Het is een wedstrijd. Die je niet winnen kan.

Ik ben aan het start-to-runnen en moet mezelf tegenhouden om niet over het vooropgestelde schema te gaan. Om niet te streven.
Een paar weken geleden deed ik het wel, ik matte mezelf af en kon vervolgens 3 weken niet lopen door de pijn in mijn knie.
​Dus loop ik vandaag braaf mijn minuten, en stap wat tussenin. 

Tijdens het lopen denk ik aan mijn vader.
Deze week 4 jaar geleden vertelde hij ons op zaterdag dat hij ziek was, op zondag zakte hij in elkaar, op maandag lag hij aan het beademingstoestel en op dinsdag ging hij dood. 

Ik denk aan hem en ik vraag me af in hoeverre zijn veeleisende opvoeding me richting dat eindeloze streven, het eeuwige perfectionisme, en misschien zelfs richting burn out geduwd heeft. 

Scène 1, Brussel, ergens in de jaren '80 - Kleine Gazelle is 5 jaar.
"Papa, mijn kamer is opgeruimd!"
"Aha, ben je zeker? Kan de koningin er op bezoek komen?"
Mmm ... neen, dat nu ook weer niet. Ik ga terug en zorg ervoor dat er geen knuffel meer ontsnapt, alle prulletjes weg zijn en elk laatste puzzelstukje in de juiste doos terecht komt. De kamer blinkt.

Scène 2, Brussel, wat verder in de jaren '80 - Kleine Gazelle in het derde leerjaar.
De juf kondigt aan dat we de dag erop een luistertest gaan doen. Ze zegt erbij dat we hiervoor niet kunnen studeren. Stiekem haal ik toch het handboek 'Luisterend lezen' uit mijn bank en stop het in mijn boekentas. Ik ga straks aan mijn vader vragen om wat oefeningen te doen. Hij zal trots zijn op mij.

En zo gaat het verder ... studiekeuze in het middelbaar (met Grieks! én Latijn!), daarna (universiteit! een Katholieke!), lieven, kleren, muziekkeuze, boeken ipv TV, ... het werd allemaal door en voor mijn vader gekozen. De ene keer al wat vriendelijker dan de andere.

Het werd er bij mij, mijn zus, mijn broer ingebakken dat we al-tijd op onze tippen moesten staan.
Ons uiterste best moesten doen. Voor het moeilijkste kiezen, niet voor wat je het liefste deed.
Eerst FLINK zijn, dan pas gelukkig. 

De laatste jaren voor zijn dood zat mijn vader zelf in de knoop.
​We hebben nooit veel echte gesprekken met elkaar kunnen voeren en ik blijf het me afvragen: had hij er spijt van? Was hij zelf op zoek naar een authentieker/intuïtiever leven? Was hij ongelukkig omdat hij voor zichzelf had ingezien dat perfect onhaalbaar is, en erkenning van buitenaf niet zoveel waard is als erkenning van jezelf?  

Bij zowat alle burn out verhalen die ik hoor, gaat het over grenzen stellen.
Dat heb ik van mijn vader niet geleerd. Ik heb geleerd om te streven.
Want grenzen zijn er om overschreden te worden, om erover te gaan, om ze te verleggen.

Mijn grenzen zijn weg nu. Ik wéét zelfs niet waar ik ze moet gaan zetten.
En zolang ik dat niet kan, blijf ik bang om terug te gaan. 


*
​
P.S. En neen, ik wil niet gezegd hebben dat het mijn vaders schuld is dat ik vandaag ge-burn-out ben. Het is natuurlijk mijn leven en mijn verantwoordelijkheid. Zoals ik al schreef, is burn out voor mij een mix van teveel factoren geweest. Maar nu ik zelf mama ben en aan het opvoeden, kauw ik wel op de link tussen opvoeding en perfectionisme, weerbaarheid, veerkracht, etc.