Apegapen.
Een mooi woord voor een sneu feit. Want zo was het: mijn blog lag de afgelopen weken op apegapen, en ik erbij. Mijn eerder optimisme over onze stoet aan feesterijen ten spijt, het crossen van het ene feest naar het andere, en alle voorbereidingen daar tussenin, bleken dan toch zwaarder dan gedacht. Na twee verjaardagen ging ik neer; vocht er vervolgens niét tegen (goed van mij), om pas vandaag weer boven water te komen. Wat volgt is de kroniek van mijn mini sabbatical. Die ik al slapend doorbracht. Mijn slaap-attical. Twee zondagen geleden We zijn er goed aan begonnen, aan onze feestjes. Zowel mijn als Paulines verjaardag worden met veel ongedwongenheid en taart gevierd. Niks ambitie, geen perfectie, Chill. Paulines verjaardagsfeestje voor de klas komt en wordt een Indianen-partij. Wanneer de storm buiten een streep door onze tipi-in-het-bos-plannen trekt, eindigen we onverwachts met tien uitgelaten kleuters en een piñata in ons klein salon. Hysterie en hilariteit alom. Argh. Gelukkig brengen de glitterstickers, eenhoorn-maskers en rollende plak-oogjes die ik op de laatste knip bij Hema meegraaide soelaas. Van de ene op de andere moment wordt ons huis een crea-atelier vol concentratie, een tempel van rust. Tongetjes steken uit monden, de lijmpotten gaan van hand tot hand en ik val steil achterover van de schoonheid van de knutselwerkjes die aan mijn keukentafel gefabriceerd worden. Om maar te zeggen: het gaat hier meer dan goed en echt alles verloopt vlot. En toch ... wanneer het laatste vriendje-met-verentooi de deur achter zich toetrekt, word ik overvallen door een gigantische, alomvattende, loden vermoeidheid. Van het ene op het andere moment ben ik een 98-jarige vrouw in een verstijfd lichaam. Die avond, wanneer ik samen met mijn meisjes onder de wol kruip, geloof ik het echt. Ik geloof echt dat een marathon-nacht me er weer bovenop zal trekken en me mijn jeugdige -ahum- energie zal teruggeven. Twee maandagen geleden Ik sta op met een kop vol watten en een lijf vol spierpijn. Van tevéél te slapen - denk ik. Een douchke - denk ik. Een fietstocht door de kou. Koffie. Meer koffie. Trappen lopen. Niets helpt. Ik zit in een droezelige wolk en ik raak er niet uit. Eén dagje en morgen beter - denk ik. Twee woensdagen geleden Er komt geen beterschap. Al drie nachten van bijna 12 uur elk -- mijn hoofd blijft potdicht en mijn lijf doet ook niet mee. Op het werk vertrouw ik mezelf niet meer. Ik voel mezelf fouten maken, maar ik kan niet zeggen waar en wanneer. Ik check de uitnodiging voor een diner wel drie keer en bestel dan een taxi voor de baas naar de Krijshoutlaan. Wat een vreemde, mooie naam - denk ik nog. Ik check nog eens - om pas drie dagen later te ontdekken dat ik al die hele tijd in de Kruishoutlaan moet zijn. En zo staat het ook op die bloody uitnodiging. Zwart op wit. Of nog: ik moet twee collega's aan elkaar voorstellen maar ik stop in het midden van mijn zin. Black out. Ik kan me de naam van mijn mannelijke collega voor geen meter meer herinneren. Ik maak er mij van af met een domme grap, druip af en kom super-onbeleefd over. Hatelijk. Ja, ik haat het, maar het lukt me niet om mezelf tot de orde te roepen. De inhoud van mijn hoofd is in stukken gehakt en in verschillende kotjes gestoken. De deurtjes ertussen zijn dicht en ik weet niet wààr ik de sleutels ervan moet gaan zoeken. Eén vrijdag geleden Ik sta in de badkamer, in pyama en poets mijn tanden. Het is 20.30u (ja dat is half-ne-gen) en ik ben absolutely wasted, uitgewrongen, klaar voor bed. Ik ben ook lastig. Elke, echt elke dag van deze week ben ik samen met mijn dochters gaan slapen en ik voel me nog geen spat fitter. Ik vecht er niet tegen; ik geef alles op om toch maar te slapen, en allemaal voor niets. Ons huis is een ontplofte bom, we missen de activiteiten op school en ik blijf apathisch en onverdraagzaam door de uitputting. Ik begon aan mijn slaap-attical vanuit het heldhaftige idee van Reculer pour mieux Sauter -- nu wat rusten en daarna als versie 2.0 van mezelf herrijzen, zoiets. Maar mijn vlieger gaat niet op. Die avond stap ik meer dan teleurgesteld in bed, spreek luidop mijn wens uit om niet meer moe te zijn, en val als een blok in slaap. Eén zaterdag geleden Marie roept me wakker om halfzes. Ik sta op en voel het meteen. Er is flow. Ik ben fris, vol energie. Ik ben goedgezind en uberondernemend. Het Universum heeft me gehoord en op mijn wenken bediend. Het weekend loopt als een trein. Ik was en plas, kook en koop, vul agenda's, kalenders en boekentassen aan. Tussen de bedrijven door neem ik hier en daar een pijnstiller -- er is een lichte hoofdpijn die sluimert en niet groter mag worden, maar tegen zondagavond voel ik me eindelijk weer 'on top'. Ik ben terug. Eén maandag geleden Wanneer ik opsta is mijn hoofd nu zelf een Krijshout. Het splijt van de pijn en zorgt voor zwarte vlekken voor mijn ogen en een druk op mijn maag. Koffie en pijnstillers. Vééél. De kou op de fiets doet me geen goed. Ik kom tollend van de hoofdpijn aan op het werk. Ik heb een sjaal en een donkere kamer nodig maar ik durf niet terug naar huis uit angst dat nog een fietstocht erbij mijn hoofd ook echt zal doen barsten. De hele dag ben ik alleen maar hoofd. Er zit een woest beest in dat ik moet zien te temmen en in zijn hoek houden. Ik word bang van de druk op mijn slapen, het voelt alsof elke zenuw in mijn gezicht bloot ligt en geteisterd wordt door prikkels. Dinsdag, woensdag, meer van dat. De hoofdpijn komt en gaat. Ik jaag de pijnstillers erdoor alsof het Bonbon Napoléons zijn. Heb ik geen pijn, dan voel ik me duizelig en zweverig, high on drugs. Gisteren donderdag Helder. Zo plots. Zo goed. Ik vlam door mijn dag. Verzet bergen, klaar klussen en maak het onmogelijke mogelijk. De complimenten en waardering volgen meteen. Ik ben een heldin met vleugels. Vandaag vrijdag Niet meer kraakhelder. Niet meer zo fit. Mijn slapen duwen duwen duwen, mijn zenuwen hebben vrij spel. Misschien, heel misschien, krabbel ik dit weekend in de kast, op zoek naar dat voorschrift voor de neuroloog. Maak ik een afspraak en ga er ook heen. Kijk, ik ben gezegend met veel goede ideeën en een grote dadendrang. Daarbij geloof ik nogal sterk in mijn eigen kunnen en de kracht van de mind, van mijn mind. Hoe ironisch - en vervelend - is het dan dat mijn hoofd, mijn arm krijsend hoofd, die mind en ondernemingszin van mij alsmaar tegenhoudt? *** (maar toch wel eindelijk weer een stukje geschreven, oef.)
7 Reacties
O Gazelle, wat afschuwelijk...
Antwoord
Sien
3/12/2016 14:08:20
Die ups en downs zijn zo herkenbaar! Je bent er niet alleen mee. En telkens, vanaf dat het weer eventjes goed gaat, geloven dat het nu wel zo zal blijven! Denk ik ook altijd.
Antwoord
Tineke
3/12/2016 15:36:54
liefs
Antwoord
Alcippe
3/12/2016 21:25:16
Dag lieve gazelle, ik volg je blog al een tijdje en o, wat een herkenbaarheid., dank je wel daarvoor! De ene dag teveel energie, de wereld - wat zeg ik 2 werelden!- aankunnen en de volgende dag ontglipt me weer alles en kan ik inderdaad zelfs geen namen meer onthouden. Ik denk dat ik er ondertussen zelf ongeveer achter ben waar het allemaal vandaan komt. Het perfectionisme, het niet zo veilige ouderlijke nest, bijna 40 zijn, maar vooral, mijn leven leven op een manier die mijn hart anders wil. Op de dagen dat ik voel dat ik weet waar ik naartoe wil, en dat ik doe wat ik écht graag doe zit het gevoel juist en voel ik me ook fysiek goed en niet opgejaagd of uitgeput. Wat niet helpt en je uiteindelijk nog verder van huis brengt: medicatie. Laat je dat dus ajb niet aanpraten. Liefs!
Antwoord
Ik volg ook al een tijdje je blog en vind dat je alles zo goed kan beschrijven. Daar heb ik echt veel bewondering voor. Je verhalen zijn ook voor mij vaak herkenbaar. Zelf heb ik jarenlang vreselijke migraine gehad. Het hinderde mij in wat ik wou doen waardoor ik net harder mijn best ging doen en dagelijks nog langer studeerde, een vicieuze cirkel. De neuroloog schreef medicatie voor die de pieken wat afvlakte maar met vreselijk veel bijwerkingen. Een deel van de oorzaak was bij mij waarschijnlijk hormonaal want sinds mijn eerste zwangerschap is het veel minder maar het is voor mij vooral een teken dat ik het rustiger aan moet doen. Hoe moeilijk het ook is, accepteren dat je moet rusten en de verloren tijd niet willen compenseren/inhalen hielp hier het meeste. Ik weet het, enorm frustrerend als je lichaam niet wil meewerken om je plannen te realiseren. Veel beterschap!
Antwoord
Laat een antwoord achter. |
Over mijArchief
Augustus 2020
Categories
Alles
|