Hartjes.

Ze klappen op het ritme van de beats, en vooral: ze komen van overal. Eerst twee mama’s, dan nog eens twee, dan vier, acht, zestien, tot alle mama’s en die ene papa van de hele klas mee zijn. Ze swingen met hun heupen, hun handen laag bij de grond. En dan, als waren ze een levende regenboog, gaan alle handen samen de lucht in, wapperend over de hele speelplaats. Magie. Kippenvel. En emoties all over the place.

Prachtig, prachtig de flashmob die deze 3e-kleuterklasmama’s als verrassing in elkaar staken. Prachtig hoe ze samen oefenden, de hele school mobiliseerden en in duizend talen zwegen tegen de juffen. 

Ik ben niet de enige die geraakt wordt -- andere mama’s smijten zich nu en ook die lieve, to-taal overdonderde juffen, komen van hun tegel en halen de beste danspasjes boven. 

Hartjes voor deze school, voor de hele gemeenschap die errond hangt, voor de verbondenheid die je op dit moment haast uit de lucht kan plukken. En zoveel hartjes voor die lieve 3e-kleuterklassers die dit geborgen wijkschooltje verlaten en mega-dapper naar de grote school verkassen, het onbekende tegemoet.

<3

Hartjes voor dit hele seizoen. Voor al die laatste keren -- school, opvang, dansles. Voor samen cadeautjes kiezen, afscheid nemen en nieuwe verwachtingen smeden.

Hartjes voor zomerse avonden waarin vrienden de barbecue laten smeulen, muziek door de tuin laten rollen en een spontaan een wedstrijdje basketball uit hun mouw schudden. 

Hartjes voor dat heerlijke koppel dat trouwt en een idyllisch tuinfeest houdt. Met een fietserspeloton als suite, veel ijs en een echt voetbaltornooi voor àlle gasten.  

Hartjes voor ouderschapsverlof, voor mijn laatste werkdag die ik er vandaag doorjaagde en de maand zaligheid die op mij ligt te wachten. 

Hartjes, zelfs, voor zwoele avonden met lege straten waarin het gejuich voor onze Duivels op het wereldkampioenschap vanuit de huiskamers door de lege straten galmt. 

Hartje dus. 
Veel hartjes.