Schuldig, schuldig, schuldig ...

En zo voel ik me alweer Schuldig ... 
Over onze Marie. 

Over hoe ik haar tot de gezegende leeftijd van één jaar nog 's nachts flesjes bleef geven. Tot groot schandaal van Kind en Gezin, en zowat iedereen rond ons. Het ging niet anders. Het was overleven. Het was, als ze voor de vierde keer wakker werd, de enige manier om in mijn korte nachten van amper 4-5 uur slaap toch nog even haar en mijn ogen dicht te doen. 

Ik heb het altijd geweten. Dat het die nachtelijke flesjes waren die haar beentjes en wangetjes mollig en bollig maakten. Maar dat zou er wel uitgroeien, toch?

Op onze 15-maand afspraak bij Kind en Gezin zegt de verpleegster het eerst nog voorzichtig. Dat ze nogal hoog op de curve zit voor gewicht, tov haar lengte. De dokter is directer. Dat Marietje best mollig is en dat die nachtvoedingen van weleer er wellicht voor iets tussen zitten. Dat we moeten opletten. Ze zegt er meteen bij dat het geen probleem is en dat alles er wel af zal gaan, maar traag. 

Schuldig, schuldig, schuldig ...

In mijn hoofd denk ik al dat ik onze jongste heb opgezadeld met een onverzadigbaar hongergevoel. Met slechte eetgewoontes en een laag zelfbeeld. Egoïstisch voel ik me ... dat ik niet eerder aan de noodbel getrokken heb. Dat ik haar nacht na nacht die flesjes gaf, in plaats van te doen wat ik wel bij haar grote zus deed toen die onze nachten onmogelijk maakte - uuuuuuuren door de kamer te lopen, al wiegend, zingend, omver vallend van de slaap. 

Ok, ze heeft mollige beentjes. Maar ze dabbert er wel het allerschattigst mee rond, schattiger dan alle andere baby's op het westelijk halfrond. Neh.