Mijn hoofd zegt klik

Soms overvalt het me. Beleef ik bepaalde, kleine, momenten heel intens. Op die momenten hoef ik er zelfs geen smartphone bij te nemen om ze vast te houden. Ik zie, ik voel, mijn hoofd zegt klik. De beelden schrijf ik hier neer. Omdat ze zo puur zijn en te authentiek om niet te delen. 
​

Vrijdagochtend vroeg. Door een grijze ochtend loopt een man. Ik herken hem, heb zijn silhouet al vaak zien joggen in het park. Een heel stuk fiets ik achter hem aan, op weg naar het werk. Ik merk voor het eerst dat hij Indische roots moet hebben en hoe hard hij eigenlijk loopt. Ik zie de witte gympjes aan zijn voeten. Die soort die afgelopen zomer heel hip was bij tieners. Dun, hard zooltje en de rest van katoen. Niks 'air' en al zeker geen corrigerende ondersteuning. Ik denk eraan hoe versleten mijn eigen loopschoenen zijn. Mijn knieën beginnen er pijn van te doen en binnenkort ga ik naar een speciaalzaak, zal daar op een loopband-met-camera een rondje doen, en koop dan chique loopschoenen, helemaal op maat van mijn voeten, benen, rughouding. Ik voel me een gigantisch luxepaard. 

Wanneer ik de man voorbij steek - hij gaat echt snel - zie ik dat zijn gezicht naar de hemel is gericht. Het lijkt alsof zijn ogen gesloten zijn van puur genot; in elk geval, hij stráált. 100% passie, 100% talent in één moment. Mijn iPhone bovenhalen om dit portret vastleggen lukt niet. Mijn hoofd zegt klik. 

*

Aan de vaart kom ik voorbij een werfkeet. De verlichte ramen tonen mannen die samen koffie drinken. Het is dicht bij 7 uur en ze zien er totaal niet moe uit. Ze lachen, praten -- ze zijn ongedwongen en tegelijkertijd spat de energie ervan af. Ik verbaas me over hun levendigheid, hoe hard ze één bende lijken te vormen, er goesting in hebben. 

Sinds kort doen wij ook van Fika op het werk, wij hangen ook samen en hebben er ook goesting in. Maar dit is anders. Dit beeld is de definitie van Fika - het is Fika 100%. Mijn hoofd zegt klik. 

*

Voor een rijhuis staat een vader op zijn pantoffels buiten. Slaapogen achter zijn bril. Zoonlief met één been op de fietstrapper, één been op de stoep, op punt om te vertrekken.
Ze nemen afscheid met een kus, zeggen dan nog iets tegen elkaar. 
Vader geeft een klopje op de schouder van zijn zoon. De zoon zet af, en dan, nét voor hij weg is, dat extra aaitje van pa op zijn rug. Zacht, vol overgave, en zo hard gemeend.  
100% ouderliefde in dat ene gebaar. 
Mijn hoofd zegt klik; mijn hart smelt a thousand times. 

*

Happy weekend iedereen.