Mingo Flamingo zet een stap naar voor ... Mingo Flamingo zet een stap naar voor ... Mingo Flamingo zet een stap naar voor ... Haar stemmetje, onvermoeibaar, hoog en toonvast, draagt helemaal tot in de nok van ons huis. Pauline, theatraal opgesteld in een opengevouwen doos, en met een geïmproviseerde handpop op de arm, krijgt er niet genoeg van. Mingo Flamingo, zet een stap naar voor ... Ze heeft de doos versierd met zelfgetekende kasteeltorens, prinsessenkronen en exotische vogels van allerlei pluimage. Zelf draagt ze een oude zomerjurk van mij. Met groene parels. Op haar hoofd een bijpassende tiara. Haar decor, haar kleed, en zij geeft de show. Zonder al te veel drama eigenlijk - haar spel is ingetogen en speelt zich meer in de sprookjeswereld in haar hoofd af dan in onze keuken.
Van zowat het moment dat ze kon stappen, verkleedde Pauline zich en kroop ze in andere rollen. Het is een fase - dachten we. Dat doen alle meisjes - dachten we. Ondertussen zien we het iets scherper. Het dagelijkse verkleedritueel is Paulines dagboek, haar verwerkingsmoment, een uitlaatklep. Met elk kleed dat ze over haar hoofd trekt, neemt ze een beetje verder afstand van de dag en verwerkt ze de dingen die door haar hoofd tollen. Alles krijgt een plaats in haar eigen verzonnen wereld en houdt ineens beter steek. Het moment is zo zalig. Kleine dochter in haar middagdut. Manlief aan het werken rond ons huis. De herfstzon die door de grote ramen op onze keukentafel valt. Daar zit ik, en naast me - als ze kon, óp me - mijn grote dochter, al zingend. Zij, met haar Flamingo, en mama dicht bij -- haar wereld perfect. Voor de honderdduizendste keer datzelfde zinnetje, Mingo Flamingo zet een stap naar voor ... , het kan me niet schelen. In het laatste anderhalf uur ben ik meer over mijn dochter te weten gekomen dan in de hele twee maanden school die al achter ons liggen. Want tussen de bedrijven van haar show door vertelt ze. Onsamenhangend, niet chronologisch en totaal uit de context. In mijn hoofd en in mijn hart rijg ik de anekdotes aan elkaar en kom ik te weten. Over de Geluksvogels die het thema van dit schooljaar vormen. Over de Verhalenkat die kwam en Mingo meebracht. Over de mama van Thijs die een ongeluk had en geopereerd moest worden. Over het broertje van Febe dat geboren is. Over het nieuwe vriendinnetje dat ze heeft (een écht vriendinnetje he mama). Ik was eraan toe, aan dit moeder-dochter inhaalmanoeuvre. Het oudercontact voor de vakantie had me geraakt en mijn ogen geopend. Niets shockerends nieuws eigenlijk: Pauline die in haar droomwereld zit, Pauline die de dingen en de wereld van zich af laat glijden, Pauline waar de juf geen vat op heeft; en die niets in de praatronde vertelt. Pauline die niet veel vriendjes lijkt te hebben en niemand toelaat in haar spel. De juf eindigt met "Het is een echte prinses" -- en ik weet niet hoe ze dat bedoelt en wat ik ermee moet. God ja, zelfs de juffen die al meer dan 35 jaar tussen alle mogelijke soorten kleuters staan, staan er blijkbaar nog van te kijken ... ja ja jahaa, ik weet het -- mijn dochter is een volbloed Introvert van de ergste soort, en ... ahum ... ik weet ook van wie ze dat heeft. Tot daar niets nieuws. Tot daar ook geen probleem. Ik koop me elke maand arm aan verjaardagscadeautjes omdat Pauline twee keer per weekend naar een klasfeestje gaat en de andere helft van mijn maandloon gaat op aan Frozen-cakejes of Maja-wafels voor de vriendjes die hier over de vloer komen. Zo'n frigide diva zal ze dan toch ook niet zijn ... Wat me wel steekt is de gedachte dat het allemaal in haar hoofdje moet blijven tollen. Op school geen praatronde voor Pauline en, als ik eerlijk ben, thuis de laatste tijd ook niet veel. Ik kijk terug naar de afgelopen maanden en ik zie hoe hard ik zelf bezig was met voor mezelf te zorgen. Met weer aan de slag te gaan na 9 maanden out en me daar krampachtig overeind te houden. Focus op de pragmatische kant van onze gezinsorganisatie. Ik kijk terug en ik zie ook hoe hard ik elke dag in de weer ben met zorg te geven aan kleine Marie en te verwachten dat Pauline giga-veel zelfstandigheid aan de dag legt -- ook al is ze nog maar 4. Ik bedenk hoe vaak ze uit huis was, gaan spelen, gaan turnen, gaan zwemmen, gaan logeren. Hoe functioneel ik met haar ben bezig geweest. En hoe weinig verkleedmomenten we hebben ingelast. Manlief heeft het alarmbelletje ook gehoord. Zonder dingen met elkaar af te spreken, zetten we in dat heerlijke lange herfstweekend in op aandacht en tijd voor Pauline. En onze kleine grote Introvert pikt het op. Er moet geen tv aan, de iPad blijft in de kast. Wij zijn er en zij verkleedt zich, gaat op in haar decor, en hanteert haar eigen taaltje. Nu eens als Mingo, dan als Indiaan, dan als een Pyamaheld. Maakt zo haar hoofd leeg en brengt Mama weer up-to-date. Een lang weekend met een gouden randje. En veel geluksvogels ten huize Gazelle.
3 Reacties
Zus
4/11/2016 19:31:53
Wat goed dat jullie het opmerken en er iets mee doen!
Antwoord
Laat een antwoord achter. |
Over mijArchief
Augustus 2020
Categories
Alles
|