La dolce vita - trager & anders

Prentje van Google Afbeeldingen

De tuin van het Siciliaanse restaurant aan de rand van onze hoofdstad is weelderig, groen en fris. Een oase in deze welgekomen hittegolf. In die tuin, daar zitten zij. Ik spot ze meteen. Mooie, dure, zomerpakken, stijlvolle zonnebrillen, trendy haar. My boys. De begroetingskus bij ons weerzien - na twee jaar - die een echte oprechtige lange knuffel wordt.  Een hip aperitief-drankje met veel ijs. Glitzy boy nummer drie en mijn Fashion-Darling-Collega-vriendinnetje die ons vervoegen - "Jij ziet er keeeeeiiiigoed uit!!!" "Maar jij ook jong!!!!" "Ik heb u zoooo gemist!!" ... We zijn compleet. Mijn ex-ex-collega's en ik. En het voelt net alsof het gisteren was. Wij - een team. Met deze vier heb ik gezwoegd, gezweet en ook frustratietranen gelaten. Topdeals gesloten en gaan feesten als de beesten. Work hard, play hard zeggen ze daar in het schoon Engels tegen. 

Artisanaal Italiaans eten. Lekkere rode wijn. De avond is zo zalig dat ik even twijfel. Terug wil naar hun wereld, naar snel, hard & veel, naar luxe en naar terug bij deze mensen horen. Een wereld die me zo hard vertrouwd is, maar die bij elke keuze voor een trager, ander leven verder en verder van mij komt te liggen. 

*

Dat ik hier zit, in deze mooie tuin. Met hen. En met een glas wijn.
Een titanenoverwinning. 
Een maand geleden zag ik het niet zitten. Ik bevestigde de afspraak wel, maar ging ervan uit dat ik me te futloos zou voelen. Of dat ik half groggy van de stress mezelf in de auto naar Brussel zou proppen om dan al vroeg weer de terugtocht naar huis aan te vatten. 

Niets daarvan. Al van eind vorige week keek ik er naar uit, naar deze date. Telde af, bedacht welk bloesje en welke schoenen ik zou aantrekken. 

Want jaaaaaa ... de goesting is terug. 
Een zalige zomer en 3 weken Spanje hebben hun ding gedaan en ervoor gezorgd dat ik mezelf genezen durf te verklaren. 

Een heel jaar lang wilde ik niets anders dan onder een grote steen kruipen. Weg, weg, weg van alles en iedereen. En nu, nu ben ik er weer. 

Ik ben helder, efficiënt. In alles. Ik laat de dingen niet meer opstapelen. Pak aan, doe ze meteen en als dat niet lukt maak ik een plan. Ik spreek af (zelfs in ons eigen huis -- dat zo lang niet meer proper en opgeruimd raakte), bel mensen op, beantwoord mails, neem de telefoon op als die rinkelt.

Mensen zeggen - "Je ziet er goed uit." of "Je ziet er weer uit als ervoor". Ook al liegen ze minstens een klein beetje - de burn out heeft wel degelijk échte rimpels in mijn gezicht getrokken en permanente zakjes onder mijn ogen gekleefd - maar ik geniet van de complimenten. 

Ja, ja, ja. Er is flow, er is overzicht, er is e-ner-gie. 

Ik ben er klaar mee,  ik ben er klaar voor en ik heb er zin in. 

En er is ook die nieuwe job. 
Al bij mijn eerste sollicitatie was het bingo. De tweede ronde kwam en was fijn. Een week later was alles rond en kon ik met sprongetjes in mijn hart op vakantie vertrekken. God yes, ik ben doodzenuwachtig over. Na negen maanden thuis, slapjes in mijn kleine cocon, ga ik op 1 september  aan het werk en verandert alles weer.

Maar niet alleen dat. Ik vertrouw mijn hoofd en mijn lijf voor geen meter meer. Als ik verhalen hoor over mensen die weer aan het werk gaan na de burn out en zich niet kunnen concentreren denk ik - ik ook. Als ik hoor dat mensen na hun werk een uur moeten gaan slapen voor ze aan hun avondshift beginnen zie ik mezelf ook al liggen (om dan te bedenken dat ik me dat niet eens zal kunnen permitteren met een peuter en een kleuter die wel ergens rond mijn nek en tussen mijn benen zullen hangen). 

We zullen zien we zullen zien we zullen zien we zullen zien we zullen zien.

*

De waarheid is - work hard play hard - is niet meer voor mij. Een paar verhalen van de ex-ex-collega's verder, en ik voel zelf alweer de wurgende stress. Op mijn keel, in mijn nek, mijn schouders. Alsof ik even in een nachtmerrie zit om dan heel opgelucht te bedenken dat het niet meer voor mij is. Dat ik het nu anders en trager ga doen. Mag doen. 

*

Ze rijden weg.
In hun mooie bedrijfswagens. 
Eén hand wuift uit het raam - "Ciao Bella!" -, de andere hand op het lederen stuur.

*

Laat ze maar gaan. 

Ik ga fijn mijn kindjes aaien en goeienachtkussen en morgen weer spelen en ijsjes en van dino's en popjes. Op de fiets.