Met klemmende kaken

Het zijn mijn kaken. Ik klem ze op elkaar.
Veel te hard en daardoor doet de linkerkant van mijn gezicht pijn.

Het is zondag, 10u en ik ben al bijna 5 uur op met mijn twee Madammekes.
Ze vinden het heerlijk om te lanterfanten in pyjama, hun ding te doen en al eens goed te pitsen en te bijten. Ik hang erbij als een wrak en doe mijn best om de uitputting te negeren.

Toen ik voor het eerst last kreeg van tintelingen en een verlammend gevoel in mijn gezicht had ik geen idee. Ik deed wat je niet moet doen en vroeg raad aan Dokter Google.
Verhalen over gezichtszenuwen, scheefgezakte mondhoeken en lodderogen, ik herkende me er niet in. De pijn ging weg, en kwam soms terug. Maar mijn klachten waren vaag en ik had toch geen tijd om naar de dokter te gaan.

Een paar maanden voor mijn crash kwam de pijn terug en bleef. 
Overduidelijk deze keer. En blijkbaar heel typisch voor burn out.
Teveel spanning op het kaakgewricht. 
De spanning die je overdag wegmoffelt, komt er 's nachts weer uit.
Klemmende kaken, knarsetanden, bijten (verbijten zegt Nico); en dat straalt uit naar de rest van je gezicht.

Ik Google weer. En deze keer herken ik veel meer.
Mensen die maandenlang met een pijnlijke arm lopen. Ze zijn er zich niet eens bewust van dat ze hun vuisten constant gebald houden. Pijnlijke monnikskapsspieren door opgetrokken schouders. Veel geklemde kaken. En heel veel burn outs.

Ik ben al meer dan vijf maanden niet meer aan het werk, maar ik blijf klemmen.
Het is alsof mijn kaken laten weten wanneer het teveel & te moe wordt, als ik zelf mijn vermoeidheid probeer te negeren. 

Aan de pijn ben ik ondertussen al gewoon. 
Ik word er niet aan gewoon hoe snél teveel & te moe is.
Hoe weinig er nodig is om me klem te zetten (pun intended).

Blijkbaar zijn een zaterdagnamiddagafspraak (niet 's avonds! niet blijven plakken achteraf! meer dan op tijd in bed!) met mijn vriendinnen en een vroege ochtendshift op zondag genoeg om me het hele verdere weekend in de touwen te hangen. 

En ja, ik weet dat er veel erger is.
Dat ik straks gewoon samen met Marietje moet middagdutten.
​Dat ik wél al vooruit ben gegaan -- tot een paar weken geleden waren vriendinnenuitstapjes gewoon niet aan de orde. 

Je hoort me niet klagen. 
Maar ik ben het gewoon nog niet gewoon.