ze beter. Daarom tokkelde ik hier mijn verhaal neer toen ik burn out was. Ik was ziek en vond weinig online verhalen 'van binnenuit'. Schrijven dus, over het mijne. Voor de anderen, maar even goed voor mezelf. Ondertussen gaat het pakken, tonnen, eigenlijk helemaal beter. Ik kruip van onder mijn steen en stap er weer in, in dat 'normale leven'. En ja, ik vind dat spannend. Lees maar mee en laat me weten wat je denkt. De bijhorende prentjes vind je bij de vrienden van Instagram. Gegroet! tragegazelle(at)gmail(dot)com Archief
September 2017
Categories
Alles
Start hierOp de hoogte blijven? |
