Fietsen. En ook gluren.

Het is een leger van fietsen dat in alle vroegte door de straten van de stad dendert. 
We zijn met veel. Echt veel.
We trappen. In stilte, op het ruisen van onze fietsbanden na. 
En tegelijkertijd zijn we gejaagd, kordaat en recht-op-doel.

Vond je me begin september nog vooraan - focus op de klok en de kuiten -; nu bengel ik ergens in het midden van het peloton. Als ik een gaatje vind zwenk ik uit naar de buitenkant, de huizenkant.
En dan - oh - het gluren.

Als een ongegeneerde voyeur kijk ik binnen. Binnen in al die huizen waar met één hand wordt ontbeten en met de andere een staart-neen-een-dot-een-vlecht-doe-toch-maar-staart in dochters haar wordt gedraaid. Waar vader met blote bast zijn hemd strijkt en koffie drinkt terwijl zijn kinderen gevaarlijk hard in de sofa springen. Waar een meisje alleen aan de keukentafel voor zich uit staart. Waar werkmannen een trap schuren en de hond een croissant krijgt. Waar zussen en broers elkaar pijn doen en niet willen meewerken. Waar baby's uit hun slaap gerukt worden en kleuters  versgewassen mamajurken met hun snottebellen tooien. Waar meisjes niet willen aandoen wat mooi voor hen is en waar ruzie wordt gemaakt in woorden en gebaren. Waar de wekker te laat afgaat, de wallen elke dag dieper en de stoppelbaarden elke dag voller worden.

Zie ze doen - denk ik. 
Geen haar beter of slechter dan wij. 
Geen enkele dag hetzelfde, geen enkele dag volgens plan. Het is toch echt zo - we doen allemaal maar wat. 

En ook: Oef - denk ik dan.
Zie mij hier al gaan. De battles gestreden, mijn kinders afgezet en zelf bijna op bestemming. 
Wij doen ook maar wat.

Maar vandaag wel goed bezig. 

Denk ik dan.
En dat al bijna elke dag sinds ik weer begon met werk. 
(jippie)