Het is de griep toch niet!?

Tussen alle odes aan die Wervelende Energie van mij toch nog even fluisterend bekennen dat het wel degelijk een fijn lijntje blijft ... Het wankele evenwicht zoals ze dat soms zo mooi zeggen. 
*

"Het is de griep toch niet!?" -- zo zei de psycholoog het destijds. Waarmee ze bedoelde dat een burn out, unlike de griep, niet zomaar over gaat; het niet iets is waar je op een dag volledig van genezen bent - en dan weer verder. Ze bleef er op hameren hoe de burn out mijn verdere leven zou veranderen en ervoor zou zorgen dat ik nu altijd  'anders dan tevoren' zou zijn. 

Wanhopig werd ik ervan, moedeloos en gedeprimeerd. Ja, het viel natuurlijk niet meer te ontkennen dat ik mijn leven anders moest gaan inrichten. Nieuwe keuzes moest maken. Maar dat - ondanks de compromissen die ik sloot en de toegevingen die ik deed - mijn toestand toch nog altijd wankel zou blijven, dat vooruitzicht viel me loodzwaar. 

En toen, toen genas ik wel degelijk en voelde ik me triomfantelijk - zeg maar betweterig. Ik had het toch maar weer eens slim aangepakt. Lichter werk. Afgebakende uren. Fietsen in plaats van file-bumperen-met-de-auto. Veel wandelen. Quality time, Reinheid, Regelmaat en Rust. Zie je wel - ik was wél genezen. De energie bleef aan, mijn blijheid kende geen grenzen. De burn out als een griep. Netjes afgehandeld en voorgoed begraven. 

Vandaag trek ik mijn staart in, moet ik toegeven dat ze wederom gelijk had, die pientere psychologe van me. Het is. niet. weg. Het sluimert, het ligt op de loer en het breekt uit wanneer het zijn kans schoon ziet. 

Het zijn de kleine dingen, de onbewaakte momenten die de burn out ook vandaag nog - bijna één jaar na de crash - zo onvoorspelbaar en gevaarlijk maken.

Het is het nieuwe paar All Stars van dochter van vier die veel te moeilijk aangaan in de razende ochtendshift. Mijn geduld spat uit elkaar, ik roep, en veel en te luid. Pauline schrikt zich rot, kijkt me wantrouwend aan, ik haat mezelf. On-rede-lijk. 

De sleutels die voor de achthonderdmiljoenste keer zoek zijn op het moment dat ik al op mijn afspraak had moeten zijn. Ik jaag mezelf onwaarschijnlijk hard op, krijg een echte paniekaanval (dat was lang geleden), en terwijl ik mezelf verwens heb ik zin heb om met mijn kop tegen te muur te rammen of mijn blote voet door de glazen deur te stampen. In plaats daarvan krijgt Manlief een snak en een beet. Totaal on-rede-lijk. 

En mijn lijf dat nu eigenlijk volkomen up-to-speed is en dan soms, ineens, weer helemaal niet. Het tweede glas wijn dat na al die maanden alcohol-onthouding véél teveel blijkt en mijn lichaam stijf en loom en harkerig maakt. Te moe om ook maar iets te ondernemen, ook the day after. Een overheerlijke dag met vrienden in de herfst die achteraf afschuwelijk vermoeiend-en-kleierig aanvoelt. Elk uurtje dat ik 's avonds te laat in bed lig en dat de volgende dag afgestraft wordt met zware zwarte wolken in mijn hoofd en in mijn hart. 

Oh. Oh. Oh. Ze had natuurlijk gelijk. De burn out heeft me in alle betekenissen van het woord anders, veranderd, gemaakt. Zo lichtgeraakt, zo kwetsbaar en fragiel. Evenwicht en zelfzorg - dàt  zijn nu de hoekstenen, voor mij en de mijnen. Want gaat het met mij niet goed, dan zweet mijn omgeving, veel harder dan vroeger. Ook dankzij de burn out. 

En neen, ik vind het eigenlijk niet eens zo erg. Ergens vind ik het prettig om zo bewust met mijn grenzen om te gaan, om te leren en goed voor mezelf te zorgen. Ik voel me bevestigd in al mijn keuzes, en eerlijk waar, als we even uitzoomen: ik ben nog nooooooiiiit zo goed bezig geweest. 

Eén van mijn nieuwe bazen zei onlangs nog dat hij gruwelt van een foutloos bestaan. Awel, op een dag als vandaag vind ik dat schoon gezegd.