Er was eens een moeder, voor altijd een moeder.

Afbeelding van weheartit

Toen mijn broer 10 werd trakteerde ze hem op een vlucht in een privé-vliegtuigje. Ze had haar gigantische netwerk aangesproken en een piloot bereid gevonden om ons van de grond te doen gaan. Mijn kleine broer werd misselijk nog voor we een respectabele hoogte bereikten, maar vond het - uiteraard - geweldig.

Toen mijn zus 12 werd mocht ze mee naar Londen. Mijn blonde, prettig gestoorde zus samen met 20 puberende-jongensleerlingen-van-mijn-ma de ferry op. Dat werd me wat. Mijn zus hield er toen rebelse vrienden en voor altijd zalige herinneringen aan over.  

Toen ik achttien werd, kropen mijn scoutsvrienden voor en dag en dauw mijn slaapkamerraam binnen langs een ladder die zij had klaargezet. Ze lichtten me uit bed voor een verrassingsfeest en ik vond het de max.

Mijn moeke, mijn moesje ... zo één uit de boekjes. Never a dull day, en vaak vonken en vuur. 

*

Dat haar pijn doet om hier te komen lezen over mijn verdriet. Dat ze net altijd zo hard haar best heeft gedaan om het voor ons wél goed te maken. Ik snap dat het  steekt. Ik snap dat volkomen - en een oude trigger in mij wil erover zwijgen, maar dat gaat niet meer. Ik was van plan om mijn blog in 2017 wat lichter te houden, maar ergens is er een somber doosje geopend en de inhoud ervan moet er eerst nog uit.

* 

Mijn hoofd ligt op haar borstbeen. De zwarte parels op haar vestje hebben dezelfde vorm als de tranen die over haar wangen naar beneden glijden. Mijn armen om haar heen geslagen en mijn harteklop neemt haar stil verdriet over. Of dat probeer ik toch. Ik ben 8 jaar en mijn vader heeft de deur net achter zich toegetrokken. De nacht in, naar dat andere, dubbele leven - naar daar waar voor ons geen plaats is. En bijtende ruzie, en hij stapt op. Mijn moeder laat hij alleen achter met drie kinderen, een avondshift en een gebroken hart. Mijn hele jonge en niet-zo-jonge leven lang.

Ze denken dat ik het niet weet.
Hij denkt dat ik het niet hoor en zie. Hoe hij liever bij een andere vrouw is dan bij ons. 
Zij denkt dat ik het niet weet; van haar groot verdriet. Dat ik niet zie hoe ze stille en bittere tranen plengt. Haar ogen wist, haren kamt en dan weer verder. Een dappere alleenstaande moeder -- en niemand die het vermoedt.

We praten er niet over. Niet hij en zij, maar ik ook niet.
Hij verkiest het gemak van de leugen en de beide walletjes.
Bij haar is het een mengeling van Ontkennende Zelfbescherming - pas als je dingen uitspreekt worden ze echt; Hoop - ooit komt het weer goed; en Schone Schijn - deze schaamte is de onze niet.
En ik zwijg want erover praten betekent nog meer tranen voor mijn mama en dat mag niet.
Dus ik compenseer. Zet mijn maskers op en neem haar verdriet weg. Zonnetje in huis. Flinke dochter. *Parentificatie* - zeggen ze dan zo mooi.

Zij compenseert ook; probeert dubbel en dik ouder te zijn. Ze doet het ongelofelijk maar weet niet dat de liefde van één ouder - hoe onmetelijk diep en onvoorwaardelijk groot ook - het gat geslagen door de afwijzing van de andere nooit helemaal kan dichten. 

* 

Och ... Het is pas lang lang lang nadat mijn moeder haar nieuwe gelukkige leven heeft aangetrokken, mijn vader gestorven is en ik burn out ben geraakt eer we erover praten. Ik schrijf haar een brief en vertel hoe het was. Pijnlijk. Ook wel mooi een beetje, in elk geval authentiek. En toch ... daar en dan vertel ik nog niet eens wat ze echt moet weten. Het vliegtuig, Londen, verrassingsfeest. Zalige momenten die we niet gaan vergeten. Maar nog veel minder, nooit vergeten -want in ons DNA gebrand- is hoe zij, in al haar alleenstaan, wel de enige was. De enige die me zo zacht kon aaien, minutenlang, met haar blik in de mijne. De enige die met ons rode bessen at in de tuin; de enige die met ons in bed kroop en bij het voorlezen gekke woordgrapjes maakte; de enige die in mijn oor zong om me klaar te stomen voor het examen notenleer; de enige die ons overal naartoe chauffeurde, me leerde autorijden en met mij m'n eerste wagen kocht. De enige die ons zag grote mensen worden, harten lijmde, een bruidsjurk kocht. De enige die onze kinderen verzorgt en mooie momenten van vroeger ophaalt. Voor altijd de enige. 

*

Wat ik hier zelf uit leer? 
Weg met de Schone Schijn. Dat is één. 
Geen dubbele levens. Dat is twee.
En praat erover. Dat is drie.