Met een gouden rand, forever.

Afbeelding van Sassy Red Lipstick

Had ik een kader met een gouden rand, ik plakte hem erin -- deze hele avond.
Ik zo, samen met één van mijn Allerbeste Vriendinnen opgekruld in de zwarte, leren sofa van onze andere Allerbeste Vriendin. Die jarig is en dat op schitterende wijze viert. Met vrienden, familie en haar mooie kindertjes. Er is homemade Gin en Tonic, citroentaart van Jamie en een zalig huiskamerconcert. 

En had ik een kader met een gouden rand, ik plakte hem erin -- deze hele Klaas Delrue.
De bekende Yevgueni-nummers die langs komen waaien zing ik wel mee, maar verder kende ik hem niet. En deze avond ... wauw. Een rode houten stoel, een akoestische gitaar en een mondharmonica; hij zit tussen ons en wat hij brengt is zo mooi en kwetsbaar. Hij haalt alles uit de kast, helemaal voor haar, onze Queen for a day. Ongedwongen, ongecompliceerd, zonder gene of geste. Tussen zijn liedjes vertelt hij. Gewoon, oprecht en uit zijn hart. 
Wanneer zijn laatste noot wegsterft, kruipt hij achter het gordijn. Laat om een bis-nummer smeken en komt dan weer tevoorschijn. Ik moet er zo mee lachen. Deze vent -- hij doet het toch maar. Doet wat hij het beste kan en het liefste doet, en daardoor - hij beseft het zelf maar half - maakt hij ons stil, geroerd en brengt hij ons zo wonderlijk dicht samen. 

Had ik een kader; had ik een kader met een gouden rand, ik plakte hem erin -- deze hele vriendschap. 
Met mijn jarige Queen, en met die andere meiden. Ik sluit mijn ogen en zie ons voor mij - het eerste middelbaar op die gigantische speelplaas, elkaar scannend, totaal onwetend dat we 28 jaar later nog samen zouden zingen. Ik zie ons - onwennig in een parochiezaal voor die allereerste fuif; samen op een Bâteau Mouche in zomers Parijs; en zwervend langs antieke ruïnes en zwoele stranden op eindejaarsreis in Sicilië. We gingen op kot; of naar buitenlanden die ik niet eens kon aanwijzen op de kaart, we schreven elkaar lange brieven. We leerden mannen kennen, belandden elk in een andere stad, in een ander leven; en zien elkaar nu veel te weinig. En toch, toch ... die meisjes, daar in dat speciale hoekje van mijn hart. Nu, morgen en altijd. Whatever it takes.

Het laatste allerlaatste, nu echt laatste, bis-nummer. We mogen zelf kiezen en meezingen. Parapapara. De vrouwen gaan lohs. De mannen fluiten alsof hun leven ervan af hangt. Mijn hart gloeit.

Echt echt echt, écht waar, ik kaderde hem in.
​Deze hele avond en alles wat erbij hoort. 
Forever.