trage gazelle
  • Home & Blog
  • Over mij
  • Gazelle in de slow lane
    • Over de slow lane
    • Chronologisch >
      • Proloog
      • Zomer 2015
      • Najaar 2015
      • De crash
      • November 2015
      • December 2015
      • Januari 2016
      • Februari 2016
      • Maart 2016
      • April 2016
      • Mei 2016
    • In een lijstje
    • Links
  • Home & Blog
  • Over mij
  • Gazelle in de slow lane
    • Over de slow lane
    • Chronologisch >
      • Proloog
      • Zomer 2015
      • Najaar 2015
      • De crash
      • November 2015
      • December 2015
      • Januari 2016
      • Februari 2016
      • Maart 2016
      • April 2016
      • Mei 2016
    • In een lijstje
    • Links

Het is een wedstrijd. Die je niet winnen kan.

13/4/2016

3 Reacties

 
Ik ben aan het start-to-runnen en moet mezelf tegenhouden om niet over het vooropgestelde schema te gaan. Om niet te streven.
Een paar weken geleden deed ik het wel, ik matte mezelf af en kon vervolgens 3 weken niet lopen door de pijn in mijn knie.
​Dus loop ik vandaag braaf mijn minuten, en stap wat tussenin. 

Tijdens het lopen denk ik aan mijn vader.
Deze week 4 jaar geleden vertelde hij ons op zaterdag dat hij ziek was, op zondag zakte hij in elkaar, op maandag lag hij aan het beademingstoestel en op dinsdag ging hij dood. 

Ik denk aan hem en ik vraag me af in hoeverre zijn veeleisende opvoeding me richting dat eindeloze streven, het eeuwige perfectionisme, en misschien zelfs richting burn out geduwd heeft. 

Scène 1, Brussel, ergens in de jaren '80 - Kleine Gazelle is 5 jaar.
"Papa, mijn kamer is opgeruimd!"
"Aha, ben je zeker? Kan de koningin er op bezoek komen?"
Mmm ... neen, dat nu ook weer niet. Ik ga terug en zorg ervoor dat er geen knuffel meer ontsnapt, alle prulletjes weg zijn en elk laatste puzzelstukje in de juiste doos terecht komt. De kamer blinkt.

Scène 2, Brussel, wat verder in de jaren '80 - Kleine Gazelle in het derde leerjaar.
De juf kondigt aan dat we de dag erop een luistertest gaan doen. Ze zegt erbij dat we hiervoor niet kunnen studeren. Stiekem haal ik toch het handboek 'Luisterend lezen' uit mijn bank en stop het in mijn boekentas. Ik ga straks aan mijn vader vragen om wat oefeningen te doen. Hij zal trots zijn op mij.

En zo gaat het verder ... studiekeuze in het middelbaar (met Grieks! én Latijn!), daarna (universiteit! een Katholieke!), lieven, kleren, muziekkeuze, boeken ipv TV, ... het werd allemaal door en voor mijn vader gekozen. De ene keer al wat vriendelijker dan de andere.

Het werd er bij mij, mijn zus, mijn broer ingebakken dat we al-tijd op onze tippen moesten staan.
Ons uiterste best moesten doen. Voor het moeilijkste kiezen, niet voor wat je het liefste deed.
Eerst FLINK zijn, dan pas gelukkig. 

De laatste jaren voor zijn dood zat mijn vader zelf in de knoop.
​We hebben nooit veel echte gesprekken met elkaar kunnen voeren en ik blijf het me afvragen: had hij er spijt van? Was hij zelf op zoek naar een authentieker/intuïtiever leven? Was hij ongelukkig omdat hij voor zichzelf had ingezien dat perfect onhaalbaar is, en erkenning van buitenaf niet zoveel waard is als erkenning van jezelf?  

Bij zowat alle burn out verhalen die ik hoor, gaat het over grenzen stellen.
Dat heb ik van mijn vader niet geleerd. Ik heb geleerd om te streven.
Want grenzen zijn er om overschreden te worden, om erover te gaan, om ze te verleggen.

Mijn grenzen zijn weg nu. Ik wéét zelfs niet waar ik ze moet gaan zetten.
En zolang ik dat niet kan, blijf ik bang om terug te gaan. 


*
​
P.S. En neen, ik wil niet gezegd hebben dat het mijn vaders schuld is dat ik vandaag ge-burn-out ben. Het is natuurlijk mijn leven en mijn verantwoordelijkheid. Zoals ik al schreef, is burn out voor mij een mix van teveel factoren geweest. Maar nu ik zelf mama ben en aan het opvoeden, kauw ik wel op de link tussen opvoeding en perfectionisme, weerbaarheid, veerkracht, etc.
3 Reacties
anna berg link
16/4/2016 23:06:26

Ik denk dat ik het begrijp. Perfectionisme wordt vaak ongezond gevoed. Bij mij door een narcistische ouder voor wie je nooit goed genoeg bent. Ik probeer daar ook van af te kijken, maar in mijn werk weiger ik dat streven op te geven.

Antwoord
misssexandthecity link
28/4/2016 08:28:17

Ik ga hier in kruissnelheid door je verhalen,.......en je drukt me met mijn neus op de feiten,.......

Antwoord
Trage Gazelle link
29/4/2016 22:47:50

Wow ... maar hopelijk geen burn out in zicht??!!

Antwoord

Uw commentaar zal worden geplaatst nadat het is goedgekeurd.


Laat een antwoord achter.

    Over mij

    Foto
    Evenwicht en contentement. 
    Dat is alles wat ik nodig heb.


    Archief

    Augustus 2020
    Juli 2020
    Juni 2020
    Mei 2020
    April 2020
    December 2019
    November 2019
    Oktober 2019
    Augustus 2019
    Juli 2019
    Juni 2019
    Mei 2019
    April 2019
    Maart 2019
    Februari 2019
    Januari 2019
    December 2018
    November 2018
    Oktober 2018
    September 2018
    Augustus 2018
    Juli 2018
    Juni 2018
    Maart 2018
    Februari 2018
    November 2017
    Oktober 2017
    September 2017
    Augustus 2017
    Juli 2017
    Juni 2017
    April 2017
    Maart 2017
    Februari 2017
    Januari 2017
    December 2016
    November 2016
    Oktober 2016
    September 2016
    Augustus 2016
    Juli 2016
    Juni 2016
    Mei 2016
    April 2016
    Maart 2016
    Februari 2016
    Januari 2016
    December 2015
    November 2015


    Categories

    Alles
    40 Dagen Bloggen
    Alles Of Niets
    Bezield Leven En Werken
    Burn Out
    Combinatie Werk En Gezin
    Dat Moment Wanneer
    De Macht Der Gewoonte
    Discipline
    Echter Leven
    Familie
    Feest
    Gezond Eten
    Goeie Gewoontes
    Herstel Van Burn Out
    Het Leven Zoals Het Is
    Klein Geluk
    Kwetsbaarheid
    Leven En Dood
    Mama Zijn
    Mijn Hoofd Zegt Klik
    Mindfulness
    Moe Zijn
    Ontspannen
    Ontspullen
    Paniekaanval
    Perfectionisme
    Reizen
    Schuld
    Slapen
    Trager Leven
    Weekend
    Yoga
    Zelfzorg


    RSS-feed