Mindfulness, happiness, Instagramness

Kleine Marie van bijna twee tuit haar lippen. De kapoenigheid stroomt uit haar ogen. Ze leunt naar voren, aarzelt even en plakt dan haar spaghettimond vol tegen de camera van mijn telefoon. Ik klik en zij schatert het uit. Terwijl mijn hart in brand staat van pure liefde deel ik het moment met de wereld.

Echt waar, echt waar ... als ik kon - ik poefte mijn hele Instagram-account vol beeldekens van die kinders van mij. Niet dus. Want Manlief en ik hebben strakke afspraken rond het online etaleren van onze kroost --  to cut a long story short: we doen het niet. (behalve deze ene keer hier dan, ha ;-) )

Het liefst van al maakte Manlief ook strakke afspraken rond de love affair tussen mij en mijn iPhone, en alles wat erbij hoort. Knettergek wordt hij ervan als ik weer als een bezeten paparazzo plaatjes schiet bij elke pas van onze kinderen of ieder vallend blad deze herfst. En nog erger wanneer ik begin te delen. Maar echt -- ik kan er niet aan doen; sinds ik trager leef, een mini-beetje meer tijd heb, en bovenal, sinds ik fiets, kom ik zoveel moois en genietbaars tegen. Ik moét er iets mee doen. 

Oh ik snap hem wel ... En de teachers van de meditation retreat die ik ooit volgde geven Manlief vast ook gelijk. Tijdens de 16 dagen die ik bij hen in absolute stilte doorbracht, was zelfs een notitieboekje uit den boze. Verboden want -- noteren, reflecteren en contempleren: allemaal pure afleiding van het hier en nu-moment. Mindfulness onwaardig.

En toch. Toch durf ik te beweren dat hoe meer ik noteer voor mijn blog en hoe meer beeldjes ik schiet, hoe alerter ik in het hier en nu sta. Het is echt zo -- als ik in mijn hoofd aan het schrijven ben, of bedenk wat ik met de wereld wil delen, merk ik meer dingen op, registreer ik meer details en zie ik makkelijker de verbanden ertussen. 

In die mindset leer ik weer hoe ik het moment moet pakken. Want het beeld dat vandaag niet opgeslagen wordt, is morgen weg. 

En dat, Mindfulle Man en Terrific Teachers, dat voor mij, is ook mindfulness. Of positiveness of happiness. Of whateverness. In elk geval ... mijn online foto-albummeke doet mij deugd. Ik scroll erdoor en geniet van die 1.083 herfsfoto's in oktober of de zoveelste #streetart-shot langs onze Vaart. Dankbaarheid all over, elke keer opnieuw.

Ik deel er een fractie van. 
Niet om mij een Instagram-waardige façade aan te meten.
Wel om de wereld te tonen hoeveel moois er is.
Hoeveel er op je af komt, als je maar even trager gaat en een beetje harder kijkt.

En om te zeggen hoe Gelukkig een Gazelle daarvan kan worden.
​