Het is me wat met die mannetjes in onze straat.
Een tijdje terug schreef ik al over Mijnheertje Flink. Voor de geïnteresseerden: zijn was hangt nog niet terug op maar hij is ondertussen wel weer aan het werk in zijn tuintje. En dan is er Gaston. Een goed stuk in de tachtig, en vader van onze bakker Danny. Hij woont schuin tegenover de bakkerszaak en doet de hele dag niets anders dan zelfgekweekte courgettes, bessen, kolen aan te slepen en uit te stallen op een karretje naast de bakkersdeur. Op het karretje ook een oude plattekaas-pot voor de vrijwillige bijdragen voor zijn biowaar. Je kiest wat je geeft, maar het is niet gratis. Dat maakt het bijhorende plankje duidelijk: een handgetekend oog met de niet-mis-te-verstane boodschap: 'De Groentenman ziet u'. Gaston is fan van ons, en wij van hem. Als we 's morgens met ons drieën naar school fietsen staat hij op de stoep. Hij zwaait en af en toe roept hij ons iets toe -- ik versta meestal niet wat. Marietje wappert al van ver met haar handjes en wordt elke dag opnieuw intens gelukkig van hem. Vandaag steekt Gaston een duim op naar mij als ik aan mijn loop-toer begin. Een half uur later tjok ik weer voorbij zijn deur, puffend en zuchtend -- nog 4 minuten van het schema te gaan! Hij lacht zijn gebit-met-gaten bloot en klapt in zijn handen. Applaus! Ik word er begot zelf intens gelukkig van. Dat mag, want gisteren was ik een grauwe dweil en vandaag ergerde ik me weer aan mezelf omdat ik voor de tigste keer deze week een mooi aanbod van een lieve collega/vriendin/studiegenoot/ ... weigerde. Neen, ik zie het niet zitten om naar de sauna te gaan. Neen, ik ga niet mee iets gaan drinken. Neen, ik kom niet naar een studie-reünie in Gent. Neen, ik reis niet naar Edinburgh voor een reünie van de Scottish International Summer School van 100 jaar geleden. Neen, neen, neen. Je. suis. Madame. Non. Die van Edinburgh raakt de zere plek. Ze schrijft: "we don't need your firm confirmation yet. For now we are checking the willingness." Willingness ... dat is het: ja, jawel, ... willingness genoeg bij mij. Willingness voor én de sauna, én cafeetjes én reünies overal ter wereld. Maar puf, kracht, energie, moed voor al wat exotischer is dan mijn vertrouwde routinetje? No, not yet, loves. Ik vind het niet leuk om Madame Non te zijn. Ken me zo niet. En de Madame zaait ook twijfel in mijn hoofd. Of het allemaal wel goed komt, of ik wel kan gaan werken - als ik niet eens naar de sauna kan-, en hoe we alles gaan bolwerken als het zover is. Manlief snapt het niet, zegt dat ik mezelf niet zo moet beklagen. Dat ik juist blij moet zijn dat ik geleerd heb om mijn energie te sparen en voor mezelf te zorgen. Dat we gaan bekijken wat we in ons "nieuw" leven willen schuiven en ervoor gaan zorgen dat dat lukt. En hij zegt ook: je weet toch dat Gaston zijn vrouw al 20 jaar niet meer tegen hem spreekt. Dat hij blij is met elke vrouw die passeert en daarom duimen opsteekt en in zijn handen klapt. Pfff ... tjaa ... well ... whatever ... Gaston heeft er toch maar voor gezorgd dat ik weer blij ben vandaag. En dat er willingness is om te blijven fietsen en lopen. Voorbij zijn deur, elke dag.
7 Reacties
Zus
29/6/2016 06:19:38
Leuk te lezen dat jij eindelijk neen kunt zeggen, proficiat! Dat heet je grenzen bewaken, geen people pleaser zijn en voor jezelf zorgen, bravo! Je man en kids zullen je dankbaar zijn.... en jij ook binnenkort ;)
Antwoord
Tine
29/6/2016 11:03:00
Doe vooral op je gemak! Er wordt niemand beter van als je te snel of te hard wil gaan en dan opnieuw struikelt...
Antwoord
Sien
3/7/2016 18:58:44
Madame Non zijn kan inderdaad soms heel slecht voelen - ik zou zelf ook het liefst enthousiast "ja!" roepen tegen alles en iedereen, als ik ze maar niet hoef teleur te stellen...
Antwoord
Trage Gazelle
4/7/2016 16:50:53
Dat is dan ook weer waar!!! zo had ik het nog niet bekeken :-)
Antwoord
Laat een antwoord achter. |
Over mijArchief
Augustus 2020
Categories
Alles
|