Maandag 2 weken geleden
De vraag van mijn collega landt als een baksteen op mijn bureau. Of ik me nog houd aan de goede voornemens die ik na mijn burn out had gemaakt. Het is maandagochtend en ik rol met mijn ogen. Aan de litanie van voornemens die al verbroken zijn had mijn collega zich niet verwacht. Neen ik lees geen boeken in het jaar, neen ik ga niet altijd op tijd naar huis, neen ik sport niet genoeg, neen ik eet niet altijd gezond, neen ik ben niet altijd een beschikbare mama, neen ik heb niet van mijn passie mijn werk gemaakt. Jezus. Ik word er zelf slecht gezind van. En rusteloos - want eigenlijk ... een burn out en al die plannen ten spijt, wàt heb ik nu eigenlijk bijgeleerd??? Maar 's avonds, 's avonds fiets ik naar huis en terwijl ik de auto-koplampen van de auto's in de file tel, benoem ik mijn zegeningen - de voornemens die wel realiteit werden. Ja ik ga met de fiets werken, dicht bij huis. Ja mijn kinderen brengen minstens de helft van hun vakanties thuis door en ik ben een moeder zonder schuldgevoel. Ja ik maak to do lijstjes voor mijn werk en hou me eraan. Ja ik eet minder vlees en drink geen koffie meer. Ja ik ben aan het afkicken van mijn social media verslaving en voel me daardoor heel vrij. Woensdag 1 week geleden De herfstochtend is blauw, zacht en hangt vol beloften. De perfect match met mijn hoofd waarin de goeie ideeën én voornemens blijven borrelen. Ik weet dat ik 99% van die ideeën nooit ten uitvoer zal brengen. So be it. Ik jaag me er niet meer in op. Ik weet ondertussen dat ik kan focussen en voel me al vrij wanneer de ideeën komen en ik dan zelf kan kiezen om er nu niets mee te doen. Want de nood ligt elders nu. In mijn huis, bij mijn gezin. Waar Manlief er bleek en futloos bij loopt en ik - zo gaat het altijd wanneer de nood het hoogst is en de druk erop ligt - in mijn kracht kom. Ik neem over. Ik plan, ik organiseer, ik doe, ik zorg en ik besteed ook uit. We blijven rollen en Manlief is ondertussen beter in hoofd en hart. Donderdag 1 dag geleden Ik mag op cursus. Zelf-management. Op voorhand rol ik nog eens met mijn ogen en bij het binnenkomen van het klaslokaal draait mijn maag een beetje door de inspirational quote die me verwelkomt. Sinds mijn loopbaan-begeleiding-trauma ben ik over-sceptisch voor elk initiatief dat je belooft het stuur over werk en leven weer in handen te nemen. Maar kijk. De coaches zijn top. Steengoed. Ze zetten me nog eens echt aan het werk. Ze houden me een spiegel voor. En ik kijk. Ik luister en kijk dan nog eens en nog eens. Want ik hoor mijn mede-cursisten. Ze worden geleefd. Ze hebben geen controle. Er is geen onderscheid tussen de chaos thuis en op werk. Ze zijn er niet. Niet thuis, niet op werk, niet in zichzelf. Madre mia. Ik hoor mezelf. Ik hoor mezelf drie jaar geleden. Wat goed. Néén, wat erg voor hen, maar wat goed voor mij om dàt allemaal nu nog eens te horen. Te horen hoe ver ik ook zo zat. En te voelen welke kwantumsprong voorwaarts ik sinds toen heb gemaakt. Niet dat het zo aanvoelde. Maar het is wel gelukt, en wel net omdat ik over al die tijd een miljoen kleine voornemens wél tot goeie gewoontes heb gemaakt. Ik maak er een topdag van. Ik geniet ervan om niet meer te moeten werken aan die balans werk-thuis of aan dat schuldgevoel tegenover mijn kinderen. In plaats daarvan smijt ik me volledig op what's next. Op hoe ík nu verder wil. Concrete doelen stellen, realistische engagementen aangaan, een actieplan, en - u raadt het al - héél veel goeie voornemens. Bij het buitengaan lees ik de quote nog eens 'Knowledge is potential; action is power' - and, ow yes, I couldn't agree more this time. Zo is die Gazelle dan ook wel weer.
5 Reacties
Trage Gazelle
23/11/2017 20:22:45
Dank je Anna <3 <3.
Antwoord
Laat een antwoord achter. |
Over mijArchief
Augustus 2020
Categories
Alles
|