Kroniek van een slaap-attical

Afbeelding van de onvolprezen Gemma Correl <3

Apegapen.
Een mooi woord voor een sneu feit. Want zo was het: mijn blog lag de afgelopen weken op apegapen, en ik erbij. 

Mijn eerder optimisme over onze stoet aan feesterijen ten spijt, het crossen van het ene feest naar het andere, en alle voorbereidingen daar tussenin, bleken dan toch zwaarder dan gedacht. Na twee verjaardagen ging ik neer; vocht er vervolgens niét tegen (goed van mij), om pas vandaag weer boven water te komen. 

Wat volgt is de kroniek van mijn mini sabbatical. Die ik al slapend doorbracht. Mijn slaap-attical. 

Twee zondagen geleden
We zijn er goed aan begonnen, aan onze feestjes. Zowel mijn als Paulines verjaardag worden met veel ongedwongenheid en taart gevierd. Niks ambitie, geen perfectie, Chill. Paulines verjaardagsfeestje voor de klas komt en wordt een Indianen-partij. Wanneer de storm buiten een streep door onze tipi-in-het-bos-plannen trekt, eindigen we onverwachts met tien uitgelaten kleuters en een piñata in ons klein salon. Hysterie en hilariteit alom. Argh.

Gelukkig brengen de glitterstickers, eenhoorn-maskers en rollende plak-oogjes die ik op de laatste knip bij Hema meegraaide soelaas. Van de ene op de andere moment wordt ons huis een crea-atelier vol concentratie, een tempel van rust. Tongetjes steken uit monden, de lijmpotten gaan van hand tot hand en ik val steil achterover van de schoonheid van de knutselwerkjes die aan mijn keukentafel gefabriceerd worden. Om maar te zeggen: het gaat hier meer dan goed en echt alles verloopt vlot.

En toch ... wanneer het laatste vriendje-met-verentooi de deur achter zich toetrekt, word ik overvallen door een gigantische, alomvattende, loden vermoeidheid. Van het ene op het andere moment ben ik een 98-jarige vrouw in een verstijfd lichaam. 

Die avond, wanneer ik samen met mijn meisjes onder de wol kruip, geloof ik het echt. Ik geloof echt dat een marathon-nacht me er weer bovenop zal trekken en me mijn jeugdige -ahum- energie zal teruggeven. 

Twee maandagen geleden
Ik sta op met een kop vol watten en een lijf vol spierpijn. 
Van tevéél te slapen - denk ik. 
Een douchke - denk ik. Een fietstocht door de kou. Koffie. Meer koffie. Trappen lopen. Niets helpt. 
Ik zit in een droezelige wolk en ik raak er niet uit. 
Eén dagje en morgen beter - denk ik.

Twee woensdagen geleden
Er komt geen beterschap. Al drie nachten van bijna 12 uur elk -- mijn hoofd blijft potdicht en mijn lijf doet ook niet mee.

Op het werk vertrouw ik mezelf niet meer. Ik voel mezelf fouten maken, maar ik kan niet zeggen waar en wanneer. Ik check de uitnodiging voor een diner wel drie keer en bestel dan een taxi voor de baas naar de Krijshoutlaan. Wat een vreemde, mooie naam - denk ik nog. Ik check nog eens - om pas drie dagen later te ontdekken dat ik al die hele tijd in de Kruishoutlaan moet zijn. En zo staat het ook op die  bloody uitnodiging. Zwart op wit.
Of nog: ik moet twee collega's aan elkaar voorstellen maar ik stop in het midden van mijn zin. Black out. Ik kan me de naam van mijn mannelijke collega voor geen meter meer herinneren. Ik maak er mij van af met een domme grap, druip af en kom super-onbeleefd over. Hatelijk.

Ja, ik haat het, maar het lukt me niet om mezelf tot de orde te roepen. De inhoud van mijn hoofd is in stukken gehakt en in verschillende kotjes gestoken. De deurtjes ertussen zijn dicht en ik weet niet wààr ik de sleutels ervan moet gaan zoeken. 

Eén vrijdag geleden
Ik sta in de badkamer, in pyama en poets mijn tanden. Het is 20.30u (ja dat is half-ne-gen) en ik ben absolutely wasted, uitgewrongen, klaar voor bed. Ik ben ook lastig. Elke, echt elke dag van deze week ben ik samen met mijn dochters gaan slapen en ik voel me nog geen spat fitter.

Ik vecht er niet tegen; ik geef alles op om toch maar te slapen, en allemaal voor niets. Ons huis is een ontplofte bom, we missen de activiteiten op school en ik blijf apathisch en onverdraagzaam door de uitputting.

Ik begon aan mijn slaap-attical vanuit het heldhaftige idee van Reculer pour mieux Sauter -- nu wat rusten en daarna als versie 2.0 van mezelf herrijzen, zoiets. Maar mijn vlieger gaat niet op. Die avond stap ik meer dan teleurgesteld in bed, spreek luidop mijn wens uit om niet meer moe te zijn, en val als een blok in slaap. 

Eén zaterdag geleden 
Marie roept me wakker om halfzes. Ik sta op en voel het meteen. Er is flow. Ik ben fris, vol energie. Ik ben goedgezind en uberondernemend. Het Universum heeft me gehoord en op mijn wenken bediend. 

Het weekend loopt als een trein. Ik was en plas, kook en koop, vul agenda's, kalenders en boekentassen aan. Tussen de bedrijven door neem ik hier en daar een pijnstiller -- er is een lichte hoofdpijn die sluimert en niet groter mag worden, maar tegen zondagavond voel ik me eindelijk weer 'on top'. Ik ben terug.

Eén maandag geleden
Wanneer ik opsta is mijn hoofd nu zelf een Krijshout.
Het splijt van de pijn en zorgt voor zwarte vlekken voor mijn ogen en een druk op mijn maag. Koffie en pijnstillers. Vééél. 
De kou op de fiets doet me geen goed. Ik kom tollend van de hoofdpijn aan op het werk. Ik heb een sjaal en een donkere kamer nodig maar ik durf niet terug naar huis uit angst dat nog een fietstocht erbij mijn hoofd ook echt zal doen barsten. 

De hele dag ben ik alleen maar hoofd. Er zit een woest beest in dat ik moet zien te temmen en in zijn hoek houden. Ik word bang van de druk op mijn slapen, het voelt alsof elke zenuw in mijn gezicht bloot ligt en geteisterd wordt door prikkels.

Dinsdag, woensdag, meer van dat. 
De hoofdpijn komt en gaat. Ik jaag de pijnstillers erdoor alsof het Bonbon Napoléons zijn. 
Heb ik geen pijn, dan voel ik me duizelig en zweverig, high on drugs.

Gisteren donderdag
Helder. Zo plots. Zo goed.
Ik vlam door mijn dag. Verzet bergen, klaar klussen en maak het onmogelijke mogelijk.
De complimenten en waardering volgen meteen. Ik ben een heldin met vleugels.

Vandaag vrijdag
Niet meer kraakhelder. Niet meer zo fit. 
Mijn slapen duwen duwen duwen, mijn zenuwen hebben vrij spel. 

Misschien, heel misschien, krabbel ik dit weekend in de kast, op zoek naar dat voorschrift voor de neuroloog. Maak ik een afspraak en ga er ook heen. Kijk, ik ben gezegend met veel goede ideeën en een grote dadendrang. Daarbij geloof ik nogal sterk in mijn eigen kunnen en de kracht van de mind, van mijn mind. Hoe ironisch - en vervelend - is het dan dat mijn hoofd, mijn arm krijsend hoofd, die mind en ondernemingszin van mij alsmaar tegenhoudt? 

***

(maar toch wel eindelijk weer een stukje geschreven, oef.)