De stormwind beukt, de stormwind verbindt.

De storm giert buiten, beukt aan zowat 80km per uur frontaal op het gebouw waar ik werk en laat alles rammelen. Binnen sta ik. Ik duw mijn hele lijf tegen de gigantische zwarte deur maar die geeft geen krimp. Een collega komt en duwt ook, we duwen samen, tevergeefs. Dan nog één en nog één en nog één. Wanneer we met vijf zijn en we onze gezamenlijke 250 kg in de strijd gooien, krijgen we de deur op een kier open. Een vrouw met bruine hakjes-botjes zet haar voet er snel tussen en maakt het gat groter. We glippen naar buiten en grijnzen wat naar elkaar. Hier en daar een flauw mopje en we gaan weer elk onze eigen weg.

*

Dezelfde wind blaast kletsende golven op het water van onze Vaartkom. In het haventje gaan de bootjes woest op en neer en daar waar de open plek van een bouwwerf een tochtgat maakt, word ik tegen de reling geblazen. De man die mijn fiets tegenhoudt, een klopje op mijn arm geeft en vraagt of ik OK ben, gaat even later zelf onderuit. We stappen af, duwen onze fietsen verder, lachen wat naar elkaar. Nog wat blabla over de masten die zo zenuwachtig tikken en daar scheiden onze wegen alweer.  

*

Wind rond mijn kop, mijn benen trappen zot, mijn jas staat bol. Guur weer hierbuiten en vanbinnen is mijn hart alweer zo warm. Ja, kijk, ik vind dat schoon. Geef ons stormweer, geef ons de nood om even samen te spannen en dan dat gevoel om te delen - yes-we-did-it-High-Five-samen-zijn-we-toch-sterker ...

Instant Verbondenheid, ik zeg het u.
Instant Verbondenheid en zo heb ik het graag. 

Jaja.