"En?? Hoe was het????!!!!" -- (stilte) -- "Komt allemaal goed!"

In het echt zien ze er eigenlijk wat cooler uit ;-). Met een beetje blink en sparkles. Enzo.

Mijn mannekens lief ... een terugkeer naar de werkvloer na een lange, zwarte, zware burn out van 9 maanden ...  ik garandeer het u ... het is niet voor mietjes.

Het was druk, veel en best wel zwaar-vermoeiend. Serieus, hoéveel kunnen zoveel verschillende mensen op één dag in twee oren blazen? Mijn oren blijven maar ruisen en mijn hoofd voelt puntig nu, en wollig en veel te vol.

En neen, uiteraard kunnen diezelfde lieve mensen zich to-taal niet voorstellen uit welke vegeterende toestand ik kom. Hoe ik een tijdje terug nog onpasselijk werd bij het idee alleen al ... Werk? Moi? Niet in de komende tien jaar! 

En zie me nu ... goochelen met Outlook, Intranet, IT ticketjes, jobbeschrijvingen en honderdduizend nieuwe namen en gezichten ... na een uurtje al. Alsof er in al die tijd niets, he-le-maal niets, aan de hand is geweest. Wow. Wow. Woooooow.

Echt goed. Echt goed dat voor mij deze werkweek maar twee dagen duurt.
En echt goed dat ik dan drie dagen kan bekomen. Want op maandag viert Leuven Kermis en heb ik daarom vrijaf. Jaja. Ha!

Moe dus. Maar wel tevreden. 
Stijf van de adrenaline. Maar wel tevreden.
De klei is weg, mijn middle name blijkt zo maar ineens 'feniks'.
En tevreden dus. Want ik geloof het echt - de job is iets voor mij. Eens de shock verwerkt, word ik een kei in wat ik nu ga doen. 

Voor het eerst in mijn leven heb ik een rol die dan toch behoorlijk pittig blijkt, maar waarvoor ik niet constant op de tippen van mijn tenen moet staan. Ik verdien minder dan in mijn allereerste startersloon maar krijg er een enorm gevoel van vrijheid voor terug. Voor het eerst in mijn carrière heb ik geen bedrijfswagen, maar het fietsen naar huis vandaag -zonder laptop of bedrijfstelefoon - maakte mijn hoofd zo zalig leeg. Ik wil nu al niet meer terug.

Ai, en tegelijkertijd bloedt mijn hart. Heel hard. Omdat Pauline al vanaf dag 1 meteen de allerlaatste op de speelplaats was. En omdat Marie nog net een half uurtje in mijn armen heeft gelegen. Flesje-pyjama-boekje-liedje-nogeenkusje-slaapwel. Doei, dag, tot morgen. En ik weet dat ik er nooit nooit nooit aan ga kunnen wennen om mijn kindertjes maar twee dagen in de week écht te zien. Te voelen, en van hart tot hart met hen te zijn.

We zullen zien. We zullen zien. Dit was dag één. 
Wat brengt morgen, en volgende week? Dan wordt het allemaal nog echter met Manlief een volle week buitenland-waarts. We zullen het wel zien.

In elk geval ... ondertussen heb ik mijn nieuwe bling bling schoenen alvast eens kunnen aandoen. En ook daarover: tevreden. Wederom ha!