Drie jongens zingen voor hun Oma.

Zie ze daar zitten, de drie broers op een rijtje. 36 + 39 + 40.  In pak en met nette hemden, echte mannen, knappe mannen. Ontwapende mannen -- als je even met je ogen knippert zie je drie kereltjes met korte broeken en gehavende knieën op een hekje. Of drie pubers met hartepijn die een onbevangen oor nodig hebben.

Want dat is wat deze afscheidsdienst voor Oma met hen doet. Het maakt ze week en gooit ze terug naar vroeger. Hun altijd beschikbare Oma - die bijzonder pientere, levenswijze vrouw die iedereen raakte met haar alerte aanwezigheid en schrander-grappige opmerkingen. 100 was ze. En toen sliep ze in en besliste om niet meer wakker te worden.

Twee gitaren en een blad met lyrics in de aanslag. Grote broer slikt, kleine broer strijkt met zijn duim over de snaren en middelste broer - mijn liefste Manlieverdelief - zet in. Eerst zacht, dan voluit. Hun ogen strak op het blad, de kist met Oma op nog geen twee meter naast hen. Kippenvel. Om de broers die zelf een lied schrijven en Oma hun vriend noemen. Kippenvel omdat het zo mooi klinkt en er zo goed uitziet, zij drie samen. En kippenvel omdat ze hier zo hard over getwijfeld hebben. Het toch maar gewoon doen. Prachtig, ik wil ze alledrie kussen.

Eerder deze week kreeg ik een 'friendly reminder'. Ik las over perfectionisme. Dat het zo verlammend kan werken. Blokkeren. En niemand houdt het vol. Een perfecte spreidstand combineren met op je tippen staan is niet de bedoeling. Waar het wel om draait is te zorgen dat je er bent en dat je blijft opdagen. Op alle fronten. 'We need you to keep on showing up' zo stond het er. Aha -- dacht ik. Eigenlijk al moeilijk genoeg op zich, zo dacht ik.

En zie ze daar nu zitten. Pre-cies wat het artikel bedoelt. Even dachten ze het niet te doen. Teveel emoties, te weinig repetitie-tijd. En dan. F***k perfectionisme. Ze doen het, zij dagen op en zingen voor hun oma.

In de eerste samenzang zingt Manlief een verkeerde stem.
Niet perfect.
Maar wel allerprachtigst. 

Veel hartjes. 
Voor deze jongens. 
En hun allerliefste oma.