De race is on again! (tot je De Dip tegenkomt)

Zonder het te merken zijn de Moetens, de Verwachtingen en de Strevingen weer duchtig in mijn leven gekropen. Ik heb een streep energie en hop ... ik MOET weer gaan lopen alsof ik voor een halve marathon train; ik MOET ervoor zorgen dat ik zeker geen dutjes meer doe overdag; ik MOET weer mee zijn met de actualiteit, meningen hebben, er op de juiste manier met man en dochter over discussiëren, ik MOET er beter uitzien dan toen ik echt heel ziek was; ik moet een proper huis en gezond eten hebben, ik moet van bio, ethisch, recycleerbaar doen,  ik MOET ik MOET ik MOET ...

Bij de psycholoog verkondig ik dat ik gewoon zo ben, dat ik iemand van Alles of Niets ben ... als iets me boeit, dan wil ik daar 'all the way' voor gaan, als het me niet interesseert steek ik er ook geen energie in ... Ze hoort het bedenkelijk aan en doet oefeningen met mij, geeft me huiswerk mee. 

Moe, moe, moe ... uitgeput ... word ik er weer van.
Ik voel het wel, maar wil me niet laten kennen. Ik MOET nu toch echt beter zijn!?

De terugval laat niet op zich wachten ... één dag nadat ik bij mijn werkgever gaan verkondigen ben dat het beter gaat hang ik weer in de touwen. De wallen onder mijn ogen kleuren zwart, een herpes eet mijn kin op, de stress en paniek komen terug, ik crash op de zetel, in mijn bed, ik slaap, ik sleep, ik baal ...
​
Alsof ik nog niet veel geleerd heb.