Eén, twee, drie ... Beuh

Eén
Aan het begin van de voorbije week staat er plots een 'schatter' aan onze voordeur. Een vrouw van in de 40, en ze is om door een ringetje te halen. De timing kan niet slechter -- ons huis is een stal (=> ok, gigantisch understatement).

Maar goed, we hebben haar zelf uitgenodigd - door een misverstand is ze niet op onze familiekalender geraakt -, we hebben haar nodig én ze staat daar nu toch, dus we laten haar binnen.

We laten haar binnen en ik wens hartsgrondig dat de aarde hier & nu opensplijt, me opslokt en ik me nooit meer aan deze elegante Gratie moet vertonen. Oh my ... oh my. Ik zie ons huis door haar ogen en schaam me. De rommel, de vuile plekken, de middelmatigheid. Ik zie 7 maanden thuis en een wirwar van onaangeroerde, of net uitpuilende dozen, was in en uit manden, stapels papier die al lang in kaftjes hadden moeten zitten.  

Ze neemt foto's, heel veel. En bij het weggaan vraagt ze of de rest van ons "dossiertje" al geregeld is. Neen dat is het niet. Neen, ik kan me er niet toe zetten. Maar dat krijg ik niet uitgelegd aan deze high-heeled efficiënte, professionele schoonheid. Neen, neen, neen.

Beuh. Ik erger me aan mezelf. 

Twee
Op donderdag en op zaterdag van de voorbije week vragen twee verschillende buren of ik dan eigenlijk van job veranderd ben of nog bij dezelfde werkgever ben. Ik antwoord dat ik vooralsnog nog thuis zit en niet werk. Dat ik in eerste instantie op zoek ga naar iets deeltijds. En bla en bla en bla. Ik voel me alsof ik me moet verantwoorden en zie me al door hun ogen: lui en al zooooo lang thuis, fit genoeg om te gaan lopen in het park, maar werken: Ho maar!

Beeeuuuhhh. Ik schaam me om mezelf. 

Drie
Een weekend met 2 dagen familie, met op zaterdag dan toch te vroeg wakker en telkens te laat gaan slapen (om 22.15u, stel je voor!!!) en ik lig weer "in de patatten". Ik ben een wrak, heb maagpijn en mijn hoofd zit vol watten. Ik ben kwaad op mezelf, op mijn eeuwig overmoedig enthousiasme. Op mijn grenzen die telkens toch weer dichter blijken te liggen dan ik dacht. Op al die middelmatigheid in mijn leven, en het ontbreken van enige fut om er iets wezenlijks aan te doen. 

Ik denk terug aan de controle-arts en vraag me af of ik niet te positief heb gedaan. Of ik mezelf niet teveel druk heb opgelegd om snel weer aan het werk te gaan. Ik vind mezelf een onnozele kip: vorige week vollen bak solliciteren op voltijdse functies, en nu kan ik mijn bed de hele dag niet uit omdat ik een weekend met sociale activiteiten achter de rug heb. Jezus Christus, ik heb zin, zoveel zin om terug in een normaal leven te stappen, maar hoé precies dacht ik een voltijdse job te gaan uitoefenen???

Bah. Bah. Beuh.

Ik kijk rond en zie rommel en veel werk om de chaos getemperd te krijgen. 

Straks - als ik terug energie heb - ga ik met de grove borstel door ons huis.
Ik maak dozen en sorteer. Ik doe Marie Kondo in het niets verdwijnen.
Weg weg, alles moet weg!

Maar eerst nog een dutje. 

​*

--> Een rode pluchen koe die 'beuht' als je aan haar snuit trekt. Iemand?