Een vallend sterretje. Zo zacht als mijn kamerjas.

"Ga jij dan ook eens vallen?"
Pauline ligt in bed, in duizend tranen.

Ik zit zoals elke avond 'nog twee minuutjes' aan haar voeten voor ze in slaap valt.
Ze is dood- en doodongelukkig omdat ze, wanneer ik een sterretje zal zijn geworden, mij niet meer zal kunnen knuffelen.

Pauline is al veel langer bezeten door alles wat met de dood, sterven, en wat daarna te maken heeft.
Sinds een tijdje heeft haar angst zich ook gezet op wat als ik, haar mama, zou sterven.
En nu is ze er blijkbaar van overtuigd dat dat niet lang meer gaat duren. 

Misschien heeft het feit dat ik vorige week mijn auto en vandaag mijn laptop naar het werk terugbracht, haar nog eens aan het denken gezet: mama is ziek. 

Want hoe leg je aan een kind van vier uit wat een burn-out is? 
Ik kan toch moeilijk met het verhaal van de bankrekening afkomen?
Zowat iedereen rond ons heeft al een eigen poging gedaan. Mama is moe. Mama is ziek. Mama is ziek omdat ze moe is. Mama moet eventjes rusten. Mama gaat een tijdje niet meer werken.

Voor haar blijft het natuurlijk raar. 
Want mama heeft meer tijd dan ooit tevoren. Mama is nu altijd thuis. En mama ziet er ook niet zo ziek uit? OK, mama ligt vaak in bed. Maar net zo gezellig om daar even bij te gaan liggen, toch? 

Mijn vage excuses dat 1) mijn ziekte absoluut niet dodelijk is en 2) het hopelijk nog heel lang zal duren voor ik een sterretje word, pikt ze natuurlijk niet. Want Assepoester haar mama is ook gestorven toen die nog jong was. 

Haar verdriet is zo groot. Zo intens. Mijn knuffels en kussen kunnen er niets tegen.

Uiteindelijk maakt ze het voor zichzelf goed.
"Mama, die sterretjes aan de hemel, zijn die ook warm?"
"Ja, mijn lieve schat, heel zacht en warm."
"Zo zacht en warm als jouw kamerjas?"
"Ja zenne"

Stilte.

Dan nog wat vragen over de skeletten van katten en hun staarten.
​
En dan kan ze gaan slapen.